Bij nader inzien, altijd achteraf
Het is alweer langer dan twee weken geleden dat ik heel verbaasd voor mijn deur stond en de sleutel in het sleutelgat stak. Huh, ik heb een huis hier? Ik wóón hier?? Dat de magische plek daar in Drenthe je opslokt is op zich algemeen goed, maar dat het zo ver zou reiken tot aan mijn voordeur in de hoofdstad had ik ook niet verwacht. Ik weet niet of er überhaupt zoiets als verwachtingen waren, niet over een bestaand leven ná kamp. Geen idee. Maar ineens stond ik voor mijn rode voordeur en waren er drie weken om. Drie weken van hard werken, zingen voor je ziel en zaken die er echt toe doen. Zoals eten en buiten zijn en proberen oogcontact te maken tijdens een maaltijd en te kijken hoe iemand zich voelt. En uitspreken hoe je je zelf voelt. Het is zo moeilijk te omschrijven, maar ik wil zo graag de woorden vangen om het gevoel te verzegelen op mijn huid, in mijn huid. Of eigenlijk nog dieper, dat het zich verweeft in mijn hele wezen en er een kamertje in mijn hart is waar ik het soms kan o