Zondag, Zonnegroet & Bergschoenen

Alles is gezegend - Typhoon

Het is zondag. De zon schijnt, ik hoor vogels fluiten en ik lig in badjas op bed. De 's middags is geloof ik net aangebroken maar besef van tijd heb ik steeds minder. Er liggen twee notitieboekjes voor mijn neus, A5 formaat, één A4 schrijfblok, een boek genaamd 'Ik ben er even niet' (over een Duitse komiek die verslag doet van zijn pelgrimstocht naar Santiago) en mijn knuffel 'hondje'. Ik wilde eigenlijk op avontuur gaan vandaag, maar ik geloof dat het avontuur zich enkel gaat plaats vinden op mijn zolderkamer. Binnenblijfplezier. Hoe doet men dat. Over het algemeen kan ik mijzelf best wel goed vermaken, met wat input hier en daar (lang leve de wereldwijde interweb, wel echt). Ik was altijd redelijk het type dat riep: "Vroeger was alles beter, internet en de digitalisering is slecht." Punt. Of ik me er ooit enigszins in had verdiept om er ook maar iets over te kunnen zeggen wat een goede weerspiegeling zou zijn van de huidige situatie op dit niet echt meer nieuwe fenomeen? Nee, dat niet. Ik riep gewoon zomaar wat ik erbij voelde, omdat ik er gewoon niet mee om kon gaan. Het kan best lekker zijn, zo lekker wat roepen hier en daar. 

Maar tegenwoordig is er alleen nog maar een 'hier'. Naar daar kunnen we even niet. Wat doet dat met de mens? Het niet langer kunnen verplaatsen, het wegvallen van veel mogelijkheden buiten onszelf? Wat doet het met jou? Dat is wat ik wil weten. De een merkt weinig verschil, de ander zal plotseling zijn of haar hele leven anders moeten inrichten. Onszelf vermaken, kunnen we dat nog? En als je dat nog niet goed kan, waar begin je dan? Het kan overweldigend zijn opeens met je eigen gedachten te zitten die je normaal wegduwt, dacht je altijd al zoveel? Zo negatief? Wow. Maar voor zover ik weet is het wel de juiste weg: erin gaan, eens luisteren naar wat er zich afspeelt in je hoofd. Ja, dat kan eng zijn. Iemand die niet mediteert en opeens gaat mediteren krijgt eerst veel méér kabaal in zijn/haar hoofd. Dat is normaal, omdat we ons er niet bewust van zijn. Vertrouwen. Vertrouwen is hierin van groot belang. Vertrouwen dat een gesprek met jezelf goed is, dat het noodzakelijk is om verder te komen in het begrijpen van je eigen blokkades en negatieve gedachtepatronen. Al een tijdje ben ik hiermee aan het oefenen. Ik doe een soort cursus, het is een boek met opdrachten ( The Artist's Way - Julia Cameron) om weer in contact te komen met je eigen creativiteit. Iedereen is namelijk creatief (sterker nog: het hele Universum is ten slotte een creatie en ook wij zijn zelf gecreëerd) en daarbij: het is ook een zelfonderzoek naar wie ik ben en wil zijn. Vorige week was de opdracht dat ik géén informatie tot me mocht nemen. "Oké niet lezen, heftig maar lukt me wel" dacht ik. Maar dus ook geen: luisterboeken, podcast, YouTube filmpjes, tv. Geen externe invulling, maar zélf creatief aan de slag gaan: koken, boeken uitzoeken, kleding opruimen, klusjes in huis, whatever. Nou whatever? Wat een kut week had ik. Ik voelde me slecht, verzonk in negatieve gedachten, slechte gewoonten (pijn/verveling wegeten) en was he-le-maal niet geïnspireerd om creatief aan de slag te gaan. Dahag. Maar ik besef me nu wel pijnlijk hoe ik me kan verdoven met die externe prikkels om niet met mezelf in gesprek te hoeven gaan. Gek, want ik dacht ik ben zo lekker bezig, het gaat goooeeeed. Maar dat kwam ook omdat ik veel inspiratie haalde uit alles wat ik aan informatie tot mij nam, niets mis mee hoor, het was absoluut nuttig wat ik deed. Maar: ik zal contact moeten blijven maken met mijn lichaam, mijn gevoelens en luisteren naar wat ik wil, wat bij mij past. 

Ohja, mijzelf vermaken, daar was ik. Ik besluit mijn to-do-list vandaag helemaal te negeren en mezelf de simpele, doch bij tijd en wijle ook de lastigste vraag der vragen te stellen: Waar heb ik zin in? Waar, heb ik nou écht zin in? Een aantal opties die door mijn hoofd schieten zijn ofwel net te pikant om zomaar op te schrijven, of wel onmogelijk, dus ik laat ze een tikkeltje beduusd voor wat ze zijn. 

Wat wil ik doen vandaag? 

Schrijven, lezen en luisteren naar interessante filmpjes over hoe ik mijzelf kan ontwikkelen (ieder zo zijn hobby toch). Oké. Dan is dat het. Niet meer, maar ook niets minder. Bij minder zal mijn humeur omlaag gaan.
Ik bekijk mijn kamer eens. Het bed waar ik op lig past perfect in de hoek met schuin aflopende muur. Ik lig op mijn buik met een kussen onder mijn linkerarm ter ondersteuning. Top schrijfhouding, ik zeg het je. Ik lig met mijn voeten in de hoek, dus eigenlijk andersom dan dat ik slaap zodat ik mijn kamer in kan kijken. Het is best opgeruimd, een 6je geef ik het. Mijn ogen gaan langs de 1,2,3... ik tel elf paar schoenen die op het randje onder mijn schuin aflopende muur met raam staan. Zeven daarvan heb ik nog niet aan gehad sinds ik terug ben van mijn reis naar Zuid-Amerika. Er staan ook nog vier paar schoenen beneden. Jeetje. Oké. Ik koop wel niet meer nieuw sinds lange tijd en eigenlijk zijn ze ook alle 15 nog echt nuttig  - vind ik -. Maar als ik er over na denk dat ik twee weken lang elke dag andere schoenen aan zou kunnen trekken vraag ik me opeens heel sterk af waarom ik ze allemaal heb. De schoenen die ik sowieso - en bijna als enige draag zijn: bergschoenen. Echte avonturenschoenen als je het mij vraagt!

Ik vraag me opeens af of jij wel weet hoe lekker bergschoenen lopen. Ze zijn warm, maar nooit op een vervelende manier. Ze zijn van goede kwaliteit (bergschoenen kopen van een slechte kwaliteit lijkt me héél gek, maar wie ben ik). Overigens betekent dat in dit geval niet dat ze ook belachelijk duur zijn, voor zo'n honderd euro heb ik prachtige bergschoenen gekocht in een winkel waar het heel erg naar konijnenvoer ruikt. Dat verkopen ze ook, konijnenvoer, of je er ook konijnen kunt kopen weet ik niet eigenlijk. Hoe dan ook: wát een patta's. Die bergschoenen. Duurzaam ( je kan ze herhaaldelijk invetten en gaan jaren mee), stijlvol (ik snap dat je hier misschien over twijfelt, maar laat me je dit vertellen: onder je zwarte 'ik woon in Amsterdam' flared broek staan ze echt hip, sportief én stoer. Het is ook weer eens wat anders en zo kun je je onderscheiden van anderen want je wil wel die special meid of gozer zijn, I know) én, nou komt het: ze zijn COMFY AF. Als je het nooit hebt geprobeerd, mag je niet judgen kil. Ik ga er helemaal straat van praten. 

Nog steeds lig ik op mijn bed, ik vermaak me uitstekend, heb nog steeds geen idee hoe laat het is, noch wat er verder zal gebeuren deze dag.

Volgens mij kan een dag pas, alleen maar of altijd slagen als je er voor kiest die dag tot een succes te maken. Maar wat is succes eigenlijk? Is het iets objectiefs, en zo ja, hoe meet je dit dan? Misschien heeft het iets te maken met een intentie en vooruit bewegen. Klein succes, groot succes en wat dat dan voor jou persoonlijk betekent.

Tot hier schreef ik in mijn notitieboekje en wat denk je? Mijn dag was helemaal niet een succes. Ik verdween opeens in 'het internet' en voelde me zo chagrijnig, geen idee waarom. Gek, zeg. Ik had toch gekozen? Misschien wel niet. Pas om 17:00 uur trok ik mijzelf er uit door te gaan douchen en daarna mijn leven te riskeren door op een gladde tegelvloer de zonnegroet uit te voeren die ik al de hele dag had laten liggen (het is mijn ochtendroutine dingetje). Dit was uiteindelijk ook hét avontuur van dag en toen mijn handen een beetje weggleden terwijl ik naakt een push up - maar dan down - deed in slow-motion ( hier is vast een yoga term voor) voelde ik de adrenaline in mijn lijf. Oké deze bewegingen in combinatie met de koude douche hadden mij wakker geschud op een positieve manier. Het voelde best wel goed.

Maar ook dit moet een zondag zijn. Falling forward. Die woorden zijn magisch voor me. Ik luisterde een inspirational speech op YouTube. Nou, zonder grappen: dat helpt echt. Fouten maken we toch en voorheen ging ik er dan helemaal inzitten, in die fout. Alsof het een heerlijk warm bubbelbad was, maar dat je erin gaat zitten en erachter komt dat het fucking verstikkend drijfzand is. Oh, hai. Oké en dit doe ik vrijwillig? Nee, ik kies nu anders. Falling forward. Het maakt niet meer zo veel uit, zo'n 'fout' of 'slechte keuze'. Ik focus me weer op het positieve. Een zoom vriendenmeeting brengt me even dichterbij hen en het is fijn ieders verhaal te horen en te lachen.

Dit was de zondag, morgen weer lekker beginnen met mijn ochtendroutine in de ochtend en mobiel op vliegtuigstand, want oh wat is dat fijn. Welterusten, hou je taai en doe voor de grap eens bergschoenen aan. 

Liefs,

Ginger