De Liefde, Lachen & Luisteren

In case I fall for you - Black Sea Dahu

Het is 2020. Het jaar waar je vroeger altijd over sprak als je het had over "echt heel erg veel later in de toekomst". Die later is nu en dichterbij dan je dacht. "Ik hoef helemaal niks, alleen maar een beetje humor in de dag te gooien en te luisteren naar mijn intuïtie." Dit schreef ik in mijn telefoon op mijn reis. Wat ben ik dankbaar dat ik dit opnieuw leerde met en onder andere door mijn kleine wijze vriendin aan mijn zijde. Ik zat diep in mijn dal en ik kwam er zo moeilijk uit. Veel schaamte, onzekerheid en het idee dat ik alles alleen op moest lossen. Maar ik zat gevangen achter de hoge muren die ik om mijzelf heen had gebouwd. Onbegrip, eenzaamheid en pijn door de liefde: allemaal super goeie bouwstenen voor die muur. In een cafeetje in de grote stad belde ik met de vriend die zo dichtbij staat en waar ik mezelf een beetje durf te laten zien, soms. Met een brok in mijn keel kwam ik erachter dat er achter elk masker wel weer een masker lijkt te zitten. Zie je mij? Hoor je mij? Laat ik mijzelf wel zien? Ik voel me soms zo klein en alleen en dan wil ik gewoon huilen en dat je dan en arm om me heen slaat. Maar dat zeggen of uitdragen naar iemand? Shit, hoe deed ik dat ook alweer? Ik leek het opnieuw te moeten leren. Het is eng. Het voelt als falen, het voelt alsof ik me aanstel, alsof ik zwak ben. En dat wil ik blijkbaar niet zijn of laten zien? Het gevoel zat erg diep. Eens per dag toen dacht ik wel: Oh, ze vindt me irritant, ze wilt dat ik wegga. Vrij destructieve gedachten. Gelukkig brokkelde dit met de dag meer af en leerde ik weer leven en gewoon plezier maken.

Waar kwamen al die destructieve gedachten vandaan? En waarom was ik opeens weer zo onzeker geworden? Ja oké de pijn van die laatste relatie was nog steeds voelbaar in mijn lichaam, daar was heel veel tijd voor nodig dat wist ik wel. Maar na ruim drie jaar was het toch wel welletjes? Ik lees dezelfde notitie die ik schreef in het prachtige Colombia, begin januari en besef dat ik er nu uit ben. Uit dat dal. En zoals wel meer met pijn en verdriet lijkt het dan opeens zo ver weg. Schreef ik dat? Had ik daar last van? Waarom zo dramatisch? Maar zo voelde het. Ik schrijf: 'Ik weet niet waarom ik die destructieve gedachten heb. Het is het gevoel niet genoeg waard te zijn, of in ieder geval altijd minder dan de ander... Nou het is niet leuk om constant zo'n kritische stem in je hoofd te hebben... En dan zijn al die leuke dingen en zinnen die ik helder opschrijf opeens allemaal heel ver weg... De psycholoog is good in helping others, but itself is a mess..'
Wanneer voelt iemand zich dan eigenlijk gehoord? Hoe goed luisteren we tegenwoordig nog? Nemen we nog echt de tijd om te horen wat de ander zegt? En als we dat niet meer zo goed kunnen, hoe kunnen we hier dan in oefenen? Want een van de diepste verlangens is: zie mij, hoor wat ik je zeg, luister naar me. Je hoeft alleen te luisteren en een arm om me heen te doen. Dan voel ik mij erkend in mijn zijn. En het lijkt hier vaak mis te gaan. Niet met opzet, soms onderbreken we iemand uit enthousiasme of herkenning, soms willen we zo graag een oplossing voor de pijn van de ander aandragen, soms is ons eigen hoofd te vol of zijn we onrustig en afgeleid.
Ik hoor je.
Ik hoor je.
Ik hoor je.
Ik ben er voor je.
En volgens mij onderschatten we nog steeds de helende werking van een knuffel, een hand op iemand schouders. 

"Je hoeft het niet alleen te doen" zei ik laatst nog tegen een ander. En dat mag ik wel boven mijn bed schrijven als reminder aan mezelf. Dankbaar denk ik aan het lachen en dansen en kletsen met haar. We flowden ongekend goed en hadden zoveel lol. En het dansen, ein-de-lijk ging ik weer dansen na twee maanden. Van salsa op straat middenin de 's nachts tot dirty reggaeton in de club. I love it. We praatten over Nederlanders en spiritualiteit, over behulpzaamheid van de mensen hier, over wat we willen en wat we moeten. Ohja, ik hoef het niet alleen te doen.. En er is niet zoiets als zwak zijn omdat je je diepste onzekerheden deelt. Eigenlijk is het heel moedig. Nou. Ik heb daar toch boeken over gelezen, ik wéét die dingen toch? Het zit wel ergens, maar het toepassen is niet zo eenvoudig blijkt. 

De liefde leert me leven en het leven leert me liefde. Gewoon, zomaar. Zoals ik eigenlijk wel wist hecht ik veel waarde aan de liefde, meer dan ik soms toe geef. Oh god. De liefde. Ik was het vertrouwen verloren, de liefde kwijtgeraakt en verward en onbegrepen achtergebleven. Achtergebleven in een verleden dat al lang was vervaagd en voor niemand nog echt te bereiken, ook voor mij niet. Maar het bleef altijd terugkomen met vraagtekens in mijn hoofd en steeds weer die intense dromen. Blijkbaar moest ik eerst opnieuw ervaren wat de liefde kan brengen voor ik het oude beter een plek kon geven. Dat zeggen ze natuurlijk ook altijd. Ze. En ze hadden ook wel gelijk. Maar als je er nog inzit, dan voelt het zo anders. Voor iedereen is er liefde, dat geloof ik wel echt ja. I'm sure of that. Er is meer dan genoeg voor iedereen. Eigenlijk om de simpele reden dat het allemaal al in je eigen hart zit. Opnieuw leerde ik hoe mooi het kan zijn, hoe leuk het is om samen te lachen na het simpel wisselen van één blik en hoe fijn het vastpakken van een hand is. Maar ook hoe verslavend het is en ik mezelf er makkelijk in verlies. Verlangend naar meer, meer, meer, mezelf opeens helemaal vergetend. Interessant. Verwarrend. En geweldig.
Ik wil vragen, schreeuwen, fluisteren "is dit het dan? Dit is het toch? Heb jij dat ook? Ik wil lachen rennen, kussen en dansen tot ik niet meer kan. Ohja. Zó kan de liefde voelen. Ik werd omver geblazen, zomaar. Ik was het vergeten of misschien kende ik het zo nog niet. Of waarschijnlijk had ik het verdrongen omdat de herinneringen te pijnlijk waren.

Wat ik ook niet kende was niet ik die de beslissing nam (al dan niet onbewust), maar het leven. Afscheid nemen waar ik vrij koeltjes en als independent woman in ging, maar met tranen en pijn in mijn hart uitkwam en toen verward, verslagen door de douane liep. De gate zat vol mensen en ik wilde heel hard huilen. De tranen liepen over mijn wangen, mijn rok scheen ook nog door te schijnen en ongemakkelijk en met ingehouden adem liep ik naar de lange rij. Huh? Hoe werkt een connectie tussen twee zielen? Ik wist het toch zo goed? Maar mijn hoofd had weer eens andere ideeën dan mijn hart. Ditmaal andersom. Ontzettend leerzaam en dat is troostend. Toevallig heb ik hier vandaag en gisteren ook nog een gesprek over gevoerd. Want, dus, nou, en... Ook als een verbinding niet uitdraait op een relatie omdat dit niet mogelijk is, bijvoorbeeld door een paar kilometer en de Atlantische oceaan, of omdat er al een ander is, dan moet de liefde toch wel te vieren zijn? Dan is het toch mogelijk om allebei die energie te voelen in ons lichaam en met een lach en een traan dit mee te dragen. Ben ik dan idealistisch en naïef? Nee. Ik vind van niet. Het probleem is misschien alleen dat je daarvoor ontzettend sterk moet zijn en heel goed de principes van liefde en energie moet begrijpen. En hanteren. Want begrijpen doe ik ze steeds meer. Alles is tijdelijk, ik schreef het al eerder en het is één van de vier pijlers van het boeddhisme. Elke (liefdes)verbinding is tijdelijk en we gaan allemaal dood. Ja sorry, schrik je hiervan? Het is gewoon zo. Mij helpt het enorm om hier bij stil te staan. Mensen komen en gaan in je leven en daar te veel waarde aan hechten is onhandig, want als je dan weer alleen bent blijft er niets over omdat je het altijd in de ander hebt gezocht of gelegd. Terwijl: het is je eigen hart waarmee je die liefde voelt voor de ander. Als je iemand mist, dan mis je het gevoel dat iemand bij je heeft opgeroepen. Maar dat gevoel kon opgeroepen worden omdat je met deze persoon resoneerde. Twee mensen die in verbinding komen resoneren op bepaalde vlakken, bijvoorbeeld intellectueel, of omdat ze beiden dezelfde interesses hebben, dezelfde levensvreugde dragen, omdat je allebei gevoelig bent. Zoom eens in op zo'n relatie. Je draagt dit eigenlijk naar elkaar uit, je herkent het in de ander en je wordt er enthousiast van. Maar het komt eigenlijk net zo goed uit jezelf. Misschien denk je: ja ok leuk hoor, maar boeiuh. Of misschien denk je: huh, waar heb je het over? Te cryptisch. Bel me ff dan leg ik het je uit. Maar wat ik hier mee wil zeggen is dat we volgens mij kunnen leren om minder afhankelijk te worden van het geluk van een ander en dat geluk en de liefde(!!) in jezelf te vinden, of beter gezegd: te herkennen. Hoe mooi is dat? Dat schept ook wat lucht, want het zit al dichtbij je. Ieder die je ontmoet drukt zijn stempel op je. In het geval van de liefde kan dat heel diep en intens zijn. Maar hoe mooi is dat? Je draagt altijd een stukje mee van die persoon en je hart is altijd vol van liefde. Er is niet zoiets als op=op in de liefde. Liefde is oneindig. En als je dat steeds beter gaat begrijpen is het opeens wat draaglijker als je niet samen kan zijn maar die energie wel kan voelen en de aandacht op het positieve van jullie connectie legt. 

Het is 2020 en de liefde is overal. Zoals in de kring waar ik gisteren met een grote glimlach weer instapte. Yes. Ontroerd luister ik naar het verhaal van onze guru en neem iedereen langzaam in me op. Daar in die kring voel ik nu al de liefde van deze groep, de knuffels die er zijn in overvloed net als de gesprekken die mijn ziel voeden en mij zoveel energie en kracht geven dat ik er spontaan van ga rennen gewoon omdat het kan. Waar je ook staat, heen wilt of nog had willen zijn. Het is nu 2020. Dit is het. En het is meer dan oké. We moeten helemaal niks (nee, echt niet) Wat wil je? Wat wil je het allerliefst?
En waar ben je dankbaar voor?

Liefs,
Ginger.