Wodka, Beeldende Vorming & Vrienden voor het Leven.

Psycho, Pt. 2 - Russ

Hallo, met mij. Daar ben ik weer.

Inmiddels niet meer lichtelijk in de war, des te meer content en gelukkig. De verwardheid is zojuist opgeklaard, en wow. Bedankt. En schouderklopje naar mezelf dat ik het ein-de-lijk echt uit durfde te spreken. Het leven is ook niet zo ingewikkeld. Nu is er geen obstakel voor een goed gefundeerde vriendschap die me best leuk lijkt.

Hoe dan ook. Het is maandag. De maandag na een festival. Niet een festival met duizenden, maar met negen leuksten. Stuk voor stuk. Waarin stuk refereert naar zowel de ultieme knapheid van ieder als naar hoe ik mij - en wellicht meerdere met mij- zich vandaag voelen. Het begon vrijdagochtend met het inladen van de auto. Propvol als ware het de start van een vacance naar France. Echter was het enkel naar een weekendje in de prettige omgeving van de Achterhoek. We reden weg om kwart voor negen 's ochtends. Mijn rots in de branding links van mij en ik een beetje hyper en vol adrenaline. Onderweg naar het vijfde vriendenweekend. Yes. We hadden goede voorbereidingen getroffen en de autorit was voor mij het loslaten (of een poging doen tot) van de voorbereidingsstress die ik mezelf had aangedaan. We praatten, lachten, planden het een en ander en zwegen zo nu en dan. Ik word rustig naast hem. En ik ben dankbaar dat wij als duo dit weekend mochten organiseren. Shout out naar jou. 

Na een pitstop ging het heel even mis. De autosleutel viel, tot grote verbazing, in het handrem-gat. Echt waar. Dit voor elkaar krijgen is eigenlijk een hele grote prestatie op zich. Dat ding eruit halen bleek een minstens zo'n grote uitdaging. Drie kwartier later lukte het toch met hulp van de medemens. Shout out naar deze Duitse man die een nieuw setje imbus-sleutels uit zijn auto toverde na mijn gebrekkige uitleg in het Duits over het -wat leek- zo onwaarschijnlijke voorval. 

Eind goed al goed.

We lunchten samen en ik nam de groep in me op, maar eigenlijk was ik ook nog te hyper en moe en zenuwachtig. Maar het tomatensoepje verwarmde me en de relaxte energie van die van links van mij maakte het mogelijk om in ieder geval weer met mijn tenen op de grond te staan. Ik zie opeens zoveel beter hoe hij in elkaar zit, zeker na de bespreking van de koffer haha. Het zegt echt wat, in positieve zin. Rustig, doch scherp en sowieso observeert deze man meer dan ik denk. Het met tegenzin van vloggen en toch de sprankeling in de ogen van het vertellen wat hem bezig houdt. Ik zag een stukje jou, dat doet me goed.

En zo voltrok zich het een en ander en gingen we uiteindelijk helemaal compleet van start op onze binnenplaats. Lowlands 2020, de GZA-editie. Een weekend inclusief thema, een professionele timetable, activiteiten, plezier, saamhorigheid en weinig slaap. Dat laatste voel ik. Of misschien is het de hoeveelheid drank die ik niet wist te beperken. Het was dan ook lang geleden. Zowel het fijne samen zijn als het nuttigen van alcohol. De combinatie bleek goud en vier uur in een jacuzzi met tien man resulteert in een week geworden huid en heel veel goede gesprekken. Zowel één op één in een hete sauna, als in groepsverband. De sterren stonden gunstig en het maisveld omhulde onze bubbel alsof we in een parallel universum waren zonder C. En dat was fijn. Want er is nog nooit iemand slechter geworden van een knuffel toch? Niet alleen eentje die je vroeger had en nu nog steeds, maar ook de echte huid op huid, lichamelijk contact-knuffel. Of misschien ben ik gewoon de groepshoer en dus lijk ik hier meer behoefte aan te hebben. Jammer wel, onhandig ook. Misschien toch tijd voor een relatie?

Maar even terug naar die jacuzzi. Knus, gezellig, bubbels en vino. En een anus-riggel, dat dan weer wel. Waar de altijd vrolijke en o zo intelligente van ons net iets te vaak zat. Ik word vrolijk van haar en ze is voor niets of niemand bang. De stabiliteit die ze uitstraalt in combinatie met gewoon prima tot in de vroege morgen bubbelen intrigeert. Dank daarvoor. 

Daar in dat bubbelbad, zaten tien zielen met eigen paden, brillen, levensvragen. Maar samen verbonden in openheid, geschiedenis, en genieten van dat wat is (ook als het kut is). We leerden van alles rondom het thema seks door pikante vragen te stellen en verhalen te horen. Zoals daar een legendarisch verhaal werd verteld: het instellen van 'zijn' of 'haar' week. Waarin je, tijdens die week, op seksueel gebied mee gaat in alle aanvragen die binnenkomen van de ander. Dat is toch fantastisch? Heeft U een relatie? Ik zou het aanraden. Please, laat me weten hoe dit werkt. Ik zou er bijna een man voor aanschaffen. Maar zo werkt het natuurlijk niet. (hoezo eigenlijk niet?) 

Ik leerden die eerste avond ook weer eens veel over mezelf.

Ik heb ook helemaal geen idee. Dat blijkt nu al helemaal haha. It was all in my head. Gelukkig is zelfspot iets wat ik al erg kan en leuk vind.

In een kwetsbaar gesprek tussen mij en zij, die zoveel humor en scherpheid in brengt waar ik vaak jaloers op ben, komen we op een van die moeilijke dingen van opgroeien of het leven. Bewustzijn ontbreekt het ons op zich niet aan, echter hoe opeens buiten zelfgemaakte patronen te stappen? Moeilijk. Heel waardevol gesprek. Het mocht en kon en met heel mijn hart gun ik die verzachting naar binnen. Die ik zelf ook nog goed kan gebruiken, overigens. Je bent niet alleen in dit, prachtig mens.

Uiten hoe je je voelt? Dat doe ik eigenlijk ook niet. Dat lijkt vast zo hoor, maar dat eh, tja. Lijk ik te zijn verleerd. Op zondagochtend schrijf ik: Ik heb een knuffel nodig. Ik heb iemand nodig die zegt: het komt wel goed, je hebt het goed gedaan Ofzo. Maarja, als ik niets laat zien, kan ik ook niet van een ander verwachten hoe en wat. Want iets met muren en van beton. Ohja. HOE DOE JE DAT? Kan jij dat niet doen? Die geborgenheid geven? Zo voelt het. Maar das misschien alleen een pleister in plaats van interne heling. I know, ik ga wel aan de slag...

Met mijn - ohnee juist niet mijn, maar met de vriend die precies mijn taal spreekt, word ik geraakt, door elkaar geschud, op mijn plek gezet en meegevoerd. Alles o zo waardevol en een knuffel ter bevestiging. Dank. Uit de grond van mijn hart. Je weet het. Je bent zo goed bezig. 

Ook na te veel wodka in gesprek met mijn maatje, we kennen elkaar en ik krijg terecht op mijn donder. Je bent zoveel gegroeid en komt er steeds meer achter wat je wilt. Besef. Ik ben echt trots op je. En de liefde die ik voel is er altijd.

Telkens wanneer ik in de keuken kwam, stond hij daar. De handen uit de mouwen. Punten voor inzet misschien niet eens genoeg gegeven. Maar hopelijk wel laten blijken. De man die ik laatst sprak via de telefoon en toen voor het eerst hoorde over de situatie en de enorme stappen die hij maakt. Ik wist even niet goed hoe het gesprek te openen, maar de telefoon zal daar snel verandering in brengen. Wie weet schrijft hij ook wel voor zichzelf en ziet hij later welke bergen er nu verzet worden. Een berg is ook een stilte, het afwikkelen van moeten. Ont-moeten. Met jezelf. Maar ook met anderen hoor.

Daar in dat bubbelbad, einde eerste avond, rolde ik uit de sauna en viel ik middenin een ontroerend gesprek. Wat dapper dat je deelde, grote vriend. Dat we struggelen is inherent aan mens-zijn. En kijk hoe volwassen we al zijn. Dat leren, over het leven enzo, dat zal ons hele leven blijven. En je bent dichter bij jezelf, ik zie het en het is prachtig.

En dan de man van instragrammable waarde, die op zijn manier mij ook wist te raken (haha), die duidelijk zijn doelen uitstippelt en de nodige nuchterheid bewaard. Zonder enige moeite fietst ie ons eruit en gooit hij hitjes alsof het niets is. Pas een jaar kennen wij elkaar eigenlijk, maar het is nooit te laat voor vriendschap. Dankjewel daarvoor. 

Goed.

Het is kwart over negen 's avonds en ik heb de overgebleven fles wijn van het weekend maar geopend. Dit avontuur was gericht op vriendschap, verdieping, elkaar beter leren kennen en mezelf ontwikkelen. Dat is gelukt. Ik kan toch meer drinken dan ik dacht en ik kan redelijk zelfreflectie toepassen, zelfspot is sowieso mijn grootste vriend. En het leven is één groot avontuur.

Let's share it, all together. Want ja, zoals die vriend die zo mijn taal spreekt zei: iedereen vervult een belangrijke positie in de groep, dat moet je niet vergeten. En ik vind het zo leuk dat ik steeds beter met iedereen verbind. Waarschijnlijk omdat ik ook, stapje voor stapje, beter met mijzelf leer te verbinden.

Duizendmaal dank.

Ik houd van jullie.

Liefs,

Ginger