Verslaving, verwonderen en verdoven.
De Toneelacademie - De Jeugd van Tegenwoordig
Wat gebeurt er in mijn hoofd, in mijn lijf? Ik vraag het me zo nu en dan (dagelijks) af, misschien doe jij dat ook. Ik vraag mij ook af wat ik uitstraal. Ik schiet er van in de lach. Het leven is hartstikke leuk en grappig. Gooi een beetje humor en neem het allemaal (jezelf) niet te serieus.
Het leven is een grote zeepbel. Je moet het invullen als een open vraag.
Wat ben ik het universum onbewust aan het vertellen? - Of misschien wel bewust. I dunno.
I do know that I am looking for myself in the world around me. En dat is vast the wrong way around. Ff andere kant op dan. Ik zucht. De woorden die ik op papier krijg vertellen me verrassend veel en ik voel de laatste dagen veel behoefte om te schrijven. Laat ik mezelf daar eens in verliezen. Redelijk harmless verslaving en zo maak ik schrijf-kilometers. Ohja deze keer echt mijn best gedaan om het kort te houden, level: mandje van Tichelaar, gemaakt in Makkum.
Verslaving. Ja. Zal ik het onderwerp dan eindelijk eens aansnijden vanuit mijn oogpunt? Tering waar begin ik dan en waar eindigt het. Is het einde dan finally in zicht?
De - (con) - structief gedrag. Is dit niet tegen beter weten in pur sang?
Wat is verslaving eigenlijk? Ik denk het afhankelijk zijn van iets buiten jezelf, afhankelijkheid van bijvoorbeeld een middel waar je niet meer zonder lijkt te kunnen. Hiermee gepaard gaan dwangmatige gedachten, een constante tweestrijd in je hoofd. Men praat over wilskracht, nou die is dan ver te zoeken. Of een gebrek aan controle. Maar is het opleggen van controle wel wat je moet willen nastreven? Very much questionmarks in my head.
Ik denk dat het misgaat zodra je jezelf aan banden probeert te leggen. Je mag iets niet van jezelf waardoor je het juist wilt. Wanneer ik mijzelf uitdaag en in mijn hoofd schreeuw: 'oké, is goed. Dan doe ik het toch wel. Doe dan.' Dan hoef ik het vaak eigenlijk niet echt meer, dan opeens ontstaat er ruimte om te voelen waar ik echt behoefte aan heb.
En waarom ontstaat zo'n verslaving? Is het een grijpen naar iets buiten jezelf om je 'beter' te voelen, jezelf een identiteit aan te meten? Zodat je een bepaalde leegte in jezelf opvult of op die manier duistere gedachten en gevoelens kunt onderdrukken? Een leegte die je jezelf hebt aangepraat trouwens (al dan niet onbewust). De klassieke 'ik ben niet goed genoeg'. Want zoals Typhoon zegt: Alles is er al van binnen. Maarja, dát vinden we toch erg lastig te geloven. En dus: verdoven. Nou. Zit je dan met je bak tiramisu.
Ik denk dat iedereen wel een verslaving heeft eerlijk gezegd. Het ligt genuanceerder dan de drank-drugs-seks verhalen die zo nu en dan aan het licht komen. Het is ook de oneindige drang naar bevestiging, het vastklampen aan die carrière, je semi-onschuldige koffie consumptiegedrag, de sportschool, shoppen (ook de categorie huishoudartikelen), muziek (?), eten (smikkelen for life, ik ben er dol op), suiker, liefde (als in relaties, aandacht, bevestiging), controle, gamen, uiterlijk, auto's, maar ook echt wel cigarettes, seks, alcohol en drugs (Amsterdam en omstreken). Ieder zijn eigen vorm. De klassiekers: dat sigaretje, nog één wijntje of lijntje worden soms misschien wel te makkelijk genoemd om echt te kunnen (be)grijpen wat het met je doet. Zowel geestelijk als lichamelijk. Onderliggend eigenlijk wederom, ja, same same but different. Eenzelfde oorzaak als je het mij vraagt.
Lange lijst wel. En het kan bijna niet anders dan dat je wel iets herkent. Wat is dat dan met onze drang naar verdoving? Tell me why. Ik zie dat ik nog iets ben vergeten: social media, of de telefoon an sich. Iets waar krampachtig mee omgegaan wordt en waarvan gedacht wordt niet zonder te kunnen. Of misschien denk je dat dat prima gaat maar hoef je dat absoluut niet op de proef te stellen. Toch?
Steeds vaker hoor ik om mij heen dat de telefoon wel wordt erkend als verslaving. Alleen zijn met ons eigen gedachten, in stilte. Wie doet dat nog? Op structurele basis? Naar huis fietsen zonder muziek, oef dat is een uitdaging. Leiden we onszelf de hele tijd af van: onszelf? En zo ja: waarom? Wat is er zo eng of saai aan stilte? Zou het ons wellicht ook iets kunnen brengen? A lot of questions I know, but questions are more important than the answers is what they say, right? Let's think about it. If you don't mind, I would like to keep asking those questions in the wild way.
Wat is jouw verslaving? Zullen we eens ruilen?
Gezellig verdoven. In wat voor vorm vandaag? Alcohol? Nieuwe schoenen? Instagram? Suiker? Lekker consumeren. Mocht jij in de waan leven dat je er geen hebt; ik denk het wel hoor. Ook jij hoort bij de club! Alleen ben je misschien nog onwetend, in ontkenning of oké misschien ben jij de lucky one zonder (lees: saai en is je manier van controle misschien wel de verslaving op zich). Natuurlijk kan dat wel hoor, ik ben een tikkeltje jaloers.
Ik riep als tiener al dat ik verslavingsgevoelig ben. Geen idee waar ik 't op baseerde, maar ik begrijp het wel. Semi roker was ik, ohja ben ik. Ik schreef al flarden van deze tekst in juli, inmiddels ben ik het weer: de semi middelen gebruiker. Probleem met semi is wel dat alles eigenlijk allemaal nog wel goed gaat ofzo. Ook geen doorzetter addict dus modderen we rustig aan.
Opeens herkende ik vorige zomer mijn verslaving in de vorm van shopgedrag. De constante drang naar nieuwe kleding, veel kleding, waarbij ik zonder doel of voorbedachte rade goedkope fast fashion kocht. The wanting was groots, de liking doofde eng snel uit. Een item in mijn kast herinnert mij daar nog altijd aan. Roze shirt met stippen. Nooit gedragen, kaartje er nog aan. Het was voor de Pride. Maar in roze gaan kon eigenlijk niet had ik me laten vertellen. Was niet cool. Ohja. Oké.
Ik heb er bakken met geld aan uit gegeven, aan kleding (niet dat stippen shirt hoor, was een luttele 10 euro denk ik. Raar eigenlijk hè?). Op de aanschaf tour. Als ik me slecht voelde, omdat ik het "nodig" dacht te hebben, of gewoon zomaar omdat ik weer eens wat aan het "willen" was: hup de stad in.
Ik wil iets en de buitenwereld moet mij dat geven. Weer die buitenwereld.
En maar verdoven.
Onderliggende pijn, gedachten, gevoelens die 't daglicht niet verdragen, wegstoppen of maskeren met nieuwe sokken, een hamburger of nóg een nieuw plant. Ogen dicht. Kop in 't zand. Verdwijnen als Homer in de heg.
It's the easy way out.
Geeft niet hoor. Het kan de beste overkomen.
Feedback. Ik wil feedback. Gooi 't op me. Ben niet een ster in vangen, maar als je me raakt is 't meestal wel voldoende.
Inmiddels is die koopdrang wel de kop gesmoord door het boekje van Dennis Storm: Weg Ermee. Enorme aanrader. Minimalist in wording ben ik, oh wat is dat fijn.
Het beschrijven van dit onderwerp (verslaving) vind ik wel een beetje lastig. Ik heb de woorden nog niet zo duidelijk in mijn hoofd of op een rijtje. Hoe zit het nou precies? Ik voel het wel, maar dat vatten in woorden gaat nog niet vanzelf.
Dus als we het eens in een (DIY)schema zetten: het begint bij jezelf. Uiteraard. Nadat er iets onprettigs is gebeurd ((@#*&$??!!@@), grijp je naar een middel/ding/gedrag (vul in wat jouw afleidingsmanoeuvre is van onplezierigheid) en voel je je daarna schijnbaar iets beter. Na herhaaldelijk treffen wordt dit je nieuwe vriend. Beetje verkrachten van die vriendschap eigenlijk hè? Lullig, maar wel de gang van zaken. Op een normale manier omgaan met vriend Verslaving is niet langer mogelijk.
Afhankelijkheid is gecreëerd.
Probleem is dat het dus ook wel je vriend is geworden en eigenlijk stiekem ook wel gezellig. Het is ook niet niks hé.
De vraag die mij vooral bezig houdt is: waarom hebben zoveel mede aardbolbewoners hier last van? Wat drijft ons tot dit (vaak) destructieve gedrag? Het maakt je lichaam kapot, zelfs relaties, carrières... Noem maar op. Waarom doen wij dit onszelf aan tegen beter weten in? Waarom is het zo moelek (ech wel) om eruit te stappen?
Mocht iemand een idee hebben, mail mij. Mailen is leuk.
Laat ik voor 't gemak mijzelf in de tussentijd als studieobject nemen. Het niet erkennen van een deel van mijzelf heeft het een ander in de hand gewerkt. Als ik echt goed in contact sta met mijzelf, mijn lijf (de natuur), dan heb ik die middelen niet meer zo nodig. Dat weet ik en ondervind ik bij tijd en wijlen. Hoe komen we weer meer in contact met onszelf? Zodat we durven te kijken naar die onvolmaaktheid, de angst en pijn en het verdriet dat daarmee gepaard gaat. En oh de schaamte.
Ik zie het om mij heen en observeer. Lekker blijven lachen hoor, dan doet het minder zeer.
Ik wil niet weten wie ik ben.
Misschien omdat ik niet erken,
dat alles goed is daar bij mij,
dat ik: ik ben, en niet jij.
Kritisch op mijzelf.
Zoals ik nooit op jou.
Wat je zegt ben je zelf.
Aan wie ben ik dan trouw?
Als dat niet de kern is,
wat gaat er dan mis?
Wie is verslaafd aan wat -
Of wat aan wie(t)?
Kaarslicht in bad.
Het is klein.
Ik glimlach, en zie
Het is alleen kunnen zijn.
Liefs,
Het Hyves Meisje.
Wat gebeurt er in mijn hoofd, in mijn lijf? Ik vraag het me zo nu en dan (dagelijks) af, misschien doe jij dat ook. Ik vraag mij ook af wat ik uitstraal. Ik schiet er van in de lach. Het leven is hartstikke leuk en grappig. Gooi een beetje humor en neem het allemaal (jezelf) niet te serieus.
Het leven is een grote zeepbel. Je moet het invullen als een open vraag.
Wat ben ik het universum onbewust aan het vertellen? - Of misschien wel bewust. I dunno.
I do know that I am looking for myself in the world around me. En dat is vast the wrong way around. Ff andere kant op dan. Ik zucht. De woorden die ik op papier krijg vertellen me verrassend veel en ik voel de laatste dagen veel behoefte om te schrijven. Laat ik mezelf daar eens in verliezen. Redelijk harmless verslaving en zo maak ik schrijf-kilometers. Ohja deze keer echt mijn best gedaan om het kort te houden, level: mandje van Tichelaar, gemaakt in Makkum.
Verslaving. Ja. Zal ik het onderwerp dan eindelijk eens aansnijden vanuit mijn oogpunt? Tering waar begin ik dan en waar eindigt het. Is het einde dan finally in zicht?
De - (con) - structief gedrag. Is dit niet tegen beter weten in pur sang?
Wat is verslaving eigenlijk? Ik denk het afhankelijk zijn van iets buiten jezelf, afhankelijkheid van bijvoorbeeld een middel waar je niet meer zonder lijkt te kunnen. Hiermee gepaard gaan dwangmatige gedachten, een constante tweestrijd in je hoofd. Men praat over wilskracht, nou die is dan ver te zoeken. Of een gebrek aan controle. Maar is het opleggen van controle wel wat je moet willen nastreven? Very much questionmarks in my head.
Ik denk dat het misgaat zodra je jezelf aan banden probeert te leggen. Je mag iets niet van jezelf waardoor je het juist wilt. Wanneer ik mijzelf uitdaag en in mijn hoofd schreeuw: 'oké, is goed. Dan doe ik het toch wel. Doe dan.' Dan hoef ik het vaak eigenlijk niet echt meer, dan opeens ontstaat er ruimte om te voelen waar ik echt behoefte aan heb.
En waarom ontstaat zo'n verslaving? Is het een grijpen naar iets buiten jezelf om je 'beter' te voelen, jezelf een identiteit aan te meten? Zodat je een bepaalde leegte in jezelf opvult of op die manier duistere gedachten en gevoelens kunt onderdrukken? Een leegte die je jezelf hebt aangepraat trouwens (al dan niet onbewust). De klassieke 'ik ben niet goed genoeg'. Want zoals Typhoon zegt: Alles is er al van binnen. Maarja, dát vinden we toch erg lastig te geloven. En dus: verdoven. Nou. Zit je dan met je bak tiramisu.
Ik denk dat iedereen wel een verslaving heeft eerlijk gezegd. Het ligt genuanceerder dan de drank-drugs-seks verhalen die zo nu en dan aan het licht komen. Het is ook de oneindige drang naar bevestiging, het vastklampen aan die carrière, je semi-onschuldige koffie consumptiegedrag, de sportschool, shoppen (ook de categorie huishoudartikelen), muziek (?), eten (smikkelen for life, ik ben er dol op), suiker, liefde (als in relaties, aandacht, bevestiging), controle, gamen, uiterlijk, auto's, maar ook echt wel cigarettes, seks, alcohol en drugs (Amsterdam en omstreken). Ieder zijn eigen vorm. De klassiekers: dat sigaretje, nog één wijntje of lijntje worden soms misschien wel te makkelijk genoemd om echt te kunnen (be)grijpen wat het met je doet. Zowel geestelijk als lichamelijk. Onderliggend eigenlijk wederom, ja, same same but different. Eenzelfde oorzaak als je het mij vraagt.
Lange lijst wel. En het kan bijna niet anders dan dat je wel iets herkent. Wat is dat dan met onze drang naar verdoving? Tell me why. Ik zie dat ik nog iets ben vergeten: social media, of de telefoon an sich. Iets waar krampachtig mee omgegaan wordt en waarvan gedacht wordt niet zonder te kunnen. Of misschien denk je dat dat prima gaat maar hoef je dat absoluut niet op de proef te stellen. Toch?
Steeds vaker hoor ik om mij heen dat de telefoon wel wordt erkend als verslaving. Alleen zijn met ons eigen gedachten, in stilte. Wie doet dat nog? Op structurele basis? Naar huis fietsen zonder muziek, oef dat is een uitdaging. Leiden we onszelf de hele tijd af van: onszelf? En zo ja: waarom? Wat is er zo eng of saai aan stilte? Zou het ons wellicht ook iets kunnen brengen? A lot of questions I know, but questions are more important than the answers is what they say, right? Let's think about it. If you don't mind, I would like to keep asking those questions in the wild way.
Wat is jouw verslaving? Zullen we eens ruilen?
Gezellig verdoven. In wat voor vorm vandaag? Alcohol? Nieuwe schoenen? Instagram? Suiker? Lekker consumeren. Mocht jij in de waan leven dat je er geen hebt; ik denk het wel hoor. Ook jij hoort bij de club! Alleen ben je misschien nog onwetend, in ontkenning of oké misschien ben jij de lucky one zonder (lees: saai en is je manier van controle misschien wel de verslaving op zich). Natuurlijk kan dat wel hoor, ik ben een tikkeltje jaloers.
Ik riep als tiener al dat ik verslavingsgevoelig ben. Geen idee waar ik 't op baseerde, maar ik begrijp het wel. Semi roker was ik, ohja ben ik. Ik schreef al flarden van deze tekst in juli, inmiddels ben ik het weer: de semi middelen gebruiker. Probleem met semi is wel dat alles eigenlijk allemaal nog wel goed gaat ofzo. Ook geen doorzetter addict dus modderen we rustig aan.
Opeens herkende ik vorige zomer mijn verslaving in de vorm van shopgedrag. De constante drang naar nieuwe kleding, veel kleding, waarbij ik zonder doel of voorbedachte rade goedkope fast fashion kocht. The wanting was groots, de liking doofde eng snel uit. Een item in mijn kast herinnert mij daar nog altijd aan. Roze shirt met stippen. Nooit gedragen, kaartje er nog aan. Het was voor de Pride. Maar in roze gaan kon eigenlijk niet had ik me laten vertellen. Was niet cool. Ohja. Oké.
Ik heb er bakken met geld aan uit gegeven, aan kleding (niet dat stippen shirt hoor, was een luttele 10 euro denk ik. Raar eigenlijk hè?). Op de aanschaf tour. Als ik me slecht voelde, omdat ik het "nodig" dacht te hebben, of gewoon zomaar omdat ik weer eens wat aan het "willen" was: hup de stad in.
Ik wil iets en de buitenwereld moet mij dat geven. Weer die buitenwereld.
En maar verdoven.
Onderliggende pijn, gedachten, gevoelens die 't daglicht niet verdragen, wegstoppen of maskeren met nieuwe sokken, een hamburger of nóg een nieuw plant. Ogen dicht. Kop in 't zand. Verdwijnen als Homer in de heg.
It's the easy way out.
Geeft niet hoor. Het kan de beste overkomen.
Feedback. Ik wil feedback. Gooi 't op me. Ben niet een ster in vangen, maar als je me raakt is 't meestal wel voldoende.
Inmiddels is die koopdrang wel de kop gesmoord door het boekje van Dennis Storm: Weg Ermee. Enorme aanrader. Minimalist in wording ben ik, oh wat is dat fijn.
Het beschrijven van dit onderwerp (verslaving) vind ik wel een beetje lastig. Ik heb de woorden nog niet zo duidelijk in mijn hoofd of op een rijtje. Hoe zit het nou precies? Ik voel het wel, maar dat vatten in woorden gaat nog niet vanzelf.
Dus als we het eens in een (DIY)schema zetten: het begint bij jezelf. Uiteraard. Nadat er iets onprettigs is gebeurd ((@#*&$??!!@@), grijp je naar een middel/ding/gedrag (vul in wat jouw afleidingsmanoeuvre is van onplezierigheid) en voel je je daarna schijnbaar iets beter. Na herhaaldelijk treffen wordt dit je nieuwe vriend. Beetje verkrachten van die vriendschap eigenlijk hè? Lullig, maar wel de gang van zaken. Op een normale manier omgaan met vriend Verslaving is niet langer mogelijk.
Afhankelijkheid is gecreëerd.
Probleem is dat het dus ook wel je vriend is geworden en eigenlijk stiekem ook wel gezellig. Het is ook niet niks hé.
De vraag die mij vooral bezig houdt is: waarom hebben zoveel mede aardbolbewoners hier last van? Wat drijft ons tot dit (vaak) destructieve gedrag? Het maakt je lichaam kapot, zelfs relaties, carrières... Noem maar op. Waarom doen wij dit onszelf aan tegen beter weten in? Waarom is het zo moelek (ech wel) om eruit te stappen?
Mocht iemand een idee hebben, mail mij. Mailen is leuk.
Laat ik voor 't gemak mijzelf in de tussentijd als studieobject nemen. Het niet erkennen van een deel van mijzelf heeft het een ander in de hand gewerkt. Als ik echt goed in contact sta met mijzelf, mijn lijf (de natuur), dan heb ik die middelen niet meer zo nodig. Dat weet ik en ondervind ik bij tijd en wijlen. Hoe komen we weer meer in contact met onszelf? Zodat we durven te kijken naar die onvolmaaktheid, de angst en pijn en het verdriet dat daarmee gepaard gaat. En oh de schaamte.
Ik zie het om mij heen en observeer. Lekker blijven lachen hoor, dan doet het minder zeer.
Ik wil niet weten wie ik ben.
Misschien omdat ik niet erken,
dat alles goed is daar bij mij,
dat ik: ik ben, en niet jij.
Kritisch op mijzelf.
Zoals ik nooit op jou.
Wat je zegt ben je zelf.
Aan wie ben ik dan trouw?
Als dat niet de kern is,
wat gaat er dan mis?
Wie is verslaafd aan wat -
Of wat aan wie(t)?
Kaarslicht in bad.
Het is klein.
Ik glimlach, en zie
Het is alleen kunnen zijn.
Liefs,
Het Hyves Meisje.
Reacties
Een reactie posten