Avonturen van een ginger

Het leven loopt zoals het loopt. Het heeft geen zin je te verzetten. Ik wil verwoorden wat ik voel, ik heb het woord ook nodig. Ik schrijf de woorden zonder doel, het kent zijn eigen waarheid. Je gaf mijn woorden terug, ik slik ze te vaak in. Alles is geleerd en ik heb mezelf nodig. De woorden op papier handgeschreven in mijn boekje. De kaft vol met bladeren, de bladzijden vol gedachten. Het is een onderdeel van mij. Ik schrijf om te begrijpen. Jij bent een onderdeel van mij. Ik schrijf niet langer om te grijpen. Schrijven helpt reflecteren, relativeren, zijn. Ik wil het godverdomme allemaal leren. Het leven en hoe ik in elkaar zit. Want ik leer mezelf kennen en daarmee groei ik, hoe dan ook.  Ik heb mezelf nodig, de stad drukt zich als een stempel in mijn huid. Ik voel het in mijn aderen, ik voel het in de woorden die zij fluistert in de nacht. Ik trek me terug en schreeuw van binnen. Ik maak onhoorbaar diep geluid. Zoals je onderwater schreeuwt in een zwembad of de zee, je stem gesmo