The Universe, Extravagant Buitenspelen & Tijd

From Time - Drake.

'You have to be willing at any moment, to give up who you are for who you can become' - Kadeem, Monday 21st of October.

De tijd verstrijkt en ik besef me dat mijn ervaring van tijd de laatste maanden snel ging. Ik wil niets liever dan schrijven, maar juist hier heb ik rust en ruimte voor nodig in mijn hoofd. Goede graadmeter. Hoe los ik dit op? Tijd creëeren en weer even stil staan. Wat zijn mijn waarden eigenlijk? Wat vind ik belangrijk, waar word ik blij van? Soms vergeet ik dat ik het zelf mag bepalen, dat ik de regels schrijf en het volgende hoofdstuk voorzie van inhoud. Leef je de regels na of regel je je leven? Ooit had ik hier een hele mooie poëtische zin voor geloof ik, in mijn hoofd althans. Maar misschien is dit 'm wel, het dekt in ieder geval wel de lading. I wonder about this sentence, honestly.

Het is oktober 2019. Besef. (Beetje gangster toch, maar ik meen het wel) Ik zeg dit omdat alles mogelijk is wat je wilt. The universe theorie, jazeker. Het boek (the Secret - Rhonda Byrne) dat menig collega inmiddels heeft aangeschaft en waar zoveel positiviteit en sturing uit te halen is. Ouders en vrienden worden geloof ik beetje moe van mijn constante referentie, maar ja enthousiasme en bewijs. Sorry, not really sorry. 

Het zit 'm in de kracht van het positief formuleren van je gedachten over datgene wat je wilt bereiken, waar je naar toe wilt. Ik kijk geregeld naar boven, de wolken altijd in een formatie die ik wel kan waarderen (understatement) en dan stel ik mijn vraag. Daarna stel ik me voor dat ik het al heb ontvangen, een gevoel van dankbaarheid en elk ander (positief!!) gevoel wat deze wens teweeg brengt. Het is leuk, luchtig en altijd het proberen waard. Ik moet het zelf wel echt geloven trouwens (onderbuikgevoel als controlemechanisme) en dan zal het zich manifesteren. Belangrijk puntje wel: dat het in lijn is met mijn intentie hier op aarde. Voelen wat ik nodig heb, wat bij mij past. Sinds het boek heb ik sleutels teruggevonden, geluk mogen ervaren en echt wel wat wonderbaarlijke gebeurtenissen meegemaakt. Hallelujah. 

Alles is mogelijk. 

Ik word overspoeld door het voelen van geluk en houd even mijn adem in. 

Waarom doe jij wat je doet? Waar denk je aan als je 's ochtends wakker wordt en wat maakt je intens gelukkig van binnen uit? 

Waarom leef je? Waar ben je bang voor? 

Ik ben nieuwsgierig.

 

Ik voer interessante discussies over tijd. Ik krijg direct een glimlach op mijn gezicht. De podcasts die ik luister, de spirituele boeken die ik lees en mijn eigen imagination, allemaal hebben ze het over tijd. Ik dompel mijzelf erin onder. 

Er is alleen maar nu. 

Dat begin ik op zich wel steeds meer te begrijpen, maar de zin 'alles is tegelijkertijd aan het gebeuren' vind ik toch wel erg lastig te internaliseren... Een zin uit het nummer van Diggy Dex dringt tijdens het luisteren steeds meer door:

Je begint lineair in deze wereld, maar als je lang genoeg loopt wordt de tijdslijn uiteindelijk een cirkel. 

(Als je valt - Diggy Dex) 

Of ze ooit... Ik denk na en vraag me af. Wat zou ik willen weten, wat zou ik (je) willen zeggen. De stilte zegt genoeg en alleen in die stilte kan ik uitdrukken wat ik bedoel. Zij die weten zwijgen en er hoeft ook niets gezegd. Daarbij, we hebben alleen nog maar die stilte, al creëer ik zelfs dan een 'we' om tijd te vangen. En dat is een illusie en helemaal niet nodig. Ik weet het wel en de waarde zit in mijn hart. Dit is er een uit de categorie: achterover vallen, ik leg dit later uit. Ongrijpbaar, tikkeltje gevaarlijk en de raadsels van het leven denk ik. De dromen nog altijd als pijnlijke, onbegrepen herinnering. 

De discussie gaat door en ik luister met een lach. "Er is wel tijd, we hebben de feitelijke, objectieve tijd van de dag die volgt op een nacht. Zo hebben we dat afgesproken". Ik probeer een beetje iets met tent en uitlokken (terwijl: kamperen op een mainstage, de opkomende zon en armen om mij heen vragen liever om verlenging van een ongeplande tententijd). Ik wil verduidelijking kunnen scheppen met nieuwe invalshoeken. Dat is veel te leuk. Net als het (her)ontdekken van mijn buurt in Ams op een regenachtige zondag in september. Een horloge wordt opgehaald bij mijn beste vriend, beste vriendin loopt onverwachts langs de tuin en in mijn echte achtertuin mag ik het magische kerkje in voor de vier seizoenen op muzikaal niveau. Ik lach telkens weer, filosofeer en wil een beetje meer. Ohja, waar was ik? Terug naar Tijd...

Ik val soms achterover (van binnen, zo van achter mijn ogen), dan tolt alles om mij heen. Beetje als het laatste spontane tripje vanaf het Vondelpark via B100 naar een andere dimensie met twee fijne mannen en je bff. Spontaan. Naturel ribbel chips. Vuurshow (sorry voor het kaarsvet). Alle dimensies versmolten en deze fijne samenloop van omstandigheden sluiten we af met een Fuifje. (even: ik zet het nummer nu op en weet niet of ik heel hard moet lachen of huilen. Jij bent een bloem, ik bestuif je. Wist ik veel dat ik deze zin een week later in het gras zou lezen onder het genot van rode wijn en een sterrenhemel) 

Maar goed, zo voelde het dus, alsof je de hele tijd een beetje achterover valt. Waar ben ik dan? Waar of wat is (de) tijd? Wie houdt de tijd bij? Ook de podcast over non-dualiteit gaf mij dit gevoel. "Misschien is dit leven, wij, het nu, wel God die zichzelf realiseert" Wow. Ik weet nog precies waar ik fietste toen ik dit luisterde, daar kan je met je hoofd toch niet zomaar bij?! Wat betekent tijd? De man met de helderblauwe ogen vroeg: heb je genoeg tijd? Hmm. Lastige vraag zeg. Ik ga niet effectief met mijn tijd om, definitely not. Maar heb ik het genoeg? Nou eigenlijk wel. Ik bedoel, op deze aardbol: zat. Voor hem is dat anders, juist het voelen van beperkte tijd geeft hem een enorme drang naar bereiken en ontwikkelen: het beste uit jezelf halen. Zo heb ik er nog niet eerder naar gekeken en ik neem die stukjes mee waar ik iets mee kan. En zo kwamen we op ons verschil in beleving van tijd. Met de mooie gewaarwording dat dat alsnog gestroomlijnd en in lijn met beide tijdslijnen samen kan gaan (line dance?). Ik leer veel. En laat dat nou net het nut van mijn hele bestaan zijn. Ik vraag collega's naar hun levensdoel. Van ieder die ik tegenkom ben ik uiterst nieuwsgierig naar het antwoord. Want. Dan kan ik dat meenemen en leren. Meer leren. - mijn levensdoel. Zolang ik nog niet heb geleerd kom ik nog een keer eenzelfde situatie tegen. Vertelt zij mij met haar prachtige ogen en sterke karakter. Ohja. Ik begrijp het weer een beetje beter. Er zullen meer personen en situaties in mijn leven komen die mij spiegelen op dat stuk wat nog niet vrij is in mij. Ik kan dan wel weg willen lopen of mijn ogen dicht doen... Maar dan kom ik het vanzelf nog een keer tegen. Totdat ik eerlijk naar mijzelf kan kijken en open sta voor reflectie. Dit realiseren helpt mij mijn oogleden op een kiertje te zetten en voorzichtig, op een vriendelijke wijze, te kijken naar wat zich tegenover mij in de spiegel bevindt. Veranderen is accepteren. En ach, ik heb nog ff. (tijd) 

Er is helemaal geen tijd. Ja. De bewuste dubbelzinnigheid voelt wederom: spinning. Gevalletje ogen tollend. Hou ik ook wel van, op zich.. Intensiteit en oh dwars door tijd. Ik ben even terug in de, hoe noemde zusje het: woonwagen? Hoe dan ook, haha, gevoel onthoud ik een stuk beter dan chronologie/feiten. En dus, bij het sluiten van mijn ogen, ben ik weer even terug. 

Extravagant Buitenspelen. 

Dat is goed gelukt, wow. Dit was een mini festival tres magnifique en ik spreek helemaal geen Frans. Shout out naar de organisatie. Met de broers was ik onderweg naar G to the motherf*cking Iethoorn. Fijne gesprekken over het hebben van een boot, geschiedenis en rookmachines. De eigenheid van beiden voelt fijn en vertrouwd. Wat een geluk dat ik zoveel nieuwe werelden in mijn leven mag omarmen denk ik trots. De plaatselijke stationswinkel werd leeg gekocht en oh wat had ik zin om te dansen met de liefsten. Het overtrof mijn verwachtingen en ik was nonstop aan het glimlachen. Het weerzien met ieder was een cadeautje. Hij die net zo'n positieve sfeer om zich draagt als de weken in het bos. Aan de ronde picknick tafel eten we soep en vertelt hij over zijn studie. Ik geniet van de woorden, de grapjes en zijn eeuwig goede outfits. In de buurt van zijn aanwezigheid voel ik me altijd goed. 

Net als veel later schommelend naast je maatje uit de keuken. Goede gesprekken en een vraag over volgend jaar. Ja. Volmondig. We lachen en filosoferen over vriendschap, relaties en eten ook wat tjips en er wordt een nijlpaard cadeau gedaan door de vrouw, waar ik stiekem een beetje fan van ben.

De DJ staat daar opeens met zijn krullen, lach en focus. Voetjes van de vloer en oh, de muziek is zo fijn en ik dans zoveel dat ik op een gegeven moment gedwongen adempauze moet nemen. Ik luister naar enthousiaste verhalen over Waldorf100 en nieuwe studies die goed aansluiten, leer nieuwe werelden en heb onverwachts veel psychologisch verantwoorde humor met oude bekenden. Intrigerende, doch lastig te doorgronden (ja ik hang de psycholoog uit) man. "Bedankt" groet ik de volgende dag onhandig en ook voor mezelf vermakelijk, met een kater aan de ronde tafel. De avond voorafgaand aan die kater gaat lang door en een al eerder gevoelde resonantie wordt verbonden door chips en  een paar pasjes stijldansen. Hoe leuk dat ik steeds meer voel hoe ik resoneer met mijn omgeving.

We ruimen gezamenlijk op en in Haarlem zit ik nog lang in de zon met die o zo mooie twee, gigantisch genoten en ik kan weer door tot februari op deze fijne ontmoeting met het bonte gezelschap nieuwe vrienden.

Ik ervaar te weinig tijd voor alle verbindingen die ik wil verdiepen, maar nouja het voelen en geven van liefde is al heel wat. Misschien wel genoeg en de volle maan schijnt magisch mooi in mijn ogen. Reflectie. 

En dan nog even dit, om mee af te ronden. 

Jetlag. En hoe dat werkt. Pas laatst besefte ik dat je natuurlijk letterlijk tijd overslaat. Zomaar, ervaarde ik het nu zelf. Je hoofd reist misschien wel zo snel in zo'n vliegtuig, ik heb sterk het idee dat je lichaam eigenlijk nog een soort van achter blijft, erg in de war. Die kent wel het over land reizen, maar dit gaat 'm de pet te boven. Met lichte twijfel vraag ik aan mijn buurvrouw op rechts of er echt tien uur voorbij zijn gegaan. It doesn't feel like that, zeg ik erachteraan. De vrouw reageert met een heerlijk Amerikaans accent "Oh, you really want to stay any longer in this plane?" Haha, nee ok. Maar ik voel het niet. Ik was nergens. Letterlijk zwevende. I like it though. I like it a lot. Steeds vaker ben ik even los van tijd. Is dat het nu? Is dat erachter? Het voelt overweldigend, intens en een beetje zoals ik denk dat 'eenheid' voelt, het los zijn van dualiteit. Ik vind het leuk, zoals schommelen, fietsen in de regen en kijken in zijn ogen, zoals zwemmen in een onstuimige zee in oktober, een frisse avondwandeling en dansen met mijn ogen dicht. Zo leuk.

Liefs, 

Het Hyves Meisje