Huilon, Schaamte & Schuld
Ze huilt maar ze lacht - Maan
Ze zeggen wel eens dat je de inspiratie uit jezelf moet halen toch? Nou mooi. Want ik was net aan het huilen. Echt huilen. En dat was heel prettig want ik voelde de opgestapelde energie loskomen. Huilen is loslaten. Het was lang geleden dat ik echt zo heb gehuild. En ik besefte iets, het is best ingewikkeld om te huilen als volwassene. Al vind ik dat ik redelijk faal in de categorie 'volwassene', maar goed laten we voor het gemak en de correctheid van de term toch hier bij blijven. Ik vond eigenlijk dat ik niet mocht huilen. Ik ben tenslotte 25. Ik vond het beschamend tegenover mijn ouders, in dit geval mijn vader want door een woordenwisseling en een lichte uitbarsting van zijn kant moest ik, jawel, huilon (het filmpje met identieke naam op YouTube is een absolute aanrader, shout-out naar de vriend die mij hier weer hardop door heeft laten lachen. Zin om hem te zien). "Dat kan je toch niet laten zien, dat je als klein kind bent gaan huilen? Ze zullen je wel sneu vinden en klein en ze zullen zich wel voor je schamen dat je huilt. Dat hun kind wat volwassen en zelfstandig in de wereld zou moeten staan, huilt." Oké. Dit dacht ik dus en dat hielp niet echt. Ook dacht ik erachter aan: ja nou, als ik hier over schrijf distantiëren al mijn intellectuele, dan wel nuchtere maar zeer georganiseerde volwassenevrienden, zich totaal van wat ik hier beleef. Zij hebben dat niet, natuurlijk niet. Dus wat moet de lezer hiermee? Maar volgens mij is dat ook niet het uitgangspunt. Tenminste, ik schrijf vooral om het uit mijn eigen hoofd te krijgen. Anders werkt het geloof ik ook niet. Ik kan niet schrijven wat iemand wil horen, dan is het niet meer authentiek en vanuit mezelf. Ohja. Maar toch. Toch de twijfel om dit te delen. Maar wat maakt het ook eigenlijk uit. Ik leer hiervan, ik oefen met geregeld schrijven en ik wil regelmatig wat gedachten de wereld insturen. Want schrijven is mijn ding, mijn uitlaatklep en steun en toeverlaat. Plus ik steek er zelf ook echt wat van op! Laatst had ik een kleine doorbraak in een negatieve gedachtestroom waar ik maar niet uit kwam, door het op te schrijven (Els in kaart te brengen) begreep ik opeens veel beter hoe het zat. Schrijven helpt.
Vergelijking met de leeftijdsgenoten. Waarom die vergelijking? Ik weet niet, de kritische stem in mijn hoofd, ik noem haar al een paar dagen Els, volgens mij was ik daar ook al eerder op gekomen, die schreeuwt van alles en haalt mij neer in vergelijking tot anderen. Els dacht dus: 'ja dat is ook gênant. Dat je dan gaat schrijven over huilen en schaamte enzovoorts. Je bent 25, get it together girl.' Alleen die manier van denken helpt niet. Gelukkig weet ik dat, besef en voel ik dat, in dit geval. Nog vaak genoeg durf ik het niet, maar oefening baart kunst. Het is zo als het is. En ik bén zo. En door het te doorleven, ben ik mezelf, veel gelukkiger en kan ik wél groeien. Ohja. Gelukkig zitten de lessen van het boek van Brené Brown nog redelijk dichtbij. Grappig ook, ik heb hem gisteren uit mijn kast gehaald omdat 'ie volgens mij wel gelezen mocht worden. Ik denk dat het moment meer dan daar is. Ik vraag me echt af of er meerdere leeftijdsgenoten zijn die zo'n ervaring hebben. Het is eng om zoiets te schrijven en ik wilde iets positiefs, krachtigs schrijven om steun en vertrouwen de wereld in de sturen. Maar ik kan alleen schrijven wat er nu in mij leeft en door mij heen verteld moet worden. Op dit moment is dat dit. Eso. (dit redelijk onschuldig lijkende Spaanse woord heeft een veel te seksuele bijbetekenis voor mij. Maar geinig, het verzet de gedachten weer even)
Goed. Huilon dus. Mijn idee daarover is dus dat het hoort bij kinderen, of ook nog wel een beetje bij de pubertijd en de verdwaalde twintiger, oké. Maar nu ik een vrouw van 25 jaar ben, zou het wel een beetje klaar moeten zijn toch? Gek, want ik pleit ook vóór huilen. Ik zou het iedereen en zeker vrienden adviseren. Maar zelf? Nee zelf zou ik er maar eens mee moeten stoppen. Huh. Waarom ben ik zo streng voor mezelf? Een vriendin sprak: "je bent wel heel erg streng voor jezelf." "Oh". Was mijn eerste antwoord, zo voel ik dat helemaal niet. Ik begrijp het ook nooit zo goed als ik dat naar mijn hoofd geslingerd krijg. Blinde vlek. Het gaat zo vanzelf en onbewust (Els heeft het geflikt om zonder dat ik het door heb de HELE dag te zeggen wat ik fout doet, wanneer het beter moet en hoe dom ik eigenlijk ben én wat ik allemaal wel niet moet om wel een 'oké' aardbewoner te zijn) dat ik het helemaal niet door heb. Nu begin ik eraan om dit eens langzaam in kaart te brengen. Gewoon opschrijven wat er door mijn hoofd gaat als ik een uur later opsta dan gepland en de dag ervoor niet heb gemediteerd. She ain't an angel, she's a bitch. Els bekritiseerd en zaait dood en verderf. En als ik wel iets goed heb gedaan, gaat ze ermee aan de haal en schreeuwt ze HOE FANTASTISCH IK BEN: volgens mij is zij de vertolking van mijn ego. Want ook de andere kant kan ze gebruiken om haar invloed uit te oefenen. Jezelf béter voelen dan de rest, vind Els ook erg leuk. Fucking Els.
Maar oké, ze is er nu eenmaal en ik zal moeten leren om samen te werken. Is goed, gaan we doen.
Schaamte en schuld, dat gebied zit in je buik, sprak dezelfde vriendin. Ik leerde veel en luister dankbaar. Oh aha. Ik heb nogal wat problemen in dat gebied. De darmen zijn al drie jaar in de war en dat het het gebied van de emotie was wist ik al wel, maar dit klonk vernieuwd, helder en logisch. Ja, ik schaam me namelijk nog net niet voor het feit dat ik besta. Schuld: waar zal ik beginnen. Ik voelde me lange tijd al schuldig als ik wel ergens kon zitten in een trein en een medereiziger niet. Het stapelt zich allemaal op als we niet goed luisteren naar onze emoties. Nou ik heb het volledig genegeerd. Hoe moet je ook omgaan met schaamte en schuld? Want het is tenslotte gênant om het erover te hebben. Nou ik weet hier later meer over door het boek, maar voor nu weet ik wel dat je er juist wél over moet praten. We kunnen natuurlijk ook praten met een reden. Communiceren helpt ons. Het wegstoppen wat minder. Dan wordt het omgezet in wellicht een of andere verslaving (hai chocola, je bent mijn beste vriendin), of een ander akelige psychische disfunctie.
Het is helemaal niet raar om te huilen, besluit ik met mijn vierde zakdoekje in mijn hand. Ik ga gewoon naar beneden met mijn rode, opgezwollen hoofd en betraande spleetogen. En daarbij: het luchtte zo enorm op om die energie vrij te laten stromen. Nu is het eruit en dat was wat er moest gebeuren.
De zon schijnt en de vogels fluiten. Dit moet een zondag zijn.
Het is tijd voor taart en een goed gesprek.
Fijne zondag allemaal.
Liefs,
Ginger
Ze zeggen wel eens dat je de inspiratie uit jezelf moet halen toch? Nou mooi. Want ik was net aan het huilen. Echt huilen. En dat was heel prettig want ik voelde de opgestapelde energie loskomen. Huilen is loslaten. Het was lang geleden dat ik echt zo heb gehuild. En ik besefte iets, het is best ingewikkeld om te huilen als volwassene. Al vind ik dat ik redelijk faal in de categorie 'volwassene', maar goed laten we voor het gemak en de correctheid van de term toch hier bij blijven. Ik vond eigenlijk dat ik niet mocht huilen. Ik ben tenslotte 25. Ik vond het beschamend tegenover mijn ouders, in dit geval mijn vader want door een woordenwisseling en een lichte uitbarsting van zijn kant moest ik, jawel, huilon (het filmpje met identieke naam op YouTube is een absolute aanrader, shout-out naar de vriend die mij hier weer hardop door heeft laten lachen. Zin om hem te zien). "Dat kan je toch niet laten zien, dat je als klein kind bent gaan huilen? Ze zullen je wel sneu vinden en klein en ze zullen zich wel voor je schamen dat je huilt. Dat hun kind wat volwassen en zelfstandig in de wereld zou moeten staan, huilt." Oké. Dit dacht ik dus en dat hielp niet echt. Ook dacht ik erachter aan: ja nou, als ik hier over schrijf distantiëren al mijn intellectuele, dan wel nuchtere maar zeer georganiseerde volwassenevrienden, zich totaal van wat ik hier beleef. Zij hebben dat niet, natuurlijk niet. Dus wat moet de lezer hiermee? Maar volgens mij is dat ook niet het uitgangspunt. Tenminste, ik schrijf vooral om het uit mijn eigen hoofd te krijgen. Anders werkt het geloof ik ook niet. Ik kan niet schrijven wat iemand wil horen, dan is het niet meer authentiek en vanuit mezelf. Ohja. Maar toch. Toch de twijfel om dit te delen. Maar wat maakt het ook eigenlijk uit. Ik leer hiervan, ik oefen met geregeld schrijven en ik wil regelmatig wat gedachten de wereld insturen. Want schrijven is mijn ding, mijn uitlaatklep en steun en toeverlaat. Plus ik steek er zelf ook echt wat van op! Laatst had ik een kleine doorbraak in een negatieve gedachtestroom waar ik maar niet uit kwam, door het op te schrijven (Els in kaart te brengen) begreep ik opeens veel beter hoe het zat. Schrijven helpt.
Vergelijking met de leeftijdsgenoten. Waarom die vergelijking? Ik weet niet, de kritische stem in mijn hoofd, ik noem haar al een paar dagen Els, volgens mij was ik daar ook al eerder op gekomen, die schreeuwt van alles en haalt mij neer in vergelijking tot anderen. Els dacht dus: 'ja dat is ook gênant. Dat je dan gaat schrijven over huilen en schaamte enzovoorts. Je bent 25, get it together girl.' Alleen die manier van denken helpt niet. Gelukkig weet ik dat, besef en voel ik dat, in dit geval. Nog vaak genoeg durf ik het niet, maar oefening baart kunst. Het is zo als het is. En ik bén zo. En door het te doorleven, ben ik mezelf, veel gelukkiger en kan ik wél groeien. Ohja. Gelukkig zitten de lessen van het boek van Brené Brown nog redelijk dichtbij. Grappig ook, ik heb hem gisteren uit mijn kast gehaald omdat 'ie volgens mij wel gelezen mocht worden. Ik denk dat het moment meer dan daar is. Ik vraag me echt af of er meerdere leeftijdsgenoten zijn die zo'n ervaring hebben. Het is eng om zoiets te schrijven en ik wilde iets positiefs, krachtigs schrijven om steun en vertrouwen de wereld in de sturen. Maar ik kan alleen schrijven wat er nu in mij leeft en door mij heen verteld moet worden. Op dit moment is dat dit. Eso. (dit redelijk onschuldig lijkende Spaanse woord heeft een veel te seksuele bijbetekenis voor mij. Maar geinig, het verzet de gedachten weer even)
Goed. Huilon dus. Mijn idee daarover is dus dat het hoort bij kinderen, of ook nog wel een beetje bij de pubertijd en de verdwaalde twintiger, oké. Maar nu ik een vrouw van 25 jaar ben, zou het wel een beetje klaar moeten zijn toch? Gek, want ik pleit ook vóór huilen. Ik zou het iedereen en zeker vrienden adviseren. Maar zelf? Nee zelf zou ik er maar eens mee moeten stoppen. Huh. Waarom ben ik zo streng voor mezelf? Een vriendin sprak: "je bent wel heel erg streng voor jezelf." "Oh". Was mijn eerste antwoord, zo voel ik dat helemaal niet. Ik begrijp het ook nooit zo goed als ik dat naar mijn hoofd geslingerd krijg. Blinde vlek. Het gaat zo vanzelf en onbewust (Els heeft het geflikt om zonder dat ik het door heb de HELE dag te zeggen wat ik fout doet, wanneer het beter moet en hoe dom ik eigenlijk ben én wat ik allemaal wel niet moet om wel een 'oké' aardbewoner te zijn) dat ik het helemaal niet door heb. Nu begin ik eraan om dit eens langzaam in kaart te brengen. Gewoon opschrijven wat er door mijn hoofd gaat als ik een uur later opsta dan gepland en de dag ervoor niet heb gemediteerd. She ain't an angel, she's a bitch. Els bekritiseerd en zaait dood en verderf. En als ik wel iets goed heb gedaan, gaat ze ermee aan de haal en schreeuwt ze HOE FANTASTISCH IK BEN: volgens mij is zij de vertolking van mijn ego. Want ook de andere kant kan ze gebruiken om haar invloed uit te oefenen. Jezelf béter voelen dan de rest, vind Els ook erg leuk. Fucking Els.
Maar oké, ze is er nu eenmaal en ik zal moeten leren om samen te werken. Is goed, gaan we doen.
Schaamte en schuld, dat gebied zit in je buik, sprak dezelfde vriendin. Ik leerde veel en luister dankbaar. Oh aha. Ik heb nogal wat problemen in dat gebied. De darmen zijn al drie jaar in de war en dat het het gebied van de emotie was wist ik al wel, maar dit klonk vernieuwd, helder en logisch. Ja, ik schaam me namelijk nog net niet voor het feit dat ik besta. Schuld: waar zal ik beginnen. Ik voelde me lange tijd al schuldig als ik wel ergens kon zitten in een trein en een medereiziger niet. Het stapelt zich allemaal op als we niet goed luisteren naar onze emoties. Nou ik heb het volledig genegeerd. Hoe moet je ook omgaan met schaamte en schuld? Want het is tenslotte gênant om het erover te hebben. Nou ik weet hier later meer over door het boek, maar voor nu weet ik wel dat je er juist wél over moet praten. We kunnen natuurlijk ook praten met een reden. Communiceren helpt ons. Het wegstoppen wat minder. Dan wordt het omgezet in wellicht een of andere verslaving (hai chocola, je bent mijn beste vriendin), of een ander akelige psychische disfunctie.
Het is helemaal niet raar om te huilen, besluit ik met mijn vierde zakdoekje in mijn hand. Ik ga gewoon naar beneden met mijn rode, opgezwollen hoofd en betraande spleetogen. En daarbij: het luchtte zo enorm op om die energie vrij te laten stromen. Nu is het eruit en dat was wat er moest gebeuren.
De zon schijnt en de vogels fluiten. Dit moet een zondag zijn.
Het is tijd voor taart en een goed gesprek.
Fijne zondag allemaal.
Liefs,
Ginger
Reacties
Een reactie posten