In verbinding, tegen beter weten in & in harmonie.

Autumn Leaves – Johnny Mercer

21 augustus, onderweg naar Tuitjenhorn.

Dit was het dan. Met backpack en koffer sta ik te wachten op de stoptrein. Ik weet niet precies waar ik me bevind. Waar ik was of waar ik ga. Ik weet alleen heel zeker dat dit de liefde is waar men over spreekt. Iets met essence of life. Met tweeëntwintig zielen samen tussen de regels van de tijd. Voeg daar nog eens 80 kinderen aan toe en gegarandeerd plezier, weinig slaap en een kampsfeer die zo intens was dat ik al dagen afkick verschijnselen heb. Het beschrijven van deze ervaring zal niet eenvoudig zijn. Maar ik ga een poging wagen. Ga met me mee op reis en luister ondertussen naar de zoete klanken van Autumn Leaves – of als je ook helemaal niet zoveel prikkels tegelijk aan kan: eerst het een, dan het ander.

Tegen beter weten in.

Grenzen, woorden, gedachten en gevoel.
Je weet precies wat ik bedoel.
Waar ligt de mijne
Wat weet ik van de jouwe?
Tegen beter weten in,
omdat je wilt leren, vallen, opstaan
- je die weg wel moet gaan.
Om te worden wie je bent
en je de liefde in jezelf herkent.
Van de dingen die je doet,
Is nooit alles even goed.
Dat hoeft ook niet.
Dat wil ik niet.

Op avontuur in je eigen realiteit,
voor alles is de juiste tijd.
Het zijn de levenslessen.
Het is het ik, de jij, de wij.
Verlies je in de eindeloze klanken van de tijd.
Voor altijd in oneindigheid.

Voorkamp, donderdag 1 augustus.

Nog even met mezelf in de trein op weg naar iets waarvan ik wel wist dat het vet zou worden, maar nog niets daarvan kon voelen. Bij aankomst op station Meppel trof ik de jokers per toeval. Het ging nu echt beginnen. Vanuit de bus nam ik Drenthe in mij op, luisterend naar koffer-inpak praktijken tot vroeg in de ochtend. Hals over de kop kwamen we aan, ook ik. Ik was letterlijk vastgelopen de dag ervoor. Hoe pak je in voor drie weken? Met behulp van mijn kampvriendin uiteindelijk de koffer dicht gekregen. Best trots hoe ik het voor elkaar had gekregen en mij zelfstandig in de trein voortbewoog.
Met dan ook de nodige bagage op mijn rug - het lijkt wel een jaar in plaats van drie weken geleden dat ik het terrein opliep - nam ik Berka in mij op. Ik was thuis.
En dan even voelen hoe je je tussen deze groep beweegt, nou dat voelde direct goed. Ik werd gezien en zag iedere wereld met zoveel liefde en kleur en klanken. Muzikale staf, wow. Met zoveel meer zekerheid dan tijdens de voorbereidingen stond ik daar en zong. Grote glimlach en een brok in mijn keel bij de avondzang rondom het flikkerende licht van de waakvlam in onze keuken.
En ja, die keuken… Elke dag had ik zenuwen in mijn buik. Nieuwe recepten, nieuwe ervaringen, nieuwe uitdagingen. Niet iets waarvoor ik mijzelf vrijwillig zou aanmelden, of wacht.. Hoe dan ook. Ik stond er met een topteam om mij heen. En daar gingen we dan: pap maken, ui snijden, ritjes op de fiets naar de loods voor kaas, boter, of weeer zo’n glutenvrij brood. Koken in de keuken. Twee mannen, twee vrouwen. In die prachtige jurk en zonder stress straalde zij. Ik resoneerde lichtelijk met haar. Resoneren op een stuk onzekerheid waarin we beiden liever niet gezien worden, noch helpende hand kunnen bieden aan elkaar. Het gaat zoals het gaat. Ik leerde veel, ook van haar. Ik wil dat ze haar kracht ziet en misschien zegt dat ook wel veel over het zien van mijn eigen kracht. We did it. En zijn beiden echt gegroeid.

Het was een beetje zo van: aan de slag en dan maar zien. Ik als autist vind dat heftig. Ik wist zoveel niet, ik voelde me onwetend. Met bewondering keek ik naar de anderen. Duizend vragen in mijn hoofd. Maar echt hulp vragen was moeilijk. Toen ik mijn kwetsbaarheid durfde te bespreken met twee dierbaren gaf zij mij het liefdevolle handvat. Iemand toelaten op mijn meest kwetsbare moment. Wow. Ik oefende en voelde de liefde in de blik die we uitwisselde. En zo gaf zij mij de mogelijkheid om te groeien binnen mijn eigen gevormde kaders van onzekerheid of eigenlijk daarbuiten. Ook betreft jaloezie, ze zei precies wat ik nodig had. Zij laat me zijn, ze ziet me. Ik vind het lastig om woorden te vinden voor dat gevoel. Het gevoel spreekt voor zich. Je zit in mijn hart en ik ben voor altijd bij je. Het evenwicht waar ik naar zoek lijk jij wel te verbeelden. Op de momenten dat ik zoek, denk ik aan wat jij tegen mij zou zeggen.

We lazen zwijgend in elkaars gezicht.

De kinderen kwamen bijna en we voelden ons al echt staf. Beetje met z’n allen achter de groentekast chillen tot laat in de avond, het kamplied oefenen bij het amfi en samen in de zitkuil luisteren naar verhalen tegen beter weten in. Het wekzingen wat echt niet van start ging voordat er een kopje koffie of twee inzat en een epibreer stokje de schorre stem nog een iets rauwer randje gaf voor de dag dan echt begon. Een simpel gebruik als elkaar een goede dag wensen met die spreuk die al een jaar in mijn kamer in Engeland had gehangen. Ik voelde elke regel van binnen uit. De kracht van rituelen. En van herhaling ook trouwens. Maar dat is natuurlijk wat je doet met een ritueel, je herhaalt... Joe.

Berka Kinderkamp, maandag 5 augustus 2019

En dan ineens met zenuwen was daar de dag dat ze kwamen. De gekke outfits werden uit de koffers gehaald en de lippen rood gestift. “Kinderen…” dacht ik, “wat heb ik daar eigenlijk mee?” Maar ik wist dat we zouden knallen en zo liepen we het pad af, de kinderen en ouders tegemoet. Iets te vroeg gepiekt met een Nihau door zenuwen, verder wel tevreden. Luizen controle op het pad en 80 nieuwe namen spookten door mijn hoofd.

We waren begonnen en de tentleiders kregen hun eerste beproeving: de ouders. Halleluja, ga er maar aan staan. Ik stond mooi in de keuken. Een eerste maaltijd in de kring en god hoe ging dat eigenlijk? Ik keek een beetje rond en nam alles in mij op. Het was gewoon zoals het was.

En wij waren ook. Van de man met klompen waarbij ik me zo op mijn gemak voel, tot mijn stadse vriendin die veel meer natuur is dan ze beseft en mij telkens versteld heeft doen staan van haar kracht. Zelfs toen ik grensoverschrijdend hebt gehandeld. Het duurde even voordat de girlscode werd hersteld, zij wist niet hoe, ik wachtte af. Een wacht herstelde de stilte. De man die dat teweegbracht heeft hier geen weet van. Misschien sowieso niet wat er allemaal de revue is gepasseerd in mijn gedachtewereld. Hoeft ook niet. Minder woorden, meer daden en bluffen. Levenslessen die ik allemaal met mij meeneem. Net als herinneringen met olielamp, fleecedeken, gasbrander en glutenvrije koekjes en een open raam. Hele grote glimlach.
Wat ik hiervan heb geleerd? Dat ik mijzelf niet kan ontkennen en wederom bij mezelf moet blijven. Ik zat in jouw belevingswereld, mezelf vergetend. Maar ik ben er wel, ik praat en ik voel en ga daar op mijn manier mee om. En die manier is goed. En zo zijn er heel wat woorden niet gezegd maar wel gedacht. Blikken gewisseld en aanrakingen bedacht. Onverwachts stralen en het weer dat een handje helpt. Wat leuk, wat fijn, zo samen kunnen zijn. Humor als relativering en reflectie. Zelfbescherming met tot gevolg afbouw dagen binnen een kortstondige verbinding die je evalueert als tja.. oké. Eigen schuld. Angst voor afwijzing. Terwijl hallo I’m worth it. Kruid verschoten en bitterzoet. Haha. Ik kies weer voor mezelf en ben dankbaar voor de inzichten.

Nog meer had ik willen verbinden met andere ogen. Ik wil weten wie je bent, wat je boos maakt, waar je bang voor bent. Ik voelde van alles maar echt ruimte leek er niet te zijn. Die ene keer tijdens wachtlopen, een moment in de keuken en tijdens de terugreis met de handen in het haar. Vragen over volgend jaar. Intrigerende ogen.
Ook intrigerend die aanraking. Van hij die moeilijk te lezen is en waarbij je letterlijk de deurtjes wilde openen. Laat me binnen, open up. Toch alles op zijn tijd.

Zingen, dansen, kijken.

Ook leerde ik dat er soms geen woorden volgen, of verduidelijking/verdieping in een nog altijd abrupt gestopte verbinding al voor het kamp begon. Het is zoals het is. Ik houd de eer aan mezelf. Het zijn momenten die ik in films nooit begreep maar waarbij het boeddhisme mij helpt. Zij die weten zwijgen. En daar is alles mee gezegd.

Ze zeggen dat een ziel soms verdwaald.

Ik heb mijn best gedaan, te verbinden met ieder van de staf. Zo ook de vrouw die mij raakte tijdens haar stafthema en waar je jezelf enorm in herkent. Ze doet het zo goed, ze doet zoveel. Vroeg ze maar iets minder van zichzelf, maar voor alles is een tijd. Ik ben haar erg dankbaar.
En dan die lieve mooie vrouw, die het zelf nog niet ziet. Met volle overgave is ze daar voor haar vriend, zichzelf enigszins vergetend. Een foutje met de hand, waar ze hopelijk snel om kan lachen. En de vraag uit mij of ze alsjeblieft nog een jaartje mee wilt, want ik wil dat. Ik wil je beter leren kennen en anders kom ik naar je moestuin en leer je me over groenten en waar je om moet lachen. 
En ook wil ik door die muur van die hardwerkende man, misschien onder het genot van een drankje om het te vergemakkelijken, maar vooral om te leren over hoe en waarom en wanneer en of ik dan ook nog even die paar liedjes echt kan leren die hij zo mooi dirigeert.
En zij die zingt met zoveel gemak en het heerlijk luchtig houdt, de opmerkingen uit verveling of irritatie en het genieten van een intermezzo met haar dierbaren.
En hij, die met die ogen die op de laatste dag ook wel toe kon geven dat hij een workaholic was, maar wel eentje met stijl en souplesse waar heel de keuken van heeft kunnen genieten. Wàt? In een lekker Amsterdams accent, man wat heb ik van hem genoten en wat heeft hij mij laten groeien.
En ook hij, die altijd bezig was en knuffels uitdeelde als waren het snoepjes. Betraande ogen waar ik soms jaloers op was en zo’n lieve blik. Je gunt hem de wereld. 

En hij die zoveel passie uitdraagt en op creatieve wijze de keuken naar een hoger niveau tilde, het is heerlijk om te kijken en te luisteren wanneer die twinkeling in zijn ogen verschijnt. Ik heb meer geleerd dan ik nu besef.
En zij die zich had voorbereid tot in de puntjes, maar daar naast de vruchten ook voor op de blaren moest zitten, zo goed als het ging heb ik haar ondersteund. Ze komt er wel, ze is al onderweg. Gun jezelf de tijd lieve, mooie vrouw zou ik je willen zeggen.
En hij die zocht en zijn onzekerheid deelde, je zag zijn strijd en hoopt dat je hem op weg hebt geholpen, verder deed hij het zelf en mag die lat iets minder hoog, je bent er al. Zie jij het ook?
En zij die haar eigen weg ging, sterk en vastberaden maar waarbij je nog meer in verbinding zou willen treden maar die tijd die komt nog wel. Veel bewondering en een einde waarbij we al iets dichter tot elkaar kwamen.
En hij die toen de avond viel zijn lied speelde en een stukje van zichzelf liet zien, waar over tijd meer eigenheid in komt en zo ons nog meer kan tonen.
En de dartelende spring in het veld die wat moeite had met op tijd komen, maar hallo op die leeftijd? Ik doe het haar niet na, een plezier om naar haar te kijken en te zien hoe zij groeit. Ik hoop dat ze beseft dat ze dat zelf doet en zoveel te geven heeft wat wij willen zien.

En zij waarmee ik sprak over grenzen, onze eigen zwaar ontkennend en volle teugen genieten achter de groentekast. De lieve vrije vrouw, ik genoot van haar zijn en zie haar sowieso snel weer. Maar dan allebei iets meer geaard? Laten we dat doen...

Het is inmiddels zondag. Te tijd verstrijkt en schrijven gaat gestaag. Wat is het gek om terug te zijn. De wereld waar ik net vandaan kom lijkt opeens zo ongrijpbaar. Met de grootste moeite zoek ik, verlang ik, verdwijn ik.
Een intermezzo met mezelf, kijkend naar de roze lucht die later plaats maakt voor fonkelende sterren. Rust en een herinnering dat ik mijn hart alleen maar open hoef te zetten. Dan is alles goed. Daar is alles goed. Alles is goed.

Maar zo voelt het nog niet. Ik dwaal, ik droom, ik zoek. Nu moet ik het weer zelf doen hè? Geen armen om mij heen, besprekingen in de wolf tijdens een douche, of samen turen naar de maan en geen discussies over grenzen achter de groentekast, hoe je tot jezelf moet komen en wanneer die disco nou eens komt (al dan niet in stilte). En ik maar wachten. Rake opmerkingen over en weer, lachen, verwonderen en telkens opnieuw verdwalen tussen de sterren. Die sterren zijn er nu ook, gelukkig. Stapje voor stapje met de tijd als grote vriend.

Theekopjes.
Waarom zou je dat doen?

Je hoeft er enkel uit te drinken,
je mond mee te spoelen – het leven op te klinken.
Maar op Berka verdwijnen ze voor dag en dauw,
verstopt tussen vragen van het late uur en het ochtend blauw.
Vergeten na die laatste blik in een kring vol voldoening,
Of onbewust daar gelaten na het voorlezen als verzoening.
Ik zou je nooit zo laten staan,

En je dan vervolgens drie dagen later weer van de brink rapen alsof ik nooit zelf weg was gegaan...
Mooie mok, ook ik was in shock.
Ik verzeker voor komend jaar een passend beleid,
met een dekentje, warmte en meer verblijfszekerheid.

Ik leerde over grenzen, over regels, over hulp. Ik leerde over snijtechnieken, kaneel als noodoplossing en loslaten. Ik leerde over mijn rust pakken tijdens stressmomenten en hoe moeilijk ik dat vind. Wanneer is iets goed genoeg? (In mijn eigen ogen…)

Samen in de zitkuil, innig verstrengeld met links een arm, rechts een been en het geven van een knuffel wat echt zo veel goed kan doen.
Er was die ene dag toen brak ik. Ik was (weer) verdwaald in mijn hoofd en vroeg me af of ik mijzelf niet voor een te grote uitdaging had gesteld. Hoge eisen, veel onzekerheid: goed recept voor tranen. Opgelucht lag ik op het gras te kijken naar de sterren. Ik kon even loslaten en tot mezelf komen. Daarover gesproken haha, de Wolf was dus tot dat moment de plek om de dag van je af te spoelen en even tot jezelf te komen. Aarden he, ’t is me wat.

Mijn moeder onderbreekt me en vraagt of ik pap wil, haha ik zit gelijk met mijn hoofd in een verhouding van 7 liter haver op 13 water, 12 melk. Of waren die laatste twee nou andersom? Ik als autist zoek de systemen. Ik heb echt wel kenmerken weet je, zelfs mijn vader beaamde dat vanavond. Het is weer een beetje een zooitje op dit moment in life, maar goed. Ik heb nu nog even de woorden van mijn avontuur.

Huilen is (ook) loslaten.

De meeste van ons hebben zo’n moment of momenten gehad. Soms was ik daar en kon ik troosten. Wat een eerlijke, krachtige groep. Ontwikkeling in versnelling al lijkt dat misschien niet zo bij thuiskomst in oude patronen. Maar zo sprak je dappere vriendin uit Ams: niets gaat in één rechte lijn omhoog. Een terugval is onvermijdelijk. Ik zucht. Ohja, dat is ook zo. Daaronder valt verslavingsgedrag bij uitstek, de forever herhalende droom met nu een verrassend rooskleurig scenario of destructief gedrag.

Wat is het tegenovergestelde van zwaarmoedig? Lichtvoetig? Ik weet het niet.
Misschien ontnam ik wel een kans of gunde ik ‘m mijzelf niet.

Kinderen met prachtige uitspraken, ogen die dwars door je heen kijken en opmerkingen die veel te doeltreffend zijn. They learn us life. The way we try to teach them how to live. Transactie.

En dat is het dan ook. In de tijdelijkheid der dingen kunnen we enkel genieten en onze dankbaarheid uiten naar elkaar. Niet te lang blijven hangen in de vergelijking van beter/minder, maar wel in wat leer ik van de ander en hoe verhoud ik mijzelf tot de wereld om mij heen.
Heel wat levenslessen en intermezzo’s verder lach ik om inadequate antwoorden of handelingen van mijzelf. Het is ook wel hilarisch en zij sprak over wat ik schijnbaar teweeg had gebracht. Ik lach en denk: ach, zo is het ook. Muziek maken is leuk, helemaal wanneer dat zo in harmonie gaat.

Zwemmen met 80 kinderen is een groot feest. Maar wow. Daarna in rust met een muziekje lasagne maken ook. Het is fascinerend om al die koppies te zien en van een geraakte coördinator te horen hoe erg ze allen zijn gegroeid. Het is zo ontzettend bijzonder waarbij het ook naar ouders eigenlijk niet in woorden gecommuniceerd kan worden, maar als het een beetje gevoelsmensen zijn dan voelen ze hoe wij daar staan, met de kinderen aan onze zij en de liedjes zingend vanuit ons hart.

Die afwas kwam nou nooit eens uit maar werd een van de laatste dagen fijn onderbroken. Net voor het zingen kwamen de instrumenten de brink op. Ik was aan het afwassen met vrijwillige hulp van jongens 1. Er werd hier en daar al gedanst door de vrouwelijke stafleden en heel voorzichtig een pasje van de kinderen. Oh, ik moest wel even een dans intermezzo inlassen. Handen in de lucht, ogen dicht en heupen los. Het geluid van het instrument, dat met de Engelse benaming de stemming van de vrouwelijke stafleden redelijk uiteenzet, klonk over de brink en het was even loslaten, genieten en dansen op het ritme van de muziek.

En dan is daar ook zo plotseling weer het afscheid: tentleiders in tranen. Kinderen ook. Het besef dat je eigenlijk negen kinderen hebt mogen zien en ervaren als je eigen, is groots. Ik heb ontzettend veel respect voor de tentleiders. Hoe zwaar het ook geweest is, de liefde die is ervaren is onmiskenbaar groot. Ik heb oververmoeide, radeloze blikken gezien tijdens het eten in de kring. Maar allen hebben de taak volbracht en hoe. De kinderen vertrokken naar huis, wij hadden elkaar om nog even samen thuis te zijn op Berka.

Nakamp.
Ondanks de afbouwtaak toch iets minder structuur. Dat is fijn, maar voor de situatie waarin ik mezelf had gemanoeuvreerd zorgde dat ook wel voor nodige gedachtekronkels. Om wat dan? Nouja precies niks denk ik. Genoeg te leren. Zonder een reden word ik me nog bewuster van mezelf. Vrijheid. Ruimte. Een projectie en tegelijkertijd heb ik het ook zo gevoeld.

Hoe casual ben ik eigenlijk als persoon haha?
In die zin weer een stapje verder in het proces ‘jezelf leren kennen’. Hoe functioneer ik, hoe niet. Wanneer doe ik mezelf anders voor dan ik ben? En wie de fuck ben ik? (Schelden mag weer, de kinderen zijn weg)

Bij nader inzien, altijd achteraf.

Het opbreken en schoonmaken van de tenten was echt een fijne fysieke bezigheid en zo kwam langzaam het besef dat we terug gingen naar de andere wereld waar we eigenlijk vandaan kwamen. Dat hoort erbij. Het sprookje naderde zijn einde en de olielampen poetsten we schoon. Nachtelijke escapades werden uitgewist, flarden van de avondzang schoon geboend en het licht van het kamp werd veilig opgeborgen tot volgend jaar.
De laatste avond als staf samen kunnen afsluiten rondom het kampvuur met muziek. De kracht van muziek die telkens weer die verbinding tot in de diepste vezel van je lijf in stand kon brengen en door liet dringen. Daar onderdeel van mogen zijn is me zo dierbaar. Zij was dichtbij, het vuur verwarmde mijn huid.
Die avond sneuvelde mijn mobiel, helemaal naar de loods gehobbeld voor een zakje arboria rijst uit de grijze kast die al dicht was getapet, maar het mocht niet baten. Everything with a reason, right? At least, I think it is a good reason for me to try to get myself grounded again. I find it hard and difficult and not fun but it’s necessary any way because this is life. You know? Yes. I think you know.

Ze begrepen elkaar en ze deelden elkaar.

En dan zo’n laatste dag, de woorden van onze co die zo veel meer heeft betekent dan hij zelf op dit moment kan beseffen, het afscheid in de kring waarbij ik zo graag wilde voelen-huilen-verbinden. Maar dat je daar dan staat met eigenlijk helemaal geen woorden meer voor wie dan ook alleen mijn hart die overstroomt van liefde en dat de woorden van de priester inslaan als donderslag bij heldere hemel: ‘Je kan zoveel en nog veel meer dan je denkt’. Oh. Tranen. Ik moet het alleen zelf nog geloven en inzien, leuk actiepuntje. Maar die woorden waren precies wat ik nodig had. Het afscheid ging goed, het was tijd om te gaan. We pakten elkaars hand en spraken:

"Een goed jaar."

Voor ieder met eigen uitdagingen, nieuwe hoogtepunten, leermomenten en verbindingen. Eenentwintig vrienden, tot een volgend weerzien.

 

Liefs,

Het Hyves Meisje