Dat ene woord van drie letters

 

Aan mezelf en al mijn medemensen: je mag nee zeggen. Dat mag gewoon. Dat wist je misschien niet, dat weet ik. Voor mij is het ook nieuw. Er is dus een woord van drie letters wat je uit kan spreken, danwel typen, als je iets niet wilt. Ja, ik weet het. Ik ben ook helemaal ondersteboven en in de war. Er zijn wel wat varianten in de omloop: "ja, leuk! Gaan we doen". "Ohja, ja is goed". "We kijken even" "Ja, ik bel je". "Nou, neuh". "misschien". "Ik denk het niet". "Ik weet het niet" of deze: "Ja man, goed idee". Allemaal in te ruilen voor dat ene woordje van drie letters. Ik begrijp dat deze varianten nogal wat verwarring opleveren. Het wordt ons ook niet makkelijk gemaakt, inderdaad. Klaag maar even. Ik bedoel: het instemmende woord dat precies het tegenovergestelde is van dat drie letterige woord is maar twee letters!! En dus korter. (MAND)
En dus kan het wel eens gebeuren, dat we instemmen terwijl we eigenlijk denken: he, had ik nét tijd voor mezelluf. Of gewoon: nou daar heb ik helemaal geen zin in.

Wat is dat toch met afwijzen? Zijn we met z'n alle zo laf geworden dat we niet meer tegen iemand durven zeggen: nee, dat wil ik niet? Mag dat soms niet meer? Wat jammer zeg. Wat ingewikkeld ook en JEZUS WAT VERMOEIEND. Vind je het zelf vervelend om een nee te horen? Ff wat denktijd voor deze: Vind ik het zelf vervelend om een nee te horen?

...

Nee. Nee eigenlijk niet. Echt niet. Ik heb toch echt liever een nee dan een overdreven duidelijke smoes als drukdrukdrukdrukdruk, ik moet de was nog de doen, sorry ik moet mijn moeder nog water geven, de buurman is er al, of: sorry, ik heb mijn kat beloofd om mijn sokken te gaan sorteren op kleur, dus ja naja ik kan niet. Ik vind een nee fijn en duidelijk. Niet altijd leuk, maar toch wel liever altijd een eerlijke nee. Niemand heeft je bij je geboorte toch ook en garantiebewijs gegeven dat het allemaal leuk zal zijn. Dat je dan naar, tja naar wie? Je moeder loopt en zegt: Ja, sorry hoor!! Maar hier is mijn garantiebewijs en ik kreeg dus net een nee van de fietsenmaker omdat ik vroeg of het niet goedkoper kon en toen zei hij dus nee, nou. Dat vind ik niet leuk en hier, kijk hier staat het: "I guarantee you that it'll all be fun and only fun. Life-long guarantee."

Nee, doe maar mij een nee, ook al doet ie pijn. Dan weet ik waar ik aan toe ben, of aan welke wijn ik dan heel erg toe ben. Duidelijke en eerlijke communicatie. Daar is dus dat ene woordje voor bedacht. Ja, ik keek er ook van op hoor dat ik het hoorde. Het werd net opeens omgeroepen aan de binnenkant van mijn hoofd, om tien over 9 'sochtends op mijn vrije zaterdag. Nouja vrij? "Oh ja, ja is goed" Nee grapje, ik ben volledig vrij. Vrij om te doen wat ik wil.

Maar zeg ik wel eens nee? Hmm. Zeg jij wel eens nee? ... Nou, nee. Nee niet echt. Of nou goed, dat is niet hélemaal waar. Ik doe wel echt mijn best. Maarja wist ik veel welk woord je daarvoor kon gebruiken? Alles moet je oefenen in het leven toch. Misschien is een cursus nee leren zeggen iets. Gewoon hoppa zonder afzwakking. Want daar zijn we ook wel goed in he. De voorzichtige nee die daarna volledig onderuit wordt gehaald met lieve woorden en het geven van koekjes. Maar wel van die koekjes die al veel te oud zijn en daardoor zacht en niet meer knapperig en je vroeg helemaal niet om koekjes maar of je vriend zin had om mee te gaan zwemmen.

Maar goed nieuws: het mag dus gewoon. We mogen gewoon nee zeggen. En je hoeft jezelf niet eens te verdedigen of leugens te bedenken omdat je denkt dat je je imago daar mee redt (neehoor, je wordt gezien als zwak).

Goed en dan nog één ding. De stilte. De stilte als een oorverdovende nee. Ook ik maak me hier wel eens schuldig aan. Maar really? In een podcast hoor ik het voorbij komen als prima oplossing om ergens mee te dealen. Huh? Denk je nu echt dat niets zeggen karakter toont? Dit hoort in de categorie afwijzen, en deze is even aan de mannen: je kan ook gewoon nee zeggen. Tegen mij tenminste, ik weet niet of er een soort idee is ontstaan dat je dan vervolgens een stalkerig, huilerig en weet ik veel wat nog meer meisje voor je huis hebt staan. Maar eh, dat is niet zo. Geloof me. Ik zal even voor mezelf spreken. Maar ik kan een nee wel aan. En velen met mij. Én je wordt als aardiger en mannelijker gezien. Maar hetzelfde geldt voor de vrouw. Het toont karakter. Je staat voor jezelf in en je laat je ik-kracht spreken. En ook als je iemand tegenover je hebt die het niet aan kan, dan is dat waarschijnlijk iemand die heel veel kan leren van een nee. 

Dat ene woordje van drie letters, dat is dus, hoor ik net, ook onderdeel van het leven. Helemaal leuk. Of niet dus, of nouja wel dus. Ja, leuk.

Liefs,

Ginger