Verantwoordelijkheid. En van wie die nou eigenlijk is.
Zoveel woorden. Zoveel verwoorden. Ik weet niet waar ik moet beginnen (Wel als jij het vraagt, ik heb ze nu netjes geordend. Geef me een kans of stuur een evaluatieformulier in). Alle woorden, zinnen, linkjes vliegen door mijn hoofd. Soms grijp ik letterlijk met mijn handen in de lucht om ze vast te kunnen pakken. Maar ik heb ze. Ik heb je. Je hebt me.
Woorden worden zinnen.
Wildeburg. Het dorp wat een klein beetje de ideale wereld was, is. Elk jaar één weekend lang. En toch ook elk jaar weer onverwachts, overtroffen en vernieuwend doch vertrouwd. Van de ene verbazing in de andere, van de ene wereld in de andere. Sprookjeswonderland voor elke dorpeling die zich over durft te geven aan het oneindige, het niet-weten, het spelen in de duisternis en het klimmen in de wolken. En dan ook weer net zo hard vallen. "Nou ja" dacht ik. "Het is net als het leven." Haha. Dat klinkt misschien gek, maar ik associeer er graag op los en aangezien ik zo erg graag in dat midden wil verblijven, staan tegenslag en euforie beiden op mijn lijstje. En dus ook op Wildeburg. Niet dat ik per se zoek naar tegenslag, maar aangezien die vaak ook even om de hoek komt kijken, neem ik 'm voor het gemak tegenwoordig maar mee in de planning.
Let Me Blow Ya Mind - Eve, Gwen Stefani
Soms ben ik bang dat ik met mijn positieve, grappende houding mijn mede reizigers verveel of irriteer. Bij mezelf blijven denk ik dan. Ik hoef niet zo te schreeuwen, het uit te dragen. Ik hoef alleen zelf met een glimlachje en tering veel bagage (letterlijk en uiteraard figuurlijk) het terrein over te zwoegen. Ik wist de weg nog en oh wat voelde het als thuiskomen. Met een donkere wolk waar al wat regendruppels uitkwamen boven ons, liepen we over het terrein op zoek naar Camping 3. Van alles nieuw dit jaar. Ik vond dat even slikken. Liever alles hetzelfde, maar hé daag jezelf uit want ik wil ook groeien.
We liepen over een eilandje en kwamen aan bij een tja, 'volle' camping. De moed zonk ons in de schoenen. Want de drie musketiers hadden alle drie een eigen tent mee (ieder voor zich, ieder voor zich) om zo toch nog binnen die eigen tent de grenzen te kunnen bewaken en even af te kunnen sluiten van alles- prikkels. Maar plek voor drie tenten bij elkaar, dat was er niet. "Huh. Ik heb hier toch voor betaald?!" En toen zomaar was daar de buurman. Tristan de Klusjesman (.nl). We vielen in een warm bad met extra veel bubbels (note: uitdrukking door elkaar gehusseld geloof ik, maar goed excusez moi, vergeef je me? Het is voor de extra, voeg zelf 1 el boter toe). Zo bleek later. Hij hielp met het opzetten van mijn tent, zij heette mij welkom. Dit is Wildeburg. We waren thuis.
De avond viel en we konden beginnen. Alle drie in blauw, alle drie met eigen verlangens ideeën en gedachten. Samen één missie: dansen, zijn. Ook wij beseften dat het dorp was uitgebreid, maar we hadden meer rust om te ontdekken. Ik begon met een lesjes surfen tijdens wat geweld bij de Koperen Hond. Beetje heftig, beetje nuchter. Het was zoeken naar de juiste snaar, beetje zo van wie ben ik en hoe verhoud ik mij tot de wereld om mij heen (metafoor voor life, joh).'' En maar zoeken, afstellen, kijken, ogen dicht doen, weer kijken, glimlachen, dat soort dingen.
Tot daar de Achtertuin ons greep. Elfenberg. En ik wilde nooit meer weg. Dus dat deed ik ook niet. Ik kon opgaan in de menigte, mezelf loslaten, vastpakken, weggooien en in verbinding treden met zoveel kleuren, ogen, zielen. Ik had een kleine uitdaging voor mijzelf gesteld: namen verzamelen. De database was een beetje leeg de laatste jaren. En kleine stapjes. De stapjes die ik de zaterdagnacht met enorm veel moeite überhaupt nog kon zetten haha.
Het leuke is, dat als je beseft dat ieder mens die jij tegen het lijf loopt iets aan jou gaat leren, je je openstelt en nieuwsgierig in gesprek gaat. Vaak gaat dit contact zomaar in eens door één blik, ogen waar je uren in wilt verdwalen of een hoogwaardige Burningman outfit. Soms omdat je blijft hangen in twijfel tussen vooruit - achteruit - naar niet handelen haha. Maar eenmaal in het gesprek, een half uur na een lach of twee dagen later als de bliksem inslaat: begint het je te dagen. Deze persoon lijkt op je. Natuurlijk, want daarom resoneer je. Aantrekkingskracht in de puurste vorm van het woord. Waarin we op elkaar lijken? Het mens zijn. Je denkt misschien: dit vind ik erg kort door de bocht. Ik denk vooral: hoe korter de bocht, hoe eerder die cirkel... Nee maar, kijk maar eens naar de werelden om je heen, wat ze je vertellen, waar je jezelf in herkent, wat je irriteert. Echt alles, alles vind zijn weg terug naar jou. Alleen even je ogen openen. Ik wil erin verdwijnen.
De deur stond op een kiertje, dat bleef niet onopgemerkt. Op golflengtes afstand waren daar connecties die je nu al meedraagt in je hart. Leren leren leren. Ontwikkelen en creëren. En de zin van de buurvrouw, jouw voorbeeld waar je lovende woorden over spreekt naar ieder die het maar wil horen. Wat een vrouw. (Ik wil wat jij hebt). Ze sprak: Wie goed doet, goed ontmoet.
Amen.
Je deed dus die namen en dat is alles wat je hebt. Op een paar na. Maar de tijdelijkheid der dingen doet je glimlachen. Alles is tijdelijk. En dat is oké. Dat is eigenlijk wel leuk, want zo zal er altijd iets nieuws komen en forceer je jezelf iets minder vast te klampen aan je autistische kijk op het leven. Er is nog zoveel meer. Zoals camping drie, de yoga stage, een energetic healing waarbij je in tranen uit kan barsten en een verboden kus ter verbinding van zo'n resonantie. Klink ik nu bijna natuurkundig? Haha, in de zin van NATUR is dat zeer zeker het geval. En uiteindelijk leer ik elke dag meer en meer door de vorm heen te kijken. Dus, bij dezen: ja. It's me.
Lieverd, wie ben jij eigenlijk?
"Alle mensen zijn wel mens, maar niet alle mensen zijn natúúrlijke mensen. Snap je?" Ja. Die snap ik wel ja. En waar komt dat dan door? Ik denk eigenlijk dat niet iedereen in verbinding staat met zichzelf. Pas als je in verbinding staat met jezelf, kun je goed in verbinding treden met de buitenwereld. (Nou meid: wat gaat er mis bij jou) Aangezien die buitenwereld een reflectie is van, jawel, jouw binnen wereld. So far so good. Verbinden. En waar de een daar drugs voor nodig heeft om in die staat rond te kunnen huppelen, is de ander daar juist even van in de war. Uiteindelijk zijn alle middelen een manier om jezelf te uiten. Ook je stroopwafel, ook je nieuwe kledingstuk. Het is het ik dat schreeuwt: HALLO IK BESTA.
Sorry, ik versta je niet.
Het ochtendgloren deed zijn intrede, ik raakte de verbinding kwijt (- mijn ik deed zijn uittrede? Trad ik af?). Jammer wel, de paranoïde uitingen van mijn brein slaan van 'super gaaf' naar 'gaat ze al eens weg'. Redelijk in de war liep ik terug naar mijn tent. Ging ik nou slapen? Het was nog maar 08:00 uur. Grenzeloos werd begrensd en het voelde verdomd fijn. Ik maakte een praatje bij mijn vriendje die al lekker lag en werd er rustig van. Tijd voor een douche die een tikkeltje (...) te warm was. Tijdlijnen die compleet langs elkaar lopen en waardoor je vanuit eigen referentie langs elkaar heen praat of zelfs de ander veroordeelt. Humor red je telkens weer: ik was heel verbaasd dat een vrouw in kwestie wakker werd, zij was heel verbaasd over het feit dat ik nog wakker was. Leven en laten leven, zou ik je willen zeggen. In jouw geval beter: slapen en laten slapen.
Typhoon. Zoals geen ander. De dag begon met een clash van twee werelden die te veel verbonden zijn en erg hard resoneren op een deel wat nog niet vrij is in mijzelf. Ik lijk op jou, jij lijkt op mij. Ik zit in je hoofd terwijl: dat wil ik helemaal niet. De helper in mij gaat dan een beetje aan de haal en vervaagt de grens in wat van jou is, wat van mij. Ik zat er middenin. Veeleisend, demanding in het Engels. Soms dekken die Engelse termen toch net even ietsje beter wat ik bedoel. En daarnaast onafhankelijkheid, egocentrisme en naja adhd. Wat moet je ermee. Nou eigenlijk wel veel: het brengt het een en ander naar boven, naar buiten, tot over de rand. Tranen, ronde 1. Dus wat ik hier zeg is: ik zag mijzelf. En ik wist niet heulemaal hoe ik daar mee om moest gaan. Ik word er koppig van én ik werd even met mijn neus op de feiten gedrukt. Grens aangeven vind ik moeilijk. Plus wat is mijn grens eigenlijk? Nu ben ik dankbaar, want ik leer en ik sprak een zin waar ik zelf van opkeek. Het is wel schrikken hoor: letterlijk vastlopen omdat het niet loopt zoals ik het in mijn hoofd had. Herken je dit? Ik ijsbeerde heen en weer met tranen in mijn ogen. Slaapgebrek, de liefde en mijn autisme hadden hier waarschijnlijk alle drie een even grote rol in. Nu goed, miscommunicatie en een lange wandeling door dat zand (ik had niet eens wielen - ik kom hier later nog op terug) naar de man die alle vormen in een slag doet verdwijnen.(Een zucht van opluchting haha gaat ze weer:) Opluchting. Een zucht van verlichting: ik had het gehaald, het was goed.
Met een levensenergie zo krachtig dat zelfs de zon haar gezicht liet zien dansten we samen. Echt samen. Ook al zag ik alleen zijn gezicht en waren er niet direct 'bekenden' in de buurt. Samen is een gevoel, buiten omgangsvormen of vormen überhaupt. Mijn hart liep over en ik begreep opeens hoe een 'fan' zich kan voelen. Licht grijnzend stond ik daar te staan, hopend op een blik, maar eigenlijk wist ik ook wel dat dat niet nodig was. Daarnaast zo dankbaar dat ik weer ik werd en dus Typhoon van mij, van jou, van niemand en van iedereen.
Als Alex in het Clover pak lag ik goedgemutst even in de begrensde groene tent en trok de stoute schoenen aan: whatsapp toch eventjes erop gegooid om te kunnen peilen hoe het stond met werelden die je in je hart wilde sluiten (ook al zaten ze er al). Wauw, een weerzien werd gearrangeerd. Met wie denk je misschien nu? Nou met de mannelijke ik. En precies waar ik in mijn hoofd had elkaar te treffen zat hij dan met zus, ik ging naast hem zitten op het zachte zand. Hij las mijn woorden, ik zijn gedachten. Nee geintje niet per se, maar het klinkt wel leuk. En als gevoel iets is wat je kan lezen dan heb ik goed mijn best gedaan. Ik schrijf dit en denk: hoe te verklaren als je invoelt, invult voor een ander en verantwoordelijkheid afpakt? Is dat dan net als bij een spannende film wanneer je eigenlijk niet wilt kijken maar het niet kunt laten? Nee nee dan kies je nog. Het voelt voor mij niet als kiezen, it happens (herken hier de slachtoffer rol!). Aha! Antwoord ligt voor het oprapen. Bedankt woorden. Sorry ik zal je even meenemen in de gedachtesprongen in mijn hoofd. Verantwoordelijkheid. Want daar gaat het over. Ik vraag mijzelf af hoe het werkt als ik weer eens (vermoeiend) 'voel' wat die ander van mij wilt of iets voelt wat niet met mij te maken heeft. Ik ben in het hoofd gekropen van diegene die (spreekwoordelijk net) iets (te) dichtbij staat. Goed opletten nu: ik noem dit het psychologen-kwaaltje. Maar ook als jij geen psychologie hebt gestudeerd is de kans groot dat dit gebeurt (ofwel omdat je een vrouw bent (ja), of een moeder, of gewoon omdat je mens bent haha) en jij je hier zo nu en dan (TERING VAAK HALLO) schuldig aan maakt (schreeuwde jij ook de vorige zin tussen haakjes? LEUK HE. TAAL. Groetjes. Oké sorry: focus)
Het wordt lang, is het te lang? Spanningsboog, hou je 'm hoog? Zolang ik stukjes van mezelf erin verstop blijf jij dan lezen? Je zit erin, zo staan we in verbinding en ook jij doet aan hengelsport. It's about to get interesting...)
Wanneer dit gebeurt en ter verduidelijking neem ik Wildeburg als recente gebeurtenis waar dit heeft plaatsgevonden, voelt het zeker niet alsof je daar een keuze in hebt. Het voelt opeens alsof jij iets 'moet' met wat je voelt dat die ander 'wil' of 'denkt' of wat voor vorm je ook aan deze door jezelf in stand gebrachte verbinding geeft. Ik raak dan in paniek. In eerste instantie is dit niet te zien aan de buitenkant. Aan de binnenkant van mijn hoofd wordt het echter steeds minder prettig. Mijn vrijheid wordt bekneld. Die ander, die doet dat. (Zo voelt het.) Die wilt bijvoorbeeld met jou dansen, jouw zonnebril op, jouw aandacht, jou toe-eigenen. Als een onzichtbaar maar moeilijk sterk visdraad heb je jezelf aan die ander verbonden. En dan wordt het lastig, echt lastig. Want hoe-waar-wat is de grens tussen jouw wereld en de significant other? Survival tips wat te doen wanneer dit gebeurt:
1. Merk als eerste op wat je voelt en of dit met verantwoordelijkheid te maken heeft: het is een onprettig gevoel en je wilt iets wegduwen wat in de lucht hangt (dit is een voorbeeld, misschien werkt het in jouw wereld zo dat je al lang een hamer hebt gepakt en tevergeefs een fucking visdraad aan diggelen probeert te meppen die je zelf als trap hebt neergelegd, haha. Het kan ook zijn dat je blokkeert) of je wilt specifiek iemand weg hebben/zelf weglopen
2. Zoom uit. Kijk even vanaf een afstandje wat je nou eigenlijk precies hebt lopen te doen. (Really? Jij vindt dat je verantwoordelijk bent of je vriend deze muziek wel écht leuk vindt of maar doet alsof, of dat het aan jou is dat die collega een nieuw drankje nodig heeft want misschien heeft ie wel dorst. Think twice. Ander mogelijk voorbeeld: je hebt het idee dat iemand iets meer van je wilt maar jij wilt dat helemaal niet maar het voelt alsof hij/zij dat op jouw legt. Ook hier heb jij toch echt iets gedaan waardoor die ander jouw grens over gaat, eigenlijk niet-gedaan: jouw grens bewaken. Lees snel verder)
3. Niet veroordelen dat je een treurig geval bent die weer in het hoofd van mede burgers is gaan zitten, is lastig (ik verwoord het niet voor niets zo) maar hiermee doe je de winwinwin situatie maar dan in negatieve spiraal: Heel. Erg. Zonde. Van jouw energie.
4. Bewustzijn is key. (niet meteen die sleutel weer in je neus schuiven nu. Drugsanalogiën zijn leuk hè, als dit binnen jouw vorm past dan natuurlijk, laat 'm anders gewoon voorbij zweven zonder oordeel. Leuk als je nu denkt dat ik een junkie ben; ff provoceren. Groetjes)
5. Dit zou zomaar wel eens een lang stappenplan kunnen worden.
6. Stel jezelf de vraag wat je voelt. Voel je je verantwoordelijk voor iets van die ander? En de eerlijke vraag: door wie komt dit? Wees eerlijk en (in dit geval) een beetje hard voor jezelf: IS IT YOU? Ik denk: 9 van de 10 keer wel. Als je je verantwoordelijk voelt: waarom? Wat is het waarvan jij denkt dat je het over moet nemen van die ander. Waarom is die ander daar niet verantwoordelijk voor? Misschien is het ontzettend lief bedoeld, daar twijfel ik niet aan, maar ieder persoon is verantwoordelijk voor zijn eigen weg. En eigenlijk is het ook best wel egoïstisch om die ander de kans te ontnemen zelf dat pad te bewandelen of kapot hard op zijn bek te gaan (the essence of life). Denk je toch echt: nee nee, die ander doet mij dit aan! Ga terug naar stap 2. Ik zal mijn best doen helder te zijn.
7. Ohja gooi jezelf weg: niet blijven vasthouden aan ik en ik of jij en jij. Hier bedoel ik mee: ik heb hier of daar recht op, hij/zij heeft dit of dat nodig. Feiten, hup ff die gevoelens in je portable asbak (wel legen die asbak.. na een tijdje zit ie écht vol haha).
8. Als je beseft dat jij jezelf verantwoordelijk hebt gemaakt voor 'iets' wat eigenlijk niet van jou is maar van de ander: dan ben je er en mag je trots zijn op jezelf! Besef dat je de cirkel hebt doorbroken. Het inzien is voldoende, de bal rolt en blijft vanzelf rollen. Elke volgende keer kun je voelen, opmerken en even opnieuw afstellen: dit is van mij, dit is van die ander. Wil ik dit? Wat moet ik communiceren? Is wat ik naar buiten communiceer in lijn met wat ik van binnen voel?
9. Vanaf nu heb je een keuze: de keuze om niet langer mee te gaan in de gedachtekronkels van je hoofd. Bewust kiezen omdat dat wat niet jouw verantwoordelijkheid is, ook niet jouw verantwoordelijkheid te maken.
10. Ohja: dit ga je je hele leven overkomen. Alsjeblieft. (Realistisch blijven en beetje grijnzen)
11. Praat erover, communication is key.
12. Denk toch dat het de buitenwereld is die je in een steegje heeft geduwd en nu met een mes jouw vrijheid komt jatten (hoe jat je vrijheid met een mes? DM me dit of een betere analogie) wil ik je graag het volgende vertellen waardoor ik echt heel veel geleerd heb.
Ik had dit lijstje een jaar geleden niet. Ik deed precies best vaak naar de buitenwereld wijzen met mijn vinger. Stomme boze buitenwereld met werelden die veeelste dichtbij kwamen. Ik had het allemaal uitgedokterd: ik zou wel even vertellen dat 'zij' dat niet meer moesten doen want hallo 'je gaat over mijn grens heen'. Mijn zus sprak rustig: maar de ander kun je niet veranderen, je kunt alleen jezelf veranderen. Kan het niet zo zijn dat jij je eigen grenzen niet goed aangeeft waardoor de ander erover heen kan gaan? Zoals vaak wanneer ik geconfronteerd word reageerde ik met: ja, maar, nee, maar hij, ik snap het wel, maar zo zit het niet en dus... (ik weet nu: ok als ik op mijn achterpoten ga staan word ik ergens mee geconfronteerd waar een kern van waarheid in zit. Halleluja) Inzicht-zus, zus met inzicht, prachtig sterke vrouw waar ik zoveel van leer: mijn dank is groot en happy birthday!
Of je het nu moeilijk vind om toe te geven aan jezelf of niet, los daarvan is het vooral een heel fijn gegeven dat je nu zelf in de hand hebt hoe hier in het vervolg mee om te gaan: je neemt de regie terug in handen. Want klinkt het eigenlijk niet heel logisch dat het er misschien - zomaar - wellicht mee te maken zou kunnen hebben dat jij het moeilijk vindt om je eigen grens aan te geven? Dat, omdat je die niet duidelijk communiceert (naar die dronken gozer die in je oor hijgt, of die vriend waarmee je wel zó goed bevriend bent dat je wel dit of dat moet doen - al dan niet door schuldgevoelens), die ander erover heen gaat en het wel lekker gezellig vindt binnen jouw muren, jouw aura (oranje, was ie nou oranje? Waar ben je nou, ik wil op aura expeditie)? Ik vraag het me af. En door mijzelf het af te vragen, heb ik zoveel meer ruimte gecreëerd en visdraad kunnen oprapen die dan weer in te zetten is om rustig aan de waterkant te gaan vissen naar stukjes (van jouw) werelden die wél jouw verantwoordelijkheid zijn: zoals doei zeggen wanneer je plotseling verplaatst of wanneer je wilt gaan slapen. Het voelt als een soort totally spies (hehe) vluchtroute wanneer je denkt dat die schurk (leuk woord) je nu écht te pakken heeft. En die schurk was je dan dus zelf hè: don't shoot the messenger.
Go recycle en vis verstandig.
Zondagochtend boven water gedobberd met je prinses en samen veilig naar huis (de tent). Alarmbellen in mijn hoofd: MOET IK NU GAAN SLAPEN? Nou warempel: de buren verwelkomen je en leggen een kleedje en een paar zinnen neer. Warm bad. Zachte landing. Zucht van verlichting, verbinding in het kwadraat (hoe ziet dat eruit?). We raken in zo'n fijn gesprek waarin we samen verdwalen in beeldspraak, de liefde en hoe het zit tussen de man en de vrouw. Wauw. Ik krijg een roze bril op en we komen samen tot een prachtige conclusie. Uiteindelijk komen we allemaal bij de finish aan, maar ieder zo via zijn eigen weg. Asfalt, paardenpad met zand (ik) of grasveld. De vorm waarin we in dit leven gegoten zijn (of de vorm die jouw ouders je geleerd hebben, de vorm van jouw overtuigingen, de taal die je spreekt) is eigenlijk niet zo belangrijk, de kunst is door de vorm heen te kijken en elke vorm te respecteren en op zoek te gaan naar die overeenkomsten. In die zin is de vorm niet belangrijk dat het zo weinig zin heeft om het over het verschil te hebben: in werkelijkheid als je heel goed tussen de zinnen leest, door de woorden kijkt: zul je zien dat je hetzelfde zegt als elke andere wereld. Dat komt van binnen. Dat is heel vet. Iets met liefde, verbinding en essentie. Maar als dat woorden zijn die net iets buiten jouw vorm liggen: giet ze in je eigen vorm, bak er een taart van of noem het 'de Leven'. Het laatste woord is stilte, je zou het bijna vergeten. De buurman zou graag in jouw hoofd willen kijken, ik raad hem dat toch maar af. Een paardenpad begaan met van die houten (zij?)wielen is niet altijd een pretje. En maar mediteren.. Maar toch sputter ik niet, want zo is het en het is niet voor niets. Spiritueel gedoe vond ie maar niks. Maar hij leeft wat jij bedenkt en jullie spreken wel degelijk precies dezelfde taal.
Een tegelijk middagdutje waarbij zij mijn te stoere woorden mee haar dromen in nam. De ruimte die zij geeft is tot nog toe onovertroffen. Nog maar een keer eerder zo'n vrouw ontmoet. Wat een voorrecht. We wisselden een zin uit die ik de laatste dagen hardop tegen mezelf herhaal.
Wees mild.
Derde ronde. Ik ben denk ik gewoon een beetje lsd. (Ik ben gemaakt ván dit?) De Achtertuin was alles wat ik die dag nodig had, net als de man waar ik steeds zomaar uit het niets naast stond en die me met gemak (humor) uit mijn dal trok. Bedankt. Nee, jij bedankt. Hele grote glimlach. Één veel te korte ontmoeting bracht me in verwarring want in een klap voelde, begreep ik, dat deze wereld wel duizend kleuren heeft en o zo mooi is... Onze wegen kruizen wanneer de tijd daar is. Vertrouwen is alles wat ik heb, maar het is genoeg. Of niet haha, joe. Wildeburg werd traditioneel afgesloten met een mentale breakdown, kliekjesdag en spijkers op zijn kop (nee nee, op mijn kop in dit geval. Die man kijkt recht je ziel in. Een welkome confrontatie met een arm om me heen, dank en een equilibrium. (ff gegoogeld of ik dit woord op de juiste manier erin gooi en wat 't eigenlijk betekent: geverifieerd.) En: snoep. Overal snoep. Tranen, ronde 2. Verdieping en een laatste dansje pal naast de tent bij de lokale after. Houdt het dan op? Natuurlijk niet: de stretcher, een laatste ritje in onze gedachten en stroopwafels. Tot een volgend weerzien.
Maandag terug naar de auto: over het zand (paardenpad), het asfalt en het gras. De cirkel is rond. Mijn gelijke heeft de terugrit onder controle en jullie hebben een enorm fijn gesprek. Zo waardevol. Evenwicht. Worden wie je bent, het is maar net welk perspectief jij gebruikt. Ik ben er hoor. We zijn weer thuis en ook niet weggeweest. Dit was een simulatie en ik ben vanaf nu altijd thuis.
Liefs,
Het Hyves Meisje.
Woorden worden zinnen.
Wildeburg. Het dorp wat een klein beetje de ideale wereld was, is. Elk jaar één weekend lang. En toch ook elk jaar weer onverwachts, overtroffen en vernieuwend doch vertrouwd. Van de ene verbazing in de andere, van de ene wereld in de andere. Sprookjeswonderland voor elke dorpeling die zich over durft te geven aan het oneindige, het niet-weten, het spelen in de duisternis en het klimmen in de wolken. En dan ook weer net zo hard vallen. "Nou ja" dacht ik. "Het is net als het leven." Haha. Dat klinkt misschien gek, maar ik associeer er graag op los en aangezien ik zo erg graag in dat midden wil verblijven, staan tegenslag en euforie beiden op mijn lijstje. En dus ook op Wildeburg. Niet dat ik per se zoek naar tegenslag, maar aangezien die vaak ook even om de hoek komt kijken, neem ik 'm voor het gemak tegenwoordig maar mee in de planning.
Let Me Blow Ya Mind - Eve, Gwen Stefani
Soms ben ik bang dat ik met mijn positieve, grappende houding mijn mede reizigers verveel of irriteer. Bij mezelf blijven denk ik dan. Ik hoef niet zo te schreeuwen, het uit te dragen. Ik hoef alleen zelf met een glimlachje en tering veel bagage (letterlijk en uiteraard figuurlijk) het terrein over te zwoegen. Ik wist de weg nog en oh wat voelde het als thuiskomen. Met een donkere wolk waar al wat regendruppels uitkwamen boven ons, liepen we over het terrein op zoek naar Camping 3. Van alles nieuw dit jaar. Ik vond dat even slikken. Liever alles hetzelfde, maar hé daag jezelf uit want ik wil ook groeien.
We liepen over een eilandje en kwamen aan bij een tja, 'volle' camping. De moed zonk ons in de schoenen. Want de drie musketiers hadden alle drie een eigen tent mee (ieder voor zich, ieder voor zich) om zo toch nog binnen die eigen tent de grenzen te kunnen bewaken en even af te kunnen sluiten van alles- prikkels. Maar plek voor drie tenten bij elkaar, dat was er niet. "Huh. Ik heb hier toch voor betaald?!" En toen zomaar was daar de buurman. Tristan de Klusjesman (.nl). We vielen in een warm bad met extra veel bubbels (note: uitdrukking door elkaar gehusseld geloof ik, maar goed excusez moi, vergeef je me? Het is voor de extra, voeg zelf 1 el boter toe). Zo bleek later. Hij hielp met het opzetten van mijn tent, zij heette mij welkom. Dit is Wildeburg. We waren thuis.
De avond viel en we konden beginnen. Alle drie in blauw, alle drie met eigen verlangens ideeën en gedachten. Samen één missie: dansen, zijn. Ook wij beseften dat het dorp was uitgebreid, maar we hadden meer rust om te ontdekken. Ik begon met een lesjes surfen tijdens wat geweld bij de Koperen Hond. Beetje heftig, beetje nuchter. Het was zoeken naar de juiste snaar, beetje zo van wie ben ik en hoe verhoud ik mij tot de wereld om mij heen (metafoor voor life, joh).'' En maar zoeken, afstellen, kijken, ogen dicht doen, weer kijken, glimlachen, dat soort dingen.
Tot daar de Achtertuin ons greep. Elfenberg. En ik wilde nooit meer weg. Dus dat deed ik ook niet. Ik kon opgaan in de menigte, mezelf loslaten, vastpakken, weggooien en in verbinding treden met zoveel kleuren, ogen, zielen. Ik had een kleine uitdaging voor mijzelf gesteld: namen verzamelen. De database was een beetje leeg de laatste jaren. En kleine stapjes. De stapjes die ik de zaterdagnacht met enorm veel moeite überhaupt nog kon zetten haha.
Het leuke is, dat als je beseft dat ieder mens die jij tegen het lijf loopt iets aan jou gaat leren, je je openstelt en nieuwsgierig in gesprek gaat. Vaak gaat dit contact zomaar in eens door één blik, ogen waar je uren in wilt verdwalen of een hoogwaardige Burningman outfit. Soms omdat je blijft hangen in twijfel tussen vooruit - achteruit - naar niet handelen haha. Maar eenmaal in het gesprek, een half uur na een lach of twee dagen later als de bliksem inslaat: begint het je te dagen. Deze persoon lijkt op je. Natuurlijk, want daarom resoneer je. Aantrekkingskracht in de puurste vorm van het woord. Waarin we op elkaar lijken? Het mens zijn. Je denkt misschien: dit vind ik erg kort door de bocht. Ik denk vooral: hoe korter de bocht, hoe eerder die cirkel... Nee maar, kijk maar eens naar de werelden om je heen, wat ze je vertellen, waar je jezelf in herkent, wat je irriteert. Echt alles, alles vind zijn weg terug naar jou. Alleen even je ogen openen. Ik wil erin verdwijnen.
De deur stond op een kiertje, dat bleef niet onopgemerkt. Op golflengtes afstand waren daar connecties die je nu al meedraagt in je hart. Leren leren leren. Ontwikkelen en creëren. En de zin van de buurvrouw, jouw voorbeeld waar je lovende woorden over spreekt naar ieder die het maar wil horen. Wat een vrouw. (Ik wil wat jij hebt). Ze sprak: Wie goed doet, goed ontmoet.
Amen.
Je deed dus die namen en dat is alles wat je hebt. Op een paar na. Maar de tijdelijkheid der dingen doet je glimlachen. Alles is tijdelijk. En dat is oké. Dat is eigenlijk wel leuk, want zo zal er altijd iets nieuws komen en forceer je jezelf iets minder vast te klampen aan je autistische kijk op het leven. Er is nog zoveel meer. Zoals camping drie, de yoga stage, een energetic healing waarbij je in tranen uit kan barsten en een verboden kus ter verbinding van zo'n resonantie. Klink ik nu bijna natuurkundig? Haha, in de zin van NATUR is dat zeer zeker het geval. En uiteindelijk leer ik elke dag meer en meer door de vorm heen te kijken. Dus, bij dezen: ja. It's me.
Lieverd, wie ben jij eigenlijk?
"Alle mensen zijn wel mens, maar niet alle mensen zijn natúúrlijke mensen. Snap je?" Ja. Die snap ik wel ja. En waar komt dat dan door? Ik denk eigenlijk dat niet iedereen in verbinding staat met zichzelf. Pas als je in verbinding staat met jezelf, kun je goed in verbinding treden met de buitenwereld. (Nou meid: wat gaat er mis bij jou) Aangezien die buitenwereld een reflectie is van, jawel, jouw binnen wereld. So far so good. Verbinden. En waar de een daar drugs voor nodig heeft om in die staat rond te kunnen huppelen, is de ander daar juist even van in de war. Uiteindelijk zijn alle middelen een manier om jezelf te uiten. Ook je stroopwafel, ook je nieuwe kledingstuk. Het is het ik dat schreeuwt: HALLO IK BESTA.
Sorry, ik versta je niet.
Het ochtendgloren deed zijn intrede, ik raakte de verbinding kwijt (- mijn ik deed zijn uittrede? Trad ik af?). Jammer wel, de paranoïde uitingen van mijn brein slaan van 'super gaaf' naar 'gaat ze al eens weg'. Redelijk in de war liep ik terug naar mijn tent. Ging ik nou slapen? Het was nog maar 08:00 uur. Grenzeloos werd begrensd en het voelde verdomd fijn. Ik maakte een praatje bij mijn vriendje die al lekker lag en werd er rustig van. Tijd voor een douche die een tikkeltje (...) te warm was. Tijdlijnen die compleet langs elkaar lopen en waardoor je vanuit eigen referentie langs elkaar heen praat of zelfs de ander veroordeelt. Humor red je telkens weer: ik was heel verbaasd dat een vrouw in kwestie wakker werd, zij was heel verbaasd over het feit dat ik nog wakker was. Leven en laten leven, zou ik je willen zeggen. In jouw geval beter: slapen en laten slapen.
Typhoon. Zoals geen ander. De dag begon met een clash van twee werelden die te veel verbonden zijn en erg hard resoneren op een deel wat nog niet vrij is in mijzelf. Ik lijk op jou, jij lijkt op mij. Ik zit in je hoofd terwijl: dat wil ik helemaal niet. De helper in mij gaat dan een beetje aan de haal en vervaagt de grens in wat van jou is, wat van mij. Ik zat er middenin. Veeleisend, demanding in het Engels. Soms dekken die Engelse termen toch net even ietsje beter wat ik bedoel. En daarnaast onafhankelijkheid, egocentrisme en naja adhd. Wat moet je ermee. Nou eigenlijk wel veel: het brengt het een en ander naar boven, naar buiten, tot over de rand. Tranen, ronde 1. Dus wat ik hier zeg is: ik zag mijzelf. En ik wist niet heulemaal hoe ik daar mee om moest gaan. Ik word er koppig van én ik werd even met mijn neus op de feiten gedrukt. Grens aangeven vind ik moeilijk. Plus wat is mijn grens eigenlijk? Nu ben ik dankbaar, want ik leer en ik sprak een zin waar ik zelf van opkeek. Het is wel schrikken hoor: letterlijk vastlopen omdat het niet loopt zoals ik het in mijn hoofd had. Herken je dit? Ik ijsbeerde heen en weer met tranen in mijn ogen. Slaapgebrek, de liefde en mijn autisme hadden hier waarschijnlijk alle drie een even grote rol in. Nu goed, miscommunicatie en een lange wandeling door dat zand (ik had niet eens wielen - ik kom hier later nog op terug) naar de man die alle vormen in een slag doet verdwijnen.
Met een levensenergie zo krachtig dat zelfs de zon haar gezicht liet zien dansten we samen. Echt samen. Ook al zag ik alleen zijn gezicht en waren er niet direct 'bekenden' in de buurt. Samen is een gevoel, buiten omgangsvormen of vormen überhaupt. Mijn hart liep over en ik begreep opeens hoe een 'fan' zich kan voelen. Licht grijnzend stond ik daar te staan, hopend op een blik, maar eigenlijk wist ik ook wel dat dat niet nodig was. Daarnaast zo dankbaar dat ik weer ik werd en dus Typhoon van mij, van jou, van niemand en van iedereen.
Als Alex in het Clover pak lag ik goedgemutst even in de begrensde groene tent en trok de stoute schoenen aan: whatsapp toch eventjes erop gegooid om te kunnen peilen hoe het stond met werelden die je in je hart wilde sluiten (ook al zaten ze er al). Wauw, een weerzien werd gearrangeerd. Met wie denk je misschien nu? Nou met de mannelijke ik. En precies waar ik in mijn hoofd had elkaar te treffen zat hij dan met zus, ik ging naast hem zitten op het zachte zand. Hij las mijn woorden, ik zijn gedachten. Nee geintje niet per se, maar het klinkt wel leuk. En als gevoel iets is wat je kan lezen dan heb ik goed mijn best gedaan. Ik schrijf dit en denk: hoe te verklaren als je invoelt, invult voor een ander en verantwoordelijkheid afpakt? Is dat dan net als bij een spannende film wanneer je eigenlijk niet wilt kijken maar het niet kunt laten? Nee nee dan kies je nog. Het voelt voor mij niet als kiezen, it happens (herken hier de slachtoffer rol!). Aha! Antwoord ligt voor het oprapen. Bedankt woorden. Sorry ik zal je even meenemen in de gedachtesprongen in mijn hoofd. Verantwoordelijkheid. Want daar gaat het over. Ik vraag mijzelf af hoe het werkt als ik weer eens (vermoeiend) 'voel' wat die ander van mij wilt of iets voelt wat niet met mij te maken heeft. Ik ben in het hoofd gekropen van diegene die (spreekwoordelijk net) iets (te) dichtbij staat. Goed opletten nu: ik noem dit het psychologen-kwaaltje. Maar ook als jij geen psychologie hebt gestudeerd is de kans groot dat dit gebeurt (ofwel omdat je een vrouw bent (ja), of een moeder, of gewoon omdat je mens bent haha) en jij je hier zo nu en dan (TERING VAAK HALLO) schuldig aan maakt (schreeuwde jij ook de vorige zin tussen haakjes? LEUK HE. TAAL. Groetjes. Oké sorry: focus)
Het wordt lang, is het te lang? Spanningsboog, hou je 'm hoog? Zolang ik stukjes van mezelf erin verstop blijf jij dan lezen? Je zit erin, zo staan we in verbinding en ook jij doet aan hengelsport. It's about to get interesting...)
Wanneer dit gebeurt en ter verduidelijking neem ik Wildeburg als recente gebeurtenis waar dit heeft plaatsgevonden, voelt het zeker niet alsof je daar een keuze in hebt. Het voelt opeens alsof jij iets 'moet' met wat je voelt dat die ander 'wil' of 'denkt' of wat voor vorm je ook aan deze door jezelf in stand gebrachte verbinding geeft. Ik raak dan in paniek. In eerste instantie is dit niet te zien aan de buitenkant. Aan de binnenkant van mijn hoofd wordt het echter steeds minder prettig. Mijn vrijheid wordt bekneld. Die ander, die doet dat. (Zo voelt het.) Die wilt bijvoorbeeld met jou dansen, jouw zonnebril op, jouw aandacht, jou toe-eigenen. Als een onzichtbaar maar moeilijk sterk visdraad heb je jezelf aan die ander verbonden. En dan wordt het lastig, echt lastig. Want hoe-waar-wat is de grens tussen jouw wereld en de significant other? Survival tips wat te doen wanneer dit gebeurt:
1. Merk als eerste op wat je voelt en of dit met verantwoordelijkheid te maken heeft: het is een onprettig gevoel en je wilt iets wegduwen wat in de lucht hangt (dit is een voorbeeld, misschien werkt het in jouw wereld zo dat je al lang een hamer hebt gepakt en tevergeefs een fucking visdraad aan diggelen probeert te meppen die je zelf als trap hebt neergelegd, haha. Het kan ook zijn dat je blokkeert) of je wilt specifiek iemand weg hebben/zelf weglopen
2. Zoom uit. Kijk even vanaf een afstandje wat je nou eigenlijk precies hebt lopen te doen. (Really? Jij vindt dat je verantwoordelijk bent of je vriend deze muziek wel écht leuk vindt of maar doet alsof, of dat het aan jou is dat die collega een nieuw drankje nodig heeft want misschien heeft ie wel dorst. Think twice. Ander mogelijk voorbeeld: je hebt het idee dat iemand iets meer van je wilt maar jij wilt dat helemaal niet maar het voelt alsof hij/zij dat op jouw legt. Ook hier heb jij toch echt iets gedaan waardoor die ander jouw grens over gaat, eigenlijk niet-gedaan: jouw grens bewaken. Lees snel verder)
3. Niet veroordelen dat je een treurig geval bent die weer in het hoofd van mede burgers is gaan zitten, is lastig (ik verwoord het niet voor niets zo) maar hiermee doe je de winwinwin situatie maar dan in negatieve spiraal: Heel. Erg. Zonde. Van jouw energie.
4. Bewustzijn is key. (niet meteen die sleutel weer in je neus schuiven nu. Drugsanalogiën zijn leuk hè, als dit binnen jouw vorm past dan natuurlijk, laat 'm anders gewoon voorbij zweven zonder oordeel. Leuk als je nu denkt dat ik een junkie ben; ff provoceren. Groetjes)
5. Dit zou zomaar wel eens een lang stappenplan kunnen worden.
6. Stel jezelf de vraag wat je voelt. Voel je je verantwoordelijk voor iets van die ander? En de eerlijke vraag: door wie komt dit? Wees eerlijk en (in dit geval) een beetje hard voor jezelf: IS IT YOU? Ik denk: 9 van de 10 keer wel. Als je je verantwoordelijk voelt: waarom? Wat is het waarvan jij denkt dat je het over moet nemen van die ander. Waarom is die ander daar niet verantwoordelijk voor? Misschien is het ontzettend lief bedoeld, daar twijfel ik niet aan, maar ieder persoon is verantwoordelijk voor zijn eigen weg. En eigenlijk is het ook best wel egoïstisch om die ander de kans te ontnemen zelf dat pad te bewandelen of kapot hard op zijn bek te gaan (the essence of life). Denk je toch echt: nee nee, die ander doet mij dit aan! Ga terug naar stap 2. Ik zal mijn best doen helder te zijn.
7. Ohja gooi jezelf weg: niet blijven vasthouden aan ik en ik of jij en jij. Hier bedoel ik mee: ik heb hier of daar recht op, hij/zij heeft dit of dat nodig. Feiten, hup ff die gevoelens in je portable asbak (wel legen die asbak.. na een tijdje zit ie écht vol haha).
8. Als je beseft dat jij jezelf verantwoordelijk hebt gemaakt voor 'iets' wat eigenlijk niet van jou is maar van de ander: dan ben je er en mag je trots zijn op jezelf! Besef dat je de cirkel hebt doorbroken. Het inzien is voldoende, de bal rolt en blijft vanzelf rollen. Elke volgende keer kun je voelen, opmerken en even opnieuw afstellen: dit is van mij, dit is van die ander. Wil ik dit? Wat moet ik communiceren? Is wat ik naar buiten communiceer in lijn met wat ik van binnen voel?
9. Vanaf nu heb je een keuze: de keuze om niet langer mee te gaan in de gedachtekronkels van je hoofd. Bewust kiezen omdat dat wat niet jouw verantwoordelijkheid is, ook niet jouw verantwoordelijkheid te maken.
10. Ohja: dit ga je je hele leven overkomen. Alsjeblieft. (Realistisch blijven en beetje grijnzen)
11. Praat erover, communication is key.
12. Denk toch dat het de buitenwereld is die je in een steegje heeft geduwd en nu met een mes jouw vrijheid komt jatten (hoe jat je vrijheid met een mes? DM me dit of een betere analogie) wil ik je graag het volgende vertellen waardoor ik echt heel veel geleerd heb.
Ik had dit lijstje een jaar geleden niet. Ik deed precies best vaak naar de buitenwereld wijzen met mijn vinger. Stomme boze buitenwereld met werelden die veeelste dichtbij kwamen. Ik had het allemaal uitgedokterd: ik zou wel even vertellen dat 'zij' dat niet meer moesten doen want hallo 'je gaat over mijn grens heen'. Mijn zus sprak rustig: maar de ander kun je niet veranderen, je kunt alleen jezelf veranderen. Kan het niet zo zijn dat jij je eigen grenzen niet goed aangeeft waardoor de ander erover heen kan gaan? Zoals vaak wanneer ik geconfronteerd word reageerde ik met: ja, maar, nee, maar hij, ik snap het wel, maar zo zit het niet en dus... (ik weet nu: ok als ik op mijn achterpoten ga staan word ik ergens mee geconfronteerd waar een kern van waarheid in zit. Halleluja) Inzicht-zus, zus met inzicht, prachtig sterke vrouw waar ik zoveel van leer: mijn dank is groot en happy birthday!
Of je het nu moeilijk vind om toe te geven aan jezelf of niet, los daarvan is het vooral een heel fijn gegeven dat je nu zelf in de hand hebt hoe hier in het vervolg mee om te gaan: je neemt de regie terug in handen. Want klinkt het eigenlijk niet heel logisch dat het er misschien - zomaar - wellicht mee te maken zou kunnen hebben dat jij het moeilijk vindt om je eigen grens aan te geven? Dat, omdat je die niet duidelijk communiceert (naar die dronken gozer die in je oor hijgt, of die vriend waarmee je wel zó goed bevriend bent dat je wel dit of dat moet doen - al dan niet door schuldgevoelens), die ander erover heen gaat en het wel lekker gezellig vindt binnen jouw muren, jouw aura (oranje, was ie nou oranje? Waar ben je nou, ik wil op aura expeditie)? Ik vraag het me af. En door mijzelf het af te vragen, heb ik zoveel meer ruimte gecreëerd en visdraad kunnen oprapen die dan weer in te zetten is om rustig aan de waterkant te gaan vissen naar stukjes (van jouw) werelden die wél jouw verantwoordelijkheid zijn: zoals doei zeggen wanneer je plotseling verplaatst of wanneer je wilt gaan slapen. Het voelt als een soort totally spies (hehe) vluchtroute wanneer je denkt dat die schurk (leuk woord) je nu écht te pakken heeft. En die schurk was je dan dus zelf hè: don't shoot the messenger.
Go recycle en vis verstandig.
Zondagochtend boven water gedobberd met je prinses en samen veilig naar huis (de tent). Alarmbellen in mijn hoofd: MOET IK NU GAAN SLAPEN? Nou warempel: de buren verwelkomen je en leggen een kleedje en een paar zinnen neer. Warm bad. Zachte landing. Zucht van verlichting, verbinding in het kwadraat (hoe ziet dat eruit?). We raken in zo'n fijn gesprek waarin we samen verdwalen in beeldspraak, de liefde en hoe het zit tussen de man en de vrouw. Wauw. Ik krijg een roze bril op en we komen samen tot een prachtige conclusie. Uiteindelijk komen we allemaal bij de finish aan, maar ieder zo via zijn eigen weg. Asfalt, paardenpad met zand (ik) of grasveld. De vorm waarin we in dit leven gegoten zijn (of de vorm die jouw ouders je geleerd hebben, de vorm van jouw overtuigingen, de taal die je spreekt) is eigenlijk niet zo belangrijk, de kunst is door de vorm heen te kijken en elke vorm te respecteren en op zoek te gaan naar die overeenkomsten. In die zin is de vorm niet belangrijk dat het zo weinig zin heeft om het over het verschil te hebben: in werkelijkheid als je heel goed tussen de zinnen leest, door de woorden kijkt: zul je zien dat je hetzelfde zegt als elke andere wereld. Dat komt van binnen. Dat is heel vet. Iets met liefde, verbinding en essentie. Maar als dat woorden zijn die net iets buiten jouw vorm liggen: giet ze in je eigen vorm, bak er een taart van of noem het 'de Leven'. Het laatste woord is stilte, je zou het bijna vergeten. De buurman zou graag in jouw hoofd willen kijken, ik raad hem dat toch maar af. Een paardenpad begaan met van die houten (zij?)wielen is niet altijd een pretje. En maar mediteren.. Maar toch sputter ik niet, want zo is het en het is niet voor niets. Spiritueel gedoe vond ie maar niks. Maar hij leeft wat jij bedenkt en jullie spreken wel degelijk precies dezelfde taal.
Een tegelijk middagdutje waarbij zij mijn te stoere woorden mee haar dromen in nam. De ruimte die zij geeft is tot nog toe onovertroffen. Nog maar een keer eerder zo'n vrouw ontmoet. Wat een voorrecht. We wisselden een zin uit die ik de laatste dagen hardop tegen mezelf herhaal.
Wees mild.
Derde ronde. Ik ben denk ik gewoon een beetje lsd. (Ik ben gemaakt ván dit?) De Achtertuin was alles wat ik die dag nodig had, net als de man waar ik steeds zomaar uit het niets naast stond en die me met gemak (humor) uit mijn dal trok. Bedankt. Nee, jij bedankt. Hele grote glimlach. Één veel te korte ontmoeting bracht me in verwarring want in een klap voelde, begreep ik, dat deze wereld wel duizend kleuren heeft en o zo mooi is... Onze wegen kruizen wanneer de tijd daar is. Vertrouwen is alles wat ik heb, maar het is genoeg. Of niet haha, joe. Wildeburg werd traditioneel afgesloten met een mentale breakdown, kliekjesdag en spijkers op zijn kop (nee nee, op mijn kop in dit geval. Die man kijkt recht je ziel in. Een welkome confrontatie met een arm om me heen, dank en een equilibrium. (ff gegoogeld of ik dit woord op de juiste manier erin gooi en wat 't eigenlijk betekent: geverifieerd.) En: snoep. Overal snoep. Tranen, ronde 2. Verdieping en een laatste dansje pal naast de tent bij de lokale after. Houdt het dan op? Natuurlijk niet: de stretcher, een laatste ritje in onze gedachten en stroopwafels. Tot een volgend weerzien.
Maandag terug naar de auto: over het zand (paardenpad), het asfalt en het gras. De cirkel is rond. Mijn gelijke heeft de terugrit onder controle en jullie hebben een enorm fijn gesprek. Zo waardevol. Evenwicht. Worden wie je bent, het is maar net welk perspectief jij gebruikt. Ik ben er hoor. We zijn weer thuis en ook niet weggeweest. Dit was een simulatie en ik ben vanaf nu altijd thuis.
Liefs,
Het Hyves Meisje.
Reacties
Een reactie posten