Slagroom, Roodborstje & Lentekriebels

Smile for you - Mees Dierdorp

Waarom vind ik het eigenlijk belangrijk wat een ander ervan denkt? In dit geval het andere geslacht, maar vaak genoeg ook de vrouw in het bijzonder of een beetje specifiek. Het is weer zondag. Ik zit in het donker aan de keukentafel, voor mij een glas heet water met een scheutje appelazijn erin en een stalen rietje. Ik heb net gefietst en oh, wat kan ik daar van genieten. 's Avonds buiten zijn is echt een feestje, dan lijkt de lente wel nog meer aanwezig en wordt de wereld nog iets stiller. Maar ook in elk ander seizoen kan ik daar enorm van genieten. Gewoon, de geuren en kleuren in mij opnemen en mezelf een beetje loslaten. Of wandelen en een van mijn lieve leuke vrienden bellen. Zonder dat ik het door heb, zit er zo weer een rondje op en zijn avonturen en twijfels uitgesproken en gedeeld. We maken nog steeds van alles mee. Ik vind het fijn om te luisteren en even te kijken naar een film van een ander. Vrienden die ik al langer niet heb gesproken en die me veel vertellen. Ik ben enorm dankbaar. Het was een sociale week met ander half procent meer ruimte dan voorheen in tijden van ongemakkelijk knikken op afstand of ongecontroleerd verlangen naar verbinding en sensatie. Genoeg dus. Het groen in de hoofdstad viel me op omdat ik de dag ervoor de lente had geroken in de duinen. Fietsen zonder precies te weten waar het pad zou uitkomen onder het genot van eerlijke, open gesprekken over studies en paarden en liefde en leven. Een beetje alles en een roodborstje op het einde op het pad. Die hoofdstad die ik voor het eerst weer zag sinds maanden in een stille zonnige en regenachtige toestand. Het enthousiast praten en aanhoren van avonturen in een nieuw huis vol positieve energie. Grote glimlach, ik genoot ervan hem blij te zien en het voelt zo verdiend. Strijder. Alles prachtig en we wandelden babbelend door dit nieuwe onontdekte deel. Ik voel duidelijk meer rust in mijzelf dan ooit tevoren.

Maar nu zit ik hier, terug in Tuitjenhorny en ik vraag mezelf af hoe het zit met beïnvloeding en macht en ego en ruimte en het mannelijke geslacht en eigenlijk ook of er al iets met die slagroom is gebeurd? (dat past ook nog wel op dat bord wat ik had volgeschept) 

Hoe dan ook. Waarom word je van sommige personen opeens afhankelijk en maakt het uit en is het van anderen überhaupt geen onderwerp van gesprek? Wat is het in mij, dat blijkbaar iets vindt van wat die ander vindt. Really, ego? Dat zou ik teleurstellend vinden van mijzelf maar ik sluit het zelden uit. "How are you, really?" Of ben ik nu te snel onder de indruk? Mijn scherpzinnige en hilarische vriendin vraagt of ik haar droog vind. Het is een serieuze. Lachen is het beste medicijn en bloemen zijn een nieuw onderdeel wat ik graag wil toevoegen aan de lijst rekwisieten voor een avondje op reis in de eigen woonkamer. Ook op die lijst staan: kaarsen (veel), wijn, goede muziek (blijft een issue), getrainde lachspieren (vaak uitverkocht maar tweedehands nog beter) en wierrook. Oeh en iets van fruit. Slagroom optioneel. 

Ohja, ik dwaal af naar dimensies die verweven zijn in het loskomen van tijd waardoor juist het samenkomen de tijd lijkt vast te pakken. Zomaar. Ik weet zelf ook niet wat ik zojuist heb opgeschreven. Maar het klopt wel. 

Wat nou als ik mezelf nou belangrijk acht, gewoon niet uit narcisme maar een eenvoudig besef van realiteit. Ik ben er. Dat is prima en soms ook wel een beetje leuk. 

Ik had het een en ander besteld bij het universum een tijdje terug en kreeg het geheel dubbel en dwars aangereikt. Opereren op een positieve frequentie brengt snel en veel te weeg.

Opeens heb ik mij heel wat dimensies laten passeren en gefilosofeerd dan wel geamuseerd over die verschillende dimensies. Het leven is een toverbal, of regenboog of bubbelbad. Je mag kiezen.

Al was kiezen nooit echt mijn sterkste kant. Maar dan laat ik de keuze nu eens aan de ander of het universum. 

Ik wil heel graag van alles en wel nu en wel heel veel. Maar we kunnen niet zoveel en zoveel mis ik ook weer niet. Dus wat is dat verlangen en waar komt het steeds vandaan? 

De kat komt bij me zitten en spint. Serotonine in de maak. Win win situatie en ik raad iedereen aan een kat (danwel hond) te nemen. 

Wat nou als de twijfel toeslaat? De twijfel over dat wat je al jaren doet, in je hoofd hebt of net hebt bereikt? Wat nou als dat tegenvalt en het leven je uitdaagt buiten je door-de-maatschappij-of-opvoeders- gevormde kaders te denken? Ja shit. Een doel buiten jezelf gesteld is mooi en haalbaar en motiverend. Maar wie ben je als mens los daarvan en wat wil je nu van binnen. Ik was wel eens jaloers op mensen met een duidelijke visie. Ik deed maar wat, had geen idee. Weet ik veel (wat een grappige zin is, die geantwoord wordt als je nonchalant wil uitdrukken dat je iets niet weet. Weet ik veel? Het is eigenlijk een vraag. Nou. Geen idee. Ik ben jou niet. Maar de meeste mensen weten best wel veel. Of meer dan niets. Niemand weet het.). Hoe dan ook. Het maakt niet uit wie je bent of waar je bent. Het gaat niet om de wijzende vinger maar om de eerlijke, kwetsbaar gestelde vraag. Ik praat tijdens het stappen en probeer zo goed mogelijk te luisteren, ik wil zo graag helpen maar ieder heeft zijn eigen weg. Alleen wat ik merk bij meerdere mensen om mij heen is dat we onszelf vragen stellen over factoren buiten onszelf terwijl we naar binnen moeten kijken. Of dat we zoeken naar aanleidingen buiten onszelf om iets van binnen op te lossen. Als deze twee laatste zinnen hetzelfde lijken, dan is dat ook zo. Kennen we onszelf wel? 

Het liefst schreeuw ik van wel. Maar iedereen slaapt hier al dus dat zou wel lullig zijn en een beetje gek. 

De stilte opzoeken is voor sommigen (of de meesten?) veel te eng en te confronterend. In de stilte word je onrustig, onzeker, verdrietig, lui, chagrijnig of misschien wel alles tegelijk. Grappig, dit zijn allemaal gevoelens die we niet meer mogen hebben lijkt het wel. Ze zijn 'negatief'. We willen ze vermijden en wegstoppen. OK. Maar waar verstop je ze dan? Ergens onder die stapel boeken of achter alle theedoeken in dat ene kastje? Ooit gaat iemand dat kastje in... Of trek jij per ongeluk die sokken aan die je had volgestopt met onverwerkte emotionele shit. En tuurlijk dat werkt best wel voor een tijdje. Maar ik denk dat het dan verzeild raakt in je onderbewuste, in je lichaam terugkomt als ziekte of die onverklaarbare woede uitbarstingen tot gevolg heeft. Wat nou als we wel die stilte in gaan. Bij wijze van: wat heb ik te verliezen? Een storm gaat ook vanzelf liggen. En dansen in de regen is stiekem best wel leuk. 

Mijn regen komt soms zomaar uit het niets, ik weet niet precies waarom en waar vandaan en waar naartoe. Maar het wordt wel steeds leuker om te onderzoeken. Het antwoord ligt namelijk waarschijnlijk toch wel in mezelf en aan mezelf kan ik iets veranderen. Als ik dat wil. 

Ik zit nog steeds aan de keukentafel en heb geen idee wat ik zojuist op digitaal papier heb gekregen. Ik heb zin in een paar dagen rust en balans en boeken en mijn bed. Slapen is goud en het is alweer mei. 

Om de week een blog op zondag, om je literaire honger tegemoet te komen. Groetjes aan je favoriete lichaamsdeel. 

Liefs, 

Ginger