Posts

Verkansie.

-
Amsterdam vrijdagochtend 17 maart 2023, één over elf. Hoe ik hier precies ben beland kan ik je niet vertellen. Het ging zo van het internet, naar Facebook, naar profielen van bekenden en ineens ben ik aan het schrijven. Het lijkt een eeuwigheid geleden, het huidige jaartal telt +2 sinds die laatste tekst. Eigenlijk schrijf ik niet echt meer en zeker niet voor het internet. En terwijl ik dit overdenk, voelt het heerlijk om weer te typen in deze digitale omgeving. Verdwalen in de taal , met zinnen die soms rijmen en voorzetsel die ik steeds vaker door elkaar haal. Hoe lekker is het, om even los te zijn van hoe het hoort en iets te lezen wat niet nuttig is of hoeft te zijn? Zoals je op vakantie kan verdwalen ergens in een pittoresk dorpje in de warme middagzon wandelend door van die rustige straatjes, omdat de siësta net is begonnen.. Ik weet niet echt waar ik naar toe ga op het digitaal papier en dat is precies waar ik naar toe wil. Er is nog zo veel te ontdekken in het kleine van het kl
Een reactie posten
Meer lezen

Kwetsbaar

-
Come in Closer - Rhye (Natuurlijk, natuurlijk... Terug naar huis)   Er kunnen woorden gezegd. Zinnen geschreven.     Het is vrijdag 8 oktober, twintiguurtien. Wie niet weg is, is gezien. Vanochtend fietste ik door een mistige stad. Het was fris, maar wel het soort fris dat een aangename dag voor je in petto heeft. Ik deed één hand in mijn zak tijdens het laatste stukje van die fietstocht. Ongeveer zo fris. Ik keek naar de lucht die lichtroze was gekleurd, de zon kwam net tevoorschijn. Er vormde zich een glimlach rond mijn mond. ‘Ohja, dat was ook zo’ – valt me ineens binnen. Ik was het weer eventjes vergeten. Niet zoals je het liefst zou willen weten. ‘Je zit jezelf in de weg’ spraken zij in koor. De tranen kwetsbaar uitgerold en een overvloed aan liefde ontvangen in een o zo zachte vorm. Het is zo nieuw, het voelt zo nieuw. Ik ken dit niet, dit is de weg. Ik voelde me zo klein, zoals ik zelden. En misschien zomaar stiekem fijn. Shit. Hoe kan dat toch? Al is die vraag in principe irrel
Een reactie posten
Meer lezen

Bij nader inzien, altijd achteraf

-
Het is alweer langer dan twee weken geleden dat ik heel verbaasd voor mijn deur stond en de sleutel in het sleutelgat stak. Huh, ik heb een huis hier? Ik wóón hier?? Dat de magische plek daar in Drenthe je opslokt is op zich algemeen goed, maar dat het zo ver zou reiken tot aan mijn voordeur in de hoofdstad had ik ook niet verwacht. Ik weet niet of er überhaupt zoiets als verwachtingen waren, niet over een bestaand leven ná kamp. Geen idee. Maar ineens stond ik voor mijn rode voordeur en waren er drie weken om. Drie weken van hard werken, zingen voor je ziel en zaken die er echt toe doen. Zoals eten en buiten zijn en proberen oogcontact te maken tijdens een maaltijd en te kijken hoe iemand zich voelt. En uitspreken hoe je je zelf voelt. Het is zo moeilijk te omschrijven, maar ik wil zo graag de woorden vangen om het gevoel te verzegelen op mijn huid, in mijn huid. Of eigenlijk nog dieper, dat het zich verweeft in mijn hele wezen en er een kamertje in mijn hart is waar ik het soms kan o
Een reactie posten
Meer lezen

Het woord

-
Het leven loopt zoals het loopt. Het heeft geen zin je te verzetten. Ik wil verwoorden wat ik voel, ik heb het woord ook nodig. Ik schrijf de woorden zonder doel, het kent zijn eigen waarheid. Je gaf mijn woorden terug, ik slik ze te vaak in. Alles is geleerd en ik heb mezelf nodig. De woorden op papier handgeschreven in mijn boekje. De kaft vol met bladeren, de bladzijden vol gedachten. Het is een onderdeel van mij. Ik schrijf om te begrijpen. Jij bent een onderdeel van mij. Ik schrijf niet langer om te grijpen. Schrijven helpt reflecteren, relativeren, zijn. Ik wil het godverdomme allemaal leren. Het leven en hoe ik in elkaar zit. Want ik leer mezelf kennen en daarmee groei ik, hoe dan ook.  Ik heb mezelf nodig, de stad drukt zich als een stempel in mijn huid. Ik voel het in mijn aderen, ik voel het in de woorden die zij fluistert in de nacht. Ik trek me terug en schreeuw van binnen. Ik maak onhoorbaar diep geluid. Zoals je onderwater schreeuwt in een zwembad of de zee, je stem gesmo
Een reactie posten
Meer lezen

8 - Liefde, hechting (enzo)

-
Alle woorden vallen naar beneden. Ik schrijf nog, soms, ik probeer wat Marry poppins magie hier en daar en de belangen zijn nog altijd onafhankelijk wat het onderwerp betreft. Wie weet het antwoord op de vraag der vragen? Wanneer weet je nou of iemand de geschikte partner is?  Ik kan eigenlijk alleen schrijven over wat er nu leeft. Ik wil naar de zee en erin springen, ik wil oplossen ( "dissolve" , dat is Engels) in de regenbogen rondom een glazen karaf of achter mijn eigen oogkassen. Gewoon op een gezellige manier hoor. Maar vind je ook niet, dat het bestaan soms zo groot voelt dat het bijna nietig is? En de bezorger brengt de pakketjes aan de deur. Liefde. Ik heb echt geen idee. Ik  krijg een interessante quote tijdens een lange autorit:  waar je van weg wilt, daar moet je juist zijn. Ik schrijf het op. Waar je van weg wilt, daar moet je juist zijn.   Hmm.  Wat een gezeik.   Ik schreef het al eens. Ik dacht het al eens vaker. Alcohol legt me roerloos in een bed, waar dan oo
Een reactie posten
Meer lezen

7 - Liefde, groei

-
Als je een auto zou zijn, wat voor auto zou je dan zijn? Groei is een essentieel onderdeel van liefde. Den ontwikkeling weetje wel. En dus vinden wij geliefden die ons helpen op de ladder. Dat is niet meteen zo overduidelijk en het universum heeft er ook een sneaky trucje voor, genaamd: verliefdheid. En dat dat dan blind maakt en je er lekker intuimelt met twee benen. Op z’n kop. Ik zie nu een beeld voor me van iemand die op z’n kop in een regenton is beland. Beetje onhandig en nat. Het is donker in de ton en je kan geen kant op. Nou, nu lekker aan de slag. Wat kan er hier geleerd worden? Onder water ademen? Bellen maken, ijs breken? Ga je je armen een weg laten zoeken of luisteren naar het water -dan wel het hout van de ton? Zo gaat dat dan hè, zomaar. Maar we zijn niet echt voorbereid. Het universum kent niet niet, mark my words . Ik riep het ook wel hard hoor en de lol is pas net begonnen. Liefde, dat ene en dat grote. Het gaat over groei. Ja, echt waar. ( Jazeker. ) Wil je groe
Een reactie posten
Meer lezen

6 - Liefde, gelukkig in

-
Een tijdje schrijven over liefde is niet niks. Het is sowieso niet niks, als samenvatting voor het bestaan of een detail en letters op papier. Liefde is het hoogste enz etc. blablabla. We worden er mee doodgegooid via liedjes, tv-programma's en sprookjes.  We groeien op met het idee dat het allemaal vanzelf hoort te gaan en dat er rozenblaadjes in je bed liggen en je een serenade wordt voorgedragen onder je balkon. Minstens. Het moet  meeslepend zijn, hartstochtelijk, en van een leie dakje gaan (of een dakje van hip gerecycled materiaal). Je moet de hele tijd gelukkig zijn en anders slaat de twijfel toe en daar zeg je dan dingen over als: 'Ik weet het niet hoor.. Het is de laatste tijd wat minder...' Minder dan wat? Misschien minder dan het absolute hoogtepunt daar bovenop die berg? Als we heel even relativeren blijkt het misschien toch allemaal niet zo erg. Je wilt namelijk ook wel eens van die berg af het dal in en je zal zo nu en dan wel moeten. Beweging is onderdeel van
Een reactie posten
Meer lezen