De rode draad, tegendraads en draadloos.
Wolken - Flinke Namen
Wow. Wat een boel positieve reacties op mijn instagram post. Onverwachts en erg waardevol. Van een van je beste vrienden de vraag of de Hyves blogs weer verder gaan en dat zette mij aan het denken. Schrijven is iets wat ik al deed toen ik net een potlood kon vasthouden en het was bij uitstek de manier om alles op een rijtje te zetten. Van gedichten tot lijstjes, van brieven tot persoonlijke gedachtespinsels over de meest uiteenlopende onderwerpen. Vooral veel vragen over de liefde, het leven en worden wie je vroeger bent geweest. Als je jezelf wil uitdrukken of ten einde raad bent, heb je altijd nog het geschreven woord. Met een pen en een opschrijfboekje kleur ook ik zo de wereld in. Soms een beetje donker, soms in een paar steekwoorden, vaak wel bladzijden lang over de wonderlijke wending van het leven. Soms begrijp ik zelf niet eens precies wat ik nou schrijf om het jaren later terug te lezen en het kwartje dan eindelijk te kunnen oprapen. De vertraagde val typeert het leerproces waar je als mens doorheen gaat denk ik. En ook daarom schrijf ik nu steeds vaker, om te kijken wat er allemaal gebeurt in mijn hoofd en mijn toekomstige zelf weer wat nieuwe input te geven voor reflectie en ontwikkeling.
Ik pak de draad weer op.
Het is zaterdag middag 6 juli 2019, de klok geeft vijftien vijftien, de autist in mij gaat nog altijd goed hierop. Mijn ego heeft er in de loop der jaren (meid je bent nog maar 25) wel de nodige betekenissen aangegeven maar tijd is ook maar gewoon tijd. Het is helemaal niet handig om alles zo te ver-persoonlijken, overal maar 'mijn' van te willen maken, leer ik in de boeken die ik lees (Vera Helleman, Moeiteloos jeZelf zijn; Mark Manson, the subtle art of not giving a f*ck). Ik besef me dat ik dat juist heerlijk vond om te doen: mijn mooie jurk, mijn beste vriendin, mijn waardevolle inbreng bij dat ene gesprek, mijn incompetente manier van sociale interacties. Het heeft me een hoop gedoe opgeleverd, maar dat gedoe hoorde er natuurlijk bij, dat is mijn weg. Haha, ja het was wel mijn gedoe.
Calm down ego, you make me so damn tired.
Nu ik me daar bewust van begin te worden is het interessant om te zien wat er gebeurd als ik dat dus niet langer doe. Totaal afhankelijk van het onderwerp lukt me dat erg goed of helemaal niet. Ik heb mezelf inmiddels lopen te trainen (ja) in de categorie 'spullen' want wauw, nog stééds balen van mijn H&M-5-euro-gele-cropped-top waar rode wijn over is gevallen tijdens de Pride en wat er nooit meer uit is gegaan (3 jaar terug). En dat vond ik op een bepaald moment toch lichtelijk sneu worden. Want als ik mij zo hecht aan al die kleding (spullen, mensen, ideeën) kan het mij een hoop verdriet en pijn opleveren. En dat heeft het ook gedaan. Dus nu zijn het gewoon spullen, mensen, ideeën. Zo goed en kwaad als het gaat. Zoals wanneer je een leuk oranje goudvis koopt voor je lieve collega en je voor je gevoel nét niet de original hebt gekozen. Ik balen. Bleek ze diezelfde avond nóg een (wel het juiste exemplaar) goudvis te hebben gekregen. Ik weer balen. En maar zoeken naar een stopcontact.. Maar het viel mee, puur omdat ik me realiseerde dat het misschien wel gewoon gaat om de goudvis(sen, in kwestie) en haar glimlach en niet om MIJN 'leuke idee' of MIJN ego.
Verhelderend en bevrijdend.
En training is ook hier het juiste woord, want er zal geoefend moeten worden wil je het vastklampen aan werkelijk waar wat dan ook in kunnen zien en op durven geven (hai verslavingen... maar daar gaan we het een andere keer over hebben. Dualiteit ook trouwens, maar daar zitten we nu nog lekker in, genieten).
Zo. Veel. Gedachten. Het houdt niet op. Ik mediteer mijn best. Maar life. Ik lees dat je gedachten niet serieus hoeft te nemen, dat het een keuze is.
Haha, ja is goed.
Dit proces gaat vaak zo snel en tot voor kort volledig onbewust. Hoe kan ik die keuze dan maken? De gedachte is al een overtuiging geworden en ik heb natuurlijk weer impulsief en reactief gehandeld. Niet zo handig. Maar zoals altijd de soort van troostende gedachte dat ik in ieder geval al bewust onbekwaam ben. En eenmaal bewust, kun je nooit meer terug. Feessie! De stap naar bewust bekwaam lijkt alleen altijd zo belachelijk ver weg.
Sowieso heb ik een vrij trage verwerkingssnelheid. Who's with me? Mogelijke oorzaak? Drugs. Nee geintje mam, gaat hartstikke goed de laatste maand.
Die trage vorm van begrip hang ik zelf vooral op aan het feit dat ik een gevoelsmens ben. Als je nu denkt: Hè bah, gaat ze echt de zweeftermen gooien? Ja. Maar alleen als jij ze vangt hoor. [insert Kermis-vliegtuigjes stem: Zwieren, zwaaien, rondjes draaien! Gooi die ballen erin, altijd p-p-p-prijs]
Doordat ik een gevoelig mens ben (haha), neem ik de wereld in mij op door hoe dit voor mij voelt. Snap je? De een kan de feiten in zijn hoofd planten, de ander neemt het gevoel tussen die feiten waar en neemt het op. Tenminste, het uitleggen van gevoelskwesties in woorden is eigenlijk sowieso best een lastig ding. Maar dit dekt de lading wel. Daarom valt er met mij helemaal niet te discussiëren, je begrijpt wat ik bedoel. Dan begin ik een verhaal, of reageer ik op jouw woorden - want ik voel er weer van alles bij en dan probeer ik echt heus heel erg daar woorden voor te vinden... Maar dan ben ik het opeens weer kwijt of heb ik de woorden misschien -sorry- toch wel niet. En eindig ik met "ik kan het niet uitleggen, maar het ís wel zo." Nee zo valt er natuurlijk wel te praten. Daarbij realiseer ik me dat het helemaal niet zo IS, natuurlijk. het voelt zo.
Dus eigenlijk gaat het zowel om gedachten als gevoelens en die dan voorbij laten gaan als wolken. Wolken zijn de shit. Ik zit er vaak in, in de wolken. Dan ben ik zo overdonderd door de pracht van de natuur dat het lijkt alsof ik aan het trippen ben zó (sur)realistisch is mijn beeld. Blijkt gewoon dat ik voldoende wortels eet voor een scherp zicht, meer niet. Soms donder ik er vanaf. Omdat ik weer eens allemaal projecties op de buitenwereld heb toegepast. Te hard van stapel lopen omdat je voelt dat je resoneert met de persoon tegenover je en daar dan op een onhandige manier mee omgaat. Ja de wolkenwereld is een prettige metafoor voor het leven. De afgelopen weken stond ik er met een paraplu onder. Dat kwam omdat er het een en ander moest veranderen, met mij, in mijn hoofd en in mijn lijf. Ik vind het lastig om te luisteren naar mijn lichaam. Terwijl hallo, het lichaam doet zo ontzettend veel voor je.
Ok, terug naar de wolkenmetafoor. Zie je er een? De kunst is om hem gewoon eens nieuwsgierig te bekijken. Gedachten moet je dus niet vastpakken en zomaar als waarheid op je wc-tegeltje zetten. Hoe de fuck werkt dat dan?
Stel er is een gedachte. Nou ja, is, waar komt die dan eigenlijk vandaan, denk ik meteen? Die komen gewoon zomaar. Net als wolken (wolken komen toch nie- ja oke maar wolken zijn lit). Dus ga even met me mee in deze. Die gedachte hoef je niet vast te pakken en 'van jou' te maken. Hij gaat gewoon voorbij als jij er niets mee doet. Daarin heb jij als mens wel degelijk een keuze en dus ook de verantwoordelijkheid als je meegaat in een (zachtgezegd) niet- zo'n leuke. Je zal dan ook de consequentie moeten dragen.
Ik denk even na en stop met schrijven. De gedachten zaten me weer eens in de weg vandaag. Confronterend, eigen keuze. Ik wil het helder schrijven, maar ik ben op. Duizend gedachten, ideeën, theorieën, leuke associaties, pijnlijke associaties, tips, ongevraagde adviezen en verdwaalde zinnen in mijn hoofd. Geef mij die hersenpan van Perkamentus please, dan giet ik ze heel even weg.
En dan te bedenken dat mannen wel eens lopen te beweren dat ze 'nergens aan denken'. Ja da-hag, dat komt er bij mij toch zo moeilijk in. Misschien jaloezie, misschien is een hoop gewoon nog onbewust bij de interessante doch onbegrijpelijke man. Of misschien heb ik adhd, dat kan ook.
Tot dusver heb ik de neiging gehad het leven vrij zwart wit te zien. Alles of niets. De extremen, hoge pieken, diepe dalen. Je kent het wel. Ik heb mezelf wijsgemaakt dat dat toch echt veel leuker (en beter) is dan 'gematigd' of een stabiele rechte lijn. Maar eigenlijk zoek ik dat midden. Wat leuk. Nu ik dit schrijf besef ik me iets. Waarschijnlijk ga ik nooit dat midden 'bereiken' omdat het heus niet ergens in een pakketje op me ligt te wachten. Waar dan in een gouden papiertje de draad van Ariadne in verstopt zit. Het enige midden zit in jezelf. Wederom de 'thuiskomen in je lijf' en de quote die ik per sms van die mooie vrouw kreeg "je bent altijd thuis.. in je hoofd en in je hart." Opeens was daar een spontaan treffen met een waardevol gesprek tot gevolg. De dankbaarheid is groot, resoneren op zo'n diep level is waar ik lang naar heb gezocht. Steeds vaker treedt dat nu op. (waarom? Simple maar o zo eye-opening answer: omdat ik mijzelf meer kan openstellen). Ik ben dankbaar (ook dat was even oefenen). Het is fijn om te ervaren dat er vrijheid mogelijk is in contact. In verbinding staan, maar nu dan zonder kabeltje. Samen met de welbekende ruimte zijn dit nog altijd belangrijke thema's.
Alles is goed.
En dus ook met die extreme highs en extreme lows. Want waarschijnlijk als ik netjes mijn gordel om doe is het wel te doen. Gewoon proberen niet tegen een rijdend rollercoaster wagentje aan te gaan trappen of er uit te willen springen (leuke analogie waaruit de waanzin opeens een stuk duidelijker wordt). En dat is dan de beoefening van zen; de Leven. De cirkel is weer rond.
Ik zucht. Opluchting. Langzaam aan begin ik weer te voelen. Dat wat ik zo lang heb weggestopt (pijn, verdriet, angst), komt gedoseerd via dromen en tranen aan de oppervlakte. Omdat ik die emoties negeerde, verdoofde, onderdrukte, ging het in mijn lijf zitten (met alle gevolgen van dien). Ons lijf is zo bizar intelligent en sterk, we moeten er alleen (opnieuw) naar leren luisteren. Luisteren naar emoties, die je keer op keer iets belangrijks willen vertellen. Niet eenvoudig, wel erg leerzaam en interessant. Ik heb het nog niet eens gehad over de verhouding tot de anderen werelden, iets met (on)doorbroken vriendschappen, liefde en zoveel nieuwe werelden met nieuwe ogen (en wat voor ogen). Maar daarover de volgende keer meer.
Liefs,
het Hyves Meisje.
Wow. Wat een boel positieve reacties op mijn instagram post. Onverwachts en erg waardevol. Van een van je beste vrienden de vraag of de Hyves blogs weer verder gaan en dat zette mij aan het denken. Schrijven is iets wat ik al deed toen ik net een potlood kon vasthouden en het was bij uitstek de manier om alles op een rijtje te zetten. Van gedichten tot lijstjes, van brieven tot persoonlijke gedachtespinsels over de meest uiteenlopende onderwerpen. Vooral veel vragen over de liefde, het leven en worden wie je vroeger bent geweest. Als je jezelf wil uitdrukken of ten einde raad bent, heb je altijd nog het geschreven woord. Met een pen en een opschrijfboekje kleur ook ik zo de wereld in. Soms een beetje donker, soms in een paar steekwoorden, vaak wel bladzijden lang over de wonderlijke wending van het leven. Soms begrijp ik zelf niet eens precies wat ik nou schrijf om het jaren later terug te lezen en het kwartje dan eindelijk te kunnen oprapen. De vertraagde val typeert het leerproces waar je als mens doorheen gaat denk ik. En ook daarom schrijf ik nu steeds vaker, om te kijken wat er allemaal gebeurt in mijn hoofd en mijn toekomstige zelf weer wat nieuwe input te geven voor reflectie en ontwikkeling.
Ik pak de draad weer op.
Het is zaterdag middag 6 juli 2019, de klok geeft vijftien vijftien, de autist in mij gaat nog altijd goed hierop. Mijn ego heeft er in de loop der jaren (meid je bent nog maar 25) wel de nodige betekenissen aangegeven maar tijd is ook maar gewoon tijd. Het is helemaal niet handig om alles zo te ver-persoonlijken, overal maar 'mijn' van te willen maken, leer ik in de boeken die ik lees (Vera Helleman, Moeiteloos jeZelf zijn; Mark Manson, the subtle art of not giving a f*ck). Ik besef me dat ik dat juist heerlijk vond om te doen: mijn mooie jurk, mijn beste vriendin, mijn waardevolle inbreng bij dat ene gesprek, mijn incompetente manier van sociale interacties. Het heeft me een hoop gedoe opgeleverd, maar dat gedoe hoorde er natuurlijk bij, dat is mijn weg. Haha, ja het was wel mijn gedoe.
Calm down ego, you make me so damn tired.
Nu ik me daar bewust van begin te worden is het interessant om te zien wat er gebeurd als ik dat dus niet langer doe. Totaal afhankelijk van het onderwerp lukt me dat erg goed of helemaal niet. Ik heb mezelf inmiddels lopen te trainen (ja) in de categorie 'spullen' want wauw, nog stééds balen van mijn H&M-5-euro-gele-cropped-top waar rode wijn over is gevallen tijdens de Pride en wat er nooit meer uit is gegaan (3 jaar terug). En dat vond ik op een bepaald moment toch lichtelijk sneu worden. Want als ik mij zo hecht aan al die kleding (spullen, mensen, ideeën) kan het mij een hoop verdriet en pijn opleveren. En dat heeft het ook gedaan. Dus nu zijn het gewoon spullen, mensen, ideeën. Zo goed en kwaad als het gaat. Zoals wanneer je een leuk oranje goudvis koopt voor je lieve collega en je voor je gevoel nét niet de original hebt gekozen. Ik balen. Bleek ze diezelfde avond nóg een (wel het juiste exemplaar) goudvis te hebben gekregen. Ik weer balen. En maar zoeken naar een stopcontact.. Maar het viel mee, puur omdat ik me realiseerde dat het misschien wel gewoon gaat om de goudvis(sen, in kwestie) en haar glimlach en niet om MIJN 'leuke idee' of MIJN ego.
Verhelderend en bevrijdend.
En training is ook hier het juiste woord, want er zal geoefend moeten worden wil je het vastklampen aan werkelijk waar wat dan ook in kunnen zien en op durven geven (hai verslavingen... maar daar gaan we het een andere keer over hebben. Dualiteit ook trouwens, maar daar zitten we nu nog lekker in, genieten).
Zo. Veel. Gedachten. Het houdt niet op. Ik mediteer mijn best. Maar life. Ik lees dat je gedachten niet serieus hoeft te nemen, dat het een keuze is.
Haha, ja is goed.
Dit proces gaat vaak zo snel en tot voor kort volledig onbewust. Hoe kan ik die keuze dan maken? De gedachte is al een overtuiging geworden en ik heb natuurlijk weer impulsief en reactief gehandeld. Niet zo handig. Maar zoals altijd de soort van troostende gedachte dat ik in ieder geval al bewust onbekwaam ben. En eenmaal bewust, kun je nooit meer terug. Feessie! De stap naar bewust bekwaam lijkt alleen altijd zo belachelijk ver weg.
Sowieso heb ik een vrij trage verwerkingssnelheid. Who's with me? Mogelijke oorzaak? Drugs. Nee geintje mam, gaat hartstikke goed de laatste maand.
Die trage vorm van begrip hang ik zelf vooral op aan het feit dat ik een gevoelsmens ben. Als je nu denkt: Hè bah, gaat ze echt de zweeftermen gooien? Ja. Maar alleen als jij ze vangt hoor. [insert Kermis-vliegtuigjes stem: Zwieren, zwaaien, rondjes draaien! Gooi die ballen erin, altijd p-p-p-prijs]
Doordat ik een gevoelig mens ben (haha), neem ik de wereld in mij op door hoe dit voor mij voelt. Snap je? De een kan de feiten in zijn hoofd planten, de ander neemt het gevoel tussen die feiten waar en neemt het op. Tenminste, het uitleggen van gevoelskwesties in woorden is eigenlijk sowieso best een lastig ding. Maar dit dekt de lading wel. Daarom valt er met mij helemaal niet te discussiëren, je begrijpt wat ik bedoel. Dan begin ik een verhaal, of reageer ik op jouw woorden - want ik voel er weer van alles bij en dan probeer ik echt heus heel erg daar woorden voor te vinden... Maar dan ben ik het opeens weer kwijt of heb ik de woorden misschien -sorry- toch wel niet. En eindig ik met "ik kan het niet uitleggen, maar het ís wel zo." Nee zo valt er natuurlijk wel te praten. Daarbij realiseer ik me dat het helemaal niet zo IS, natuurlijk. het voelt zo.
Dus eigenlijk gaat het zowel om gedachten als gevoelens en die dan voorbij laten gaan als wolken. Wolken zijn de shit. Ik zit er vaak in, in de wolken. Dan ben ik zo overdonderd door de pracht van de natuur dat het lijkt alsof ik aan het trippen ben zó (sur)realistisch is mijn beeld. Blijkt gewoon dat ik voldoende wortels eet voor een scherp zicht, meer niet. Soms donder ik er vanaf. Omdat ik weer eens allemaal projecties op de buitenwereld heb toegepast. Te hard van stapel lopen omdat je voelt dat je resoneert met de persoon tegenover je en daar dan op een onhandige manier mee omgaat. Ja de wolkenwereld is een prettige metafoor voor het leven. De afgelopen weken stond ik er met een paraplu onder. Dat kwam omdat er het een en ander moest veranderen, met mij, in mijn hoofd en in mijn lijf. Ik vind het lastig om te luisteren naar mijn lichaam. Terwijl hallo, het lichaam doet zo ontzettend veel voor je.
Ok, terug naar de wolkenmetafoor. Zie je er een? De kunst is om hem gewoon eens nieuwsgierig te bekijken. Gedachten moet je dus niet vastpakken en zomaar als waarheid op je wc-tegeltje zetten. Hoe de fuck werkt dat dan?
Stel er is een gedachte. Nou ja, is, waar komt die dan eigenlijk vandaan, denk ik meteen? Die komen gewoon zomaar. Net als wolken (wolken komen toch nie- ja oke maar wolken zijn lit). Dus ga even met me mee in deze. Die gedachte hoef je niet vast te pakken en 'van jou' te maken. Hij gaat gewoon voorbij als jij er niets mee doet. Daarin heb jij als mens wel degelijk een keuze en dus ook de verantwoordelijkheid als je meegaat in een (zachtgezegd) niet- zo'n leuke. Je zal dan ook de consequentie moeten dragen.
Ik denk even na en stop met schrijven. De gedachten zaten me weer eens in de weg vandaag. Confronterend, eigen keuze. Ik wil het helder schrijven, maar ik ben op. Duizend gedachten, ideeën, theorieën, leuke associaties, pijnlijke associaties, tips, ongevraagde adviezen en verdwaalde zinnen in mijn hoofd. Geef mij die hersenpan van Perkamentus please, dan giet ik ze heel even weg.
En dan te bedenken dat mannen wel eens lopen te beweren dat ze 'nergens aan denken'. Ja da-hag, dat komt er bij mij toch zo moeilijk in. Misschien jaloezie, misschien is een hoop gewoon nog onbewust bij de interessante doch onbegrijpelijke man. Of misschien heb ik adhd, dat kan ook.
Tot dusver heb ik de neiging gehad het leven vrij zwart wit te zien. Alles of niets. De extremen, hoge pieken, diepe dalen. Je kent het wel. Ik heb mezelf wijsgemaakt dat dat toch echt veel leuker (en beter) is dan 'gematigd' of een stabiele rechte lijn. Maar eigenlijk zoek ik dat midden. Wat leuk. Nu ik dit schrijf besef ik me iets. Waarschijnlijk ga ik nooit dat midden 'bereiken' omdat het heus niet ergens in een pakketje op me ligt te wachten. Waar dan in een gouden papiertje de draad van Ariadne in verstopt zit. Het enige midden zit in jezelf. Wederom de 'thuiskomen in je lijf' en de quote die ik per sms van die mooie vrouw kreeg "je bent altijd thuis.. in je hoofd en in je hart." Opeens was daar een spontaan treffen met een waardevol gesprek tot gevolg. De dankbaarheid is groot, resoneren op zo'n diep level is waar ik lang naar heb gezocht. Steeds vaker treedt dat nu op. (waarom? Simple maar o zo eye-opening answer: omdat ik mijzelf meer kan openstellen). Ik ben dankbaar (ook dat was even oefenen). Het is fijn om te ervaren dat er vrijheid mogelijk is in contact. In verbinding staan, maar nu dan zonder kabeltje. Samen met de welbekende ruimte zijn dit nog altijd belangrijke thema's.
Alles is goed.
En dus ook met die extreme highs en extreme lows. Want waarschijnlijk als ik netjes mijn gordel om doe is het wel te doen. Gewoon proberen niet tegen een rijdend rollercoaster wagentje aan te gaan trappen of er uit te willen springen (leuke analogie waaruit de waanzin opeens een stuk duidelijker wordt). En dat is dan de beoefening van zen; de Leven. De cirkel is weer rond.
Ik zucht. Opluchting. Langzaam aan begin ik weer te voelen. Dat wat ik zo lang heb weggestopt (pijn, verdriet, angst), komt gedoseerd via dromen en tranen aan de oppervlakte. Omdat ik die emoties negeerde, verdoofde, onderdrukte, ging het in mijn lijf zitten (met alle gevolgen van dien). Ons lijf is zo bizar intelligent en sterk, we moeten er alleen (opnieuw) naar leren luisteren. Luisteren naar emoties, die je keer op keer iets belangrijks willen vertellen. Niet eenvoudig, wel erg leerzaam en interessant. Ik heb het nog niet eens gehad over de verhouding tot de anderen werelden, iets met (on)doorbroken vriendschappen, liefde en zoveel nieuwe werelden met nieuwe ogen (en wat voor ogen). Maar daarover de volgende keer meer.
Liefs,
het Hyves Meisje.
Reacties
Een reactie posten