Vriendschap, Ruimte & Seks

Hot hands - Darius

Be careful what you wish for. 

In het maanlicht op mijn favoriete plekje in de tuin ben ik in gesprek met mijn dierbare, mijn wereld 52 (als ik het goed heb onthouden uit de hyves archieven). Het is lang geleden en lang niet zo goed geweest als nu. We praten over vriendschap en hoe dat werkt. Tja, dat is me een onderwerp. Een verbinding op basis van overeenkomsten en een diep gevoel van verbondenheid en vertrouwen. Even stil staan bij alle vrienden en vriendschappen in mijn leven die er zijn (en zijn geweest!) voelt goed. Het is enorm waardevol en ze hebben mij gemaakt tot wie ik ben. We bespreken het een en ander op dat bankje en oh wat is het fijn dat we weer zijn. De volle maan schijnt magisch mooi en soms zweeft er een wolk voorbij.

Is een vriendschap altijd in evenwicht? En zo niet, wat vind ik daar dan van? Is dat erg? Het hangt er misschien vanaf wat je zelf verwacht. Hoe diep wil je verbinden? Er zijn denk ik ook verschillende soorten vriendschappen, relaties. Wat betekent vriendschap voor jou? Wie zijn jouw vrienden? En wat maakt het contact waardevol?

Daar op dat bankje komen we uit op een soort doorgeefsysteem. Ik noem het: het energie-netwerk. De kwaliteiten die iemand in een relatie/verbinding inbrengt worden door die ander meegenomen, dankbaar opgeslagen. Misschien geef jij die kwaliteiten dan weer door aan een ander. Of geef je iets van jezelf aan de ander. Het is een uitwisseling. En zo krijg je van de een en geef je aan de ander. Dat hoeft niet binnen één relatie te zijn. En dus is er op die manier altijd een evenwicht. Want samen zijn we één (en dezelfde). Een hele hoop energie bij elkaar. 

Ik geloof er heilig in dat ik andere werelden aantrek om te leren. Dat wetende ben ik bij elke nieuwe verbinding onwijs nieuwsgierig wat hij/zij mij zal gaan leren. Het maakt me blij om te denken aan wie ik allemaal tegenkom en ben gekomen. Al is er ook weer pijn en verdriet bij een einde aan een vriendschap of relatie. Die pijn gaat diep. Vooral wanneer het niet in overeenstemming is of oneerlijk voelt. Maar die pijn kan zo ondraaglijk zijn en als je erin zit, oh houd vol. Het enige wat je hebt is tijd. (wow!! Er is wel tijd) En het maakt je sterker. Pijn en verdriet is onoverkomelijk en uiteindelijk zelfs nodig denk ik. Om dieper in verbinding te komen met jezelf, met de ander. Daarnaast: Alles is tijdelijk. 

Soms een beetje gek om dat meteen al te roepen. Maar ik bedoel het niet verkeerd, het is ook goed en mooi om te beseffen: het laat mij meer genieten van wat nu is, in dit moment. Omdat: ooit is het weer over. En soms haal je niets meer uit die vriendschap of liefde en dat is moeilijk. Moeilijk om aan de ander uit te leggen, nog moeilijker misschien om aan jezelf toe te geven.
Maar wanneer je alleen maar energie weggeeft, raak je na een tijdje leeg. Wie (of wat?) laad mij op? Die vraag cirkelt al een paar dagen in mijn gedachten. En hoe ga je om met zo'n verandering binnen jezelf of in relatie met de ander? 
Ik merk dat de meningen hier over verdeeld zijn. Soms wordt er gezegd 'als, je al zo lang bevriend bent, dan blijf je dat gewoon. Punt.' Persoonlijk ben ik het daar niet mee eens, want als je daardoor jezelf te kort doet of voorbij loopt lijkt me dat niet heel gezond. Waarom moet je dat dan vasthouden? Voor wie precies? Daarnaast vind ik wel dat je niet zomaar voorbij moet gaan aan dierbaren omdat het 'even' anders voelt. Maar alleen jijzelf kunt voelen wat er gaande is, wat nodig is, wat goed voelt. Steeds vaker check ik via mijn onderbuik of iets goed is voor mij. Wat overigens niets zegt over de kwaliteiten van de ander, je blijft allebei dezelfde mooie persoon. Dit lijken we wel eens te vergeten, of bewust met een vinger naar elkaar te wijzen. Wat een beetje gek is eigenlijk, toch? Terug naar voelen. Dit voelen wat voor jezelf goed voelt heb ik geleerd van mijn voetreflex therapeut, niet omdat ik last heb van mijn voet haha maar omdat zij mij leert over emoties en voelen, leren voelen. In plaats van denken. Diep van binnen weten we wel wat goed voor ons is.

Dus. Over tijd kan het gebeuren dat de verbinding niet meer (genoeg) in evenwicht is of lijkt te zijn.
Zowel in vriendschap als in de liefde. God, ja, de liefde... Om het even over de meest ingrijpende, intens mooie maar ook kwetsbare verbinding te hebben. En wat dan? Wat als de connectie stuk lijkt te lopen? Zijn we te snel geneigd iets 'weg te doen' als wegwerp-generatie of past dit eigenlijk precies binnen het tijdelijkheidsprincipe van het leven? Ik weet het niet. Of ik weet het eigenlijk wel: alleen jijzelf weet(=voelt) dit. En voor alles is de juiste tijd (of nooit de juiste tijd - bij een einde aan een liefdesrelatie). Maar wat doe je als het spaak loopt? 
Dit leren we niet op school of tijdens je studie, we hebben geen idee. En er is ook geen goed of fout, we leren door te doen en op ons bek te gaan... Maar juist dit zijn de dingen die mij bezig houden, die mij interesseren.
Of wat als de connectie er eigenlijk niet mag of kan zijn? Negeer je het, waarmee je misschien een stukje van jezelf(-of de 'jullie'?) ontkent. Of is het oke om niet altijd mee te gaan in verleiding? Zou dat een optie kunnen zijn? Het wel voelen, misschien uitspreken, maar er niet naar handelen. Alleen.. Kun je er wel tegenin gaan? Nuances haha. Het leven loopt toch zoals het loopt denk ik. Dat helpt me wanneer mijn hart pijn doet of ik baal van de gang van zaken (over mijn eigen incapabele handelen). Dan denk ik: het gebeurt met een reden en tegen de stroom inzwemmen heeft niet zoveel zin. Of zoals zij citeerde: het komt zoals het komt en het gaat zoals het gaat. Waardevolle brieven op afstand. 

Andersom, kan het dus ook zo zijn dat jij diegene bent die meer uit een verbinding haalt en dat ook zo voelt. Je leert veel of kijkt tegen de ander op. Ik vind het best wel vet om te beseffen dat er zoiets is als het energie-netwerk. Kwaliteiten en ervaringen worden uitgewisseld, gedeeld en vervolgens worden elementen daarvan doorgegeven. We're all connected, bro. 

En wat gebeurt er als het juist zo fijn en intens is tussen twee vrienden, of meer dan dat? Goh, wat gebeurt er dan eigenlijk (met de energie)? Que Pasa? Leuk om over na te denken!! Veel vragen wel en verschillende stadia. Soms gaat mijn hoofd sneller dan mijn pen. En energie verplaatst zich in een ruimte. Oh god, die ruimte... 

Ruimte spel 

Zullen we een spelletje spelen?
Omstebeurt gedachten delen.
Elkaar aantrekken, afstoten
Beetje flirten, beetje kloten.

Vanuit je ruimteschip kijk je me aan,
Ik laat mijn blik langs je ogen, je ziel, je lichaam gaan.
We wisselen een blik vol betekenis,
In de onzichtbare ruimte die tussen ons is.

Kom eens dichterbij?
Zodat ik
Je kan wegduwen van mij.
Geef me de ruimte, de sterren, de maan
Ik wil oneindig mijn gang (met jou) gaan.

Om vervolgens ongeduldig te wachten
-te  Smachten.
Naar een glimlach van jou
Vergeten waarom ik precies ruimte wou

Je adem op mijn huid,
Stilte vol geluid
Geef me een blik, iets
Zeg me alles,  zeg me niets.

Lach om de regels van het spel,
Misschien bespeel ik je wel.
Speel jij dan met mij en mijn gedachten?
Omstebeurt op elkaar wachten.

Voorzichtig, zorgvuldig,
Gepassioneerd -
Ongeduldig.

Wie is er aan zet?
Heb je goed opgelet
En mag ik misschien..
De ruimte door jouw ogen zien? 

Mijn hoofd heeft nog een heel essay over ruimte, maar daar is nu geen ruimte voor haha. Een andere keer meer. Nu terug naar een contact tussen twee mensen. 

Waar begint het? Bij een aantrekkingskracht, al dan niet seksueel? Ik denk het volgende. Je voelt je versterkt in je gevoel omdat de ander dit spiegelt. Het is een stuk wat zo licht, puur en heel is in jezelf en dat zit ook zo in die ander. Je connect, het voelt fijn. Op basis van gemeenschappelijke interesses, een gevoel, uiterlijke fun. Iets. Je snapt 'm wel. Je thuis voelen bij iemand zegt net zoveel over de ander als over jezelf. Genuine jezelf zijn. Dat voelt goed. Of zal ik zeggen damn good, muy bien. 

De personen die dit sterk uitstralen wil je er altijd bij hebben. Zo is daar de vriend die altijd sprankelend en vrolijk is of dat familielid waar je helemaal niets hoeft en waarbij je in harmonie gewoon even mag zijn. En de verre vriendin die je misschien niet vaak ziet, maar als - dan is het altijd goed. Dat is pas een waardevolle vriendschap! Ik denk dat het iets zegt over het helemaal jezelf mogen zijn. Er hoeft niets en daarom is het gewoon goed zoals het is. En dat is dan weer alles wat je wilt!! (toch?) hier kunnen we allemaal van leren. 

En dan: seks. Seksuele aantrekkingskracht, energie, dat is pas een leuk gevoel. Je voelt gewoon meteen ER HANGT IETS IN DE LUCHT en wellicht: IK WIL JE UITKLEDEN MET MIJN OGEN. Toch? Zoiets. Waar komt dat vandaan, wat is het? Chemische reactie? Blijkbaar zo op elkaar afgestemd dat er vonken zijn. Het is wel een uiterlijk ding denk ik, of in iedergeval iets in de présence van deze persoon dat je lichtelijk opwindt. Oh natuurlijk, ik praat nu om mezelf heen. Het is: energie! Sommige factoren helpen een handje. De een heeft veel sex appeal van nature, de andere, nouja, niet. Maar iedereen heeft het wel in zich om iets met die energie te doen. 

En aantrekkingskracht, blijft die altijd bestaan? Soms denk ik van wel. Wel onhandig ook overigens, voor het leven zegmaar. Of stel je ziet een vriend opeens wel zitten, op seksuele wijze.. Oeps? Nee dat gaat ook heus wel weer weg. Toch? Worden we vrijer in de omgang met seks of juist minder? 

Ik vind het interessant dat seks zowel iets heel oppervlakkigs (of alleen een op lust gebaseerd principe) kan zijn, als eveneens de meest mooie verbinding waarin je letterlijk samensmelt in liefde. Hee! Is hier dan ook een spectrum te herkennen? Waar bevind ik me op dat spectrum? Nouja vaak gaat het ook samen, of tenminste in een relatie denk ik zo. En misschien gaat het vaak ook wel niet samen. Puur lust, gewoon gezellig toch? Als je weet hoe dan..
Het is zo belangrijk om op die manier in verbinding te staan. Het doet iets aan je eigen seksuele kracht. Je voelt je versterkt in je zijn, toch?
Maar oh het is ook zo psychologisch. Verwachtingen, onzekerheden, verlangens. Schaamte. Terwijl het gaat er om dat je geniet. Ja. Waarom zijn we zo gefocused op de climax? Ik maak een analogie met de natuur: daar kan je van genieten zonder iets te moeten bereiken. Waarom dan dat hoogtepunt moeten bereiken of het voelen als falen als het je niet lukt de ander te pleasen? Hmm. Kan je daar ook niet zeggen dat puur genieten, 'accepteren' wat is zonder doel oid, de weg vrij maakt om meer te voelen in plaats van te denken? Dat hoofd, dat moet tollen. Van genot, niet van gedachten.
Het hebben van seks is ook een manier van aarden, in je lichaam zijn hè. Net als dansen. Sexual healing, sprak hij ooit. Nog altijd verbaasd om die accurate beschrijving haha. Ik moet er van glimlachen.
Maar hoe fascinerend dat het eigenlijk van alles kan betekenen of niet. Seksuele energie. Dat is pas in verbinding staan, of liggen. Whatever you prefer. Wat voel je dan eigenlijk? Valt dat te omschrijven? Kun je jezelf terugverplaatsen naar zo'n moment? Dat is leuk, zeg. 

Met twee vrienden bespreek ik de 'friends with benefits' op een stenen trap aan het water. Het zijn twee van mijn favoriete mannen. Of het kan, casual naar bed gaan met iemand? Ik heb daar zelf nogal grote vraagtekens bij. De mannen zeggen wel dat dat kan en illustreren dit aan de hand van voorbeelden. Ik luister aandachtig. Ik vind het namelijk leuk klinken, echt. Wat houdt het casual? Geen diepere emotionele binding besluiten we. Dan is daar de vraag, hoe doe je dat dan? 'Nee, jij bent echt niet goed in smalltalk' zegt wereld 52 op een manier van: ik ken je langer dan vandaag. Wat overigens klopt, haha. Maar dus is het mogelijk, onder bepaalde voorwaarden. Alleen volgens mij he, is het zo dat een vrouw zich ook best wel bindt door het hebben van seks. Ja. Mannen, weten jullie dat wel? Ik weet wel dat het niet voor iedereen geldt, en genderneutrale feminisme enzo hoor. Ik spreek alleen uit eigen experience.
En hoe oppervlakkig is dit dan? Eigenlijk helemaal niet, maar soms ook weer helemaal wel. Huh? Als je gewoon niet klikt op emotioneel vlak misschien? Echt converseren zit er niet in en daar ben je zelf helemaal oké mee. Hmm ja.

Thuiskomen. Is dat dan wat we zoeken in een relatie? Want als je je bedenkt dat het stuk van jezelf is die dit heeft aangetrokken... Zegt dat eigenlijk zoveel als: Het zit allemaal in jezelf. Jaja. Waarom willen we die ander eigenlijk? Bijvoorbeeld in de liefde? Iets met delen, je begrepen voelen. Hebben we die ander nodig om onszelf tot uitdrukking te brengen? Misschien wel, dat is fijn. Ik vind het een bevredigende gedachte. Zolang je jezelf maar niet vergeet. 

Liefs, 

Ginger.