Puberaal klieren, Menskunde & Digitaal vermaak

Flynosaur - Abel, Blake, Faberyayo

Het is zes over twaalf. De nachtelijke variant. Ik ben per ongeluk een beetje hyper. Dit komt of door de pure chocola of door de hele dag achter een scherm doorbrengen. Dat is, voor mij, uitzondering in plaats van regel. Het was een digitale dag die ik als volgt kan omschrijven: gezellig, tikkeltje gek, puberaal klieren en verdiepend. Ter vervanging van het o zo fijne Hemelvaart weekend dat nu niet kon plaatsvinden, had de HV groep zich een digitaal entertainment eigen gemaakt en voor ons neergelegd. Met kinderlijk enthousiasme, frisse (tegen)zin en een bergje scepsis had ik het opgeraapt. 

Vrijdagavond 22 juni waren we van start gegaan en dat was zaterdagochtend nog voelbaar. Zelfs digitaal. Wel bleef ik wat sceptisch, uiteraard, en een beetje moe. Maar ook oprechte zin in de verdiepende thema's! Kortom: van alles en een liter thee. De hele dag op zoom. Hét woord van 2020. Zoomen we dan in, of zoomen we juist uit? Twee lezingen, dacht ik, en een bonte avond. Het waren wel vier lezingen/gespreksgroepen en 100 hokjes met daarachter allemaal andere stafleden, verhalen en ogen. Wat gek. Maar ook stiekem best wel leuk. Ik had zin om te klieren. Het leek een beetje de back to the future digitale middelbare school, appte ik naar een vriend die ook in hetzelfde klaslokaal zat. 

Met een microfoon die je kan muten en een privé chat voor onderling contact ben ik opeens de master in briefjes schrijven zonder gepakt te kunnen worden. "Niet op je telefoon" stuurt mijn vriendin terecht. Maar het was wel leuk en de niet gebrachte chocola (gesmolten, wel begrijpelijk, maar ik wacht ook nog steeds op een telefoontje) had mij verleid om zelf een blokje te nemen. Ik vind het niet echt lekker maar het stilde mijn onverklaarbare chagrijnigheid wel enigszins. 

Goed. Een recap van de dag. Hoe ging het ook alweer? Ik zit dus voor dat scherm in chillpak. Er zijn vier pagina's met hokjes en mensen. Honderd man sterk en één iemand spreekt. We beginnen met een lezing Menskunde. Niet het minste en we mogen zelf klikken. Dus ik klik en ondertussen wissel ik wat van gedachten. Eindelijk komen de levensfase aanbod en ondanks dat mijn hoofd nog bezig is met wakker worden heb ik nu alweer zoveel geleerd. Daarnaast: dit ging ook om verbinden toch? En sociale interactie. Ook zeker goed ons best gedaan. 

Van zeuren over hoe vreselijk het is om naar zo'n scherm te staren tot bevestigend concluderen hoe interessant het is. 

Vroeger was ik eenzaam in een twijfelaar nu weet ik het zeker, gitzwarte koffie in een meeneembeker. 

Na de pauze was het tijd om mijn eigen zeilbootje te tekenen. En wat voor stormen ik had doorstaan en of ik aan het roer stond enzo. Het werkt wel, zo'n analogie al kan ik echt niet zeilen. Tenminste, dat weet ik eigenlijk niet. Ik heb het nog nooit gedaan, ik vind het vast geweldig! 

Daarna volgt een gesprek met de priester, over de huidige tijd waarin we leven en ademruimte. De concentratie neemt af al is het interessant om te luisteren naar verschillende benaderingen. Ik drink heel veel thee. Een hele dag binnen zitten achter mijn laptop. Gek dat dit voor zoveel mensen dagelijkse realiteit is. Wat doe je eigenlijk wezenlijk? Oké je tikt mailtjes en beslist dingen, en van die zaken en transacties. En dan daarna overeenkomsten en hypotheekrenteaftrek praktijken of dissertaties en slagroompatronen ofzoiets. Maar wat heb je nu eigenlijk gedaan? Mensen geholpen zoals eten faciliteren aan een gezin dat het nodig heeft of eenzaamheid verminderd door een telefoongesprek en luisterend oor? Of je ingezet voor het milieu misschien? Want de wereld staat in de fik. Oh god, ja weer zo'n milieu vrouw? Nou relax, ik doe het aan alle kanten fout maar door sommige dingen NIET te doen help je ook al (geen plastictasjes, flessen of bestek kopen, en niet opeens heel veel online shoppen terwijl je toch alleen kunt flaneren in je slaapkamer - eerlijk: is echt niet nodig je kan ook je kleding binnenste buiten aan doen, is ook neu und geil). Maar ik dwaal af. Ik zit nog in de Zoom meeting. 

Het bestuur gaat verder in op bestuurszaken weetjewel en dit geeft helderheid. Ze doen alles wat ze kunnen en wat lijkt me dat toch lastig. De in te vullen vragen via een hip online survey zijn echt leuk. Over of roken nog kan op kamp en hoe het zit met mobiel telefoongebruik. Lastige onderwerpen. Ik ben zelf deze dag zeker verslaafd bezig om via de mobiel interactie aan te gaan. Ik stem dan ook voor een mobielloos kamp. Hypocriet of niet, hoe verhouden we ons in deze moderne mensen maatschappij vol technologische snuisterijen tot elkander en deze futuristische middelen? Het zijn tenslotte middelen, of is het een doel op zich geworden om een laptop danwel automatische stofzuiger te bezitten? 

Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat ik scheel ben van mijn computerscherm en enorm veel zin heb om iedereen ECHT te zien. Shit. Wat had het mooi kunnen zijn, een weekend kamperen met alle staven van de kinder-, jeugd- en volwassenenkampen. De herinnering van vorig jaar komt terug en de geur van het bos, de magische bonte avond met een volwaardige rave in het bos en de verdiepende workshops... Wat was dat fijn! Knuffelen, zingen, lachen en groeien. Daar wil ik zijn. 

Maar ik ben er niet. Sterker nog: ik zit inmiddels aan de keukentafel met mijn ouders en eet wat afwezig mee. Er wordt opgeschept en een gesprek gevoerd. Ik weet niet meer waarover. Er zat verdieping in geloof ik en als gelijkwaardigen deden we ieder een duit in een of ander zakje. Dan is het al over de tijd dat de digitale avondviering is begonnen, al is het een andere dan op kamp maar eigenlijk ook wel een soort van dezelfde. Ik zie in de app dat er een liedje wordt gezongen door een van mijn lievelings en eigenlijk ook al een beetje de tweede. Oh wat fijn, ik laat het horen aan mijn ouders en spreek de wens uit echt heel graag dit cadeau te krijgen voor de zomer: een kamp, het samenzijn, de verbinding en liefde. 

Ik besluit toch weer aan te haken en zet mijn laptop aan. 

Ik word verwelkomd en lach met de overgebleven vrienden die niet de filmpjes kijken want "dit kan ik niet aan hoor" en "het is wel leuk, maar die kwaliteit". Ik moet lachen, zelf weet ik namelijk niet wat er zojuist aanschouwd is en door velen nog aanschouwd wordt. Filmpjes van vroeger. De nostalgische soort. Oké toch even gluren. Het kijken roept verschillende emoties in mij op. Zowel een weemoedig verlangen en diep gevoel van ontzag als een schokkend besef hoe weinig er is veranderd in bijna honderd jaar. Ik kies om de bewondering vast te houden want ik ben een naïeve en makkelijk te beïnvloeden positieve geest. Daarnaast ben ik wat melig en is de groepschat (groeps-chat. Groep-schat? oh groep-chat? Huh.) daar om samen de verbazing te delen over wat er vroeger allemaal nog mocht: namelijk alles. En de kapsels en kledijen uitlachen. Er worden gekke dansjes gedaan en er wordt nog overal gerookt, die goeie ouwe tijd, toen we ook wel wisten dat je er dood aan ging maar het nog sociaal oké was. Zucht.. Wat een tijden. Of wisten ze dat nog niet? Ze roosteren kipnuggets boven het vuur en doen kamp dingen zoals 'eten' met tafels?! Huh. Was er vroeger meer luxe? En kon een carwash nog gewoon? Wat?! Men mocht nog gefilmd worden? Belachelijk!! 

Vermakelijk, verrassend en vooral de interactie geeft me energie. Ohja we zijn er gewoon nog. Wat fijn. Dit is genieten. Shout-out naar de organisatie!! 

Dan ben ik tegen een uur of elf toch wel moe na deze dag en brei ik er een eind aan. Tenminste... 

Ik schrijf wat en lees wat en krijg opeens nog een zoom uitnodiging via WhatsApp, die digitale sociale chatruimte weetjewel. Nou verrek! Wat een leuke verrassing. Met nog vier anderen ben ik onderdeel van een iemand die net zijn whiskey glas bijschenkt maar niet nader genoemd wil worden in mijn blog. Ik val geloof ik middenin een gesprek over een winterlijke kamp ervaring. Het is leuk om ergens onderdeel van te zijn en ik ben nieuwsgierig naar de hokjes met daarachter mensen. Drie mannen en een vrouw. We praten, en praten en praten en we trekken ons niets aan van de tijd en de tijd niet van ons. We delen het missen van een knuffel en een kampvuur, van het samenzijn en juist de tussenmomenten voor of na een programma onderdeel. We delen onze huidige situaties nu en hoe nu verder. We weten het niet, maar samen niet weten is anders dan alleen. Zomaar onverwachts een diepgaand gesprek vol inspiratie en eigen levensverhalen. Ik houd het vol tot ergens na drieën en dan is het op. Dat wordt rust op zondag. Dichterbij dan dit kon niet en voldaan val ik in slaap. 

We weten het nog niet en moeten nog even wachten. Het uiteindelijke woord zal vallen op 14 juni. Dat is twee weken later en dus 14 dagen langer dan morgen maar als dit betekent dat wij tussen de Berka bomen kunnen dansen, dan wacht ik met gemak nog veertien nachtjes. 

En dansen ga ik. Sowieso. Tussen die bomen please, yes please en anders in mijn tuin want IK MIS HET DANSEN met vrienden en vrienden (je denkt is hetzelfde, maar nee en ook weer wel) en vreemden en gelijken. Maar angst is er niet, daar heb je namelijk niet zoveel aan en alleen maar jezelf mee. Ik heb liever anderen mee. Gezellig. Oké, groetjes. 

Liefs, 

Ginger