Zomerweekend in de stad

OOK ALS LUISTER VERHAAL VOOR U INGESPROKEN: 

Zomerweekend in de stad 

Tadow - Masego, FKJ

Ik lig half op de bank. Ik ben te moe, te moe om normaal op een bank te zitten. Het is een woensdagmiddag en tja, wat zal ik zeggen? Winter is coming maar laat nog wat langer op zich wachten en ik ben weer een weekendje in de hoofdstad geweest. Sjonge. Wat een stad. Wat een weekend. "What a time to be alive" zoals ze in het Engels zouden zeggen. In het Nederlands wordt het opeens een titel van een aardig rapliedje. Wat een Tijd om te Leven. Wat een jaar ook. Voor mij telt hij op zich wel hoor. Misschien zelfs dubbel. Zoals ondubbelzinning knipogen, per ongeluk, twee keer. Of verdwaald met je ogen knipperen. Want huh? Hoe is het ineens augustus geworden? Ik heb geen idee. Al liggend op die bank, nog steeds net niet helemaal (maarja: wie houdt me tegen???!) denk ik terug aan het weekend en hoe fantastisch het leven toch kan zijn. Het is het: Fantastisch. Ziet U het ook? Hier volgt een samenvatting van een zwoel zomerweekend in de stad.

Vrijdagmiddag. De dag die een brug slaat van juli naar augustus. Ik kom aan op station Sloterdijk. Het is warm. Zo warm dat ik met blote benen het perron op stap. Ik huppel naar de trap. Nee oke, ik huppel helemaal nergens naar toe. Ik heb drie tassen bij me en een strapless jurk aan. Al in de bus en daarna trein gaf ik onschuldige reizigers uitzicht op mijn bh. Sorry nog. Het was allemaal wat ingewikkeld. Onhandig heis ik mijn blauwe jurk op en probeer ik de twee tasssen weer over mijn schouder te positioneren zodat ik weer een stap of tien kan zetten. Noem mij Koningin der kortetermijn oplossingen. Mijn ongemakkelijkheid in dit alles schuif ik ver onderin het dashboardkastje van mijn onzichtbare benenwagen. En dus zweeft het volledig aan de oppervlakte. Ik kijk om me heen op station Sloterdijk. Hoe werkt dit ook alweer? Ik ben al lang niet mijn dorp uit geweest. Ik heb veel te veel spullen bij me.

Als ik na een kort telefoongesprek de juiste trap af loop zie ik haar in de verte al staan: mijn maan-vriendin. Ik lach en loop chaotisch de trap af. Met haar fiets aan haar hand loopt ze me tegemoet. Ik ben onrustig, zenuwachtig, blij. Zij is geduldig, lief en zacht. En oogverblindend!! Aangezien ik nog aan het sparen ben voor mijn droom zonnebril, moet ik een paar keer knipperen met mijn ogen.
Gelukkig lukt het ons allebei niet om een volledige zin uit te spreken en we moeten hardop lachen. In ons gehakkel valt de dualiteit weg en voelen we direct onze connectie. We gaan blij en content onderweg. Blij en content zijn zowel twee verschillende als twee dezelfde emoties (neem hier gerust even de tijd voor).
Ik neem haar nog eens goed in me op. Wat is ze mooi en ze heeft geen idee. De oorbellen en lippenstift staan haar goed. Ik word er helemaal een beetje jaloers van maar besluit dit achter te laten bij het eerste cafeetje dat we passeren op links.

"Het voelt echt aan als vakantie" zeg ik. Komt dat door de zon? Door de mannen met ontbloot bovenlijf in het parkje of door de hoge rij bomen op het bospad voor ons? Bomen die een sprookjesachtige wendig geven aan mijn beleving. Ik heb dit pad nooit eerder bewandeld.
Ik heb echt veel te veel spullen bij me. Denk ik er vervolgens zonder samenhang achteraan. Het besef begint nu door te dringen. Ik begin me ook af te vragen wat de chaotische inhoud ervan als doel dient? Dit ook als analogie voor mijn hoofd en dus gedachten. Ik heb nog steeds geen idee.
We vinden uiteindelijk een plekje in de schaduw naast een boom. Westerpark, groen gras, een gesprek. Ik probeer mijzelf en mijn spullen te ordenen en lak mijn nagels. Zij vertelt over overvloed, inspireert en laat me zorgeloos lachen.

Het wordt de eerste echte zwoele zomeravond met veel humor, rode wijn en een goede les. Hihi.
De volgende ochtend begroet de Amstel mij. In stilte aanschouw ik haar pracht en de wolken reflecteren mijn gevoel.
Samen met mijn life-coach, bestfriend, manager of partner in crime ben ik (een paar uur later) gewoon even. Hij zit rechts van mij op de bank, ik op een stoel. Diepgaande gesprekken helpen ons bijkomen van tja, het leven en al haar facetten. Beetje intens soms meid, take it easy on us.

Spontaan langer blijven of langer spontaan blijven. Het lukte aardig geloof ik. Het was 'wel leuk'. Haha. Omdat woorden soms ook geen zin hebben. Maar echt niet. De uitnodiging of ik langer wil blijven is meer dan welkom. Dit had ik stiekem gehoopt. Ik lach blij verrast met een "GRAAG" of iets in die trant. Wat is het fijn, dit samenzijn. Zonder al te veel woorden weten we allebei hoe waardevol het is. Hij gaat nog even op pad en ik naar bed. Zomerweekend in de stad. Tiramisu, rode wijn, muziek, dakterras. En nog zoveel meer dan dat.
Ik bestel een paar uur later voor het eerst in mijn leven online bij de Mac, het valt ook voor het eerst in mijn leven tegen. Voor alles is een eerste keer. Weltrusten wereld. Morgen kunnen we weer.
De zondag bestaat uit zon, meer tiramisu, het park en nog meer samenzijn. Dank hiervoor, je weet het. Snel nog meer rode wijn.

Maandagochtend. Ik loop de trap af en zodra ik onder het stenen portiek vandaan stap, voel ik de eerste regendruppel. Of nouja goed, het zal niet de eerste zijn, maar wel mijn eerste regendruppel van deze maandagmorgen. In mijn witte col en blauwe bloemenrok loop ik er gewoon doorheen. Ik vind het stiekem best wel leuk. Zoals ik alles wel leuk vind vandaag. Ik voel me overdreven goed. Maarja, zo gaan die dingen.
Ik groet per ongeluk een vrouw die langs loopt, vergetend dat je die dingen alleen in een dorp hoort te doen. Maar ze groet vriendelijk terug. De regen stopt en ik stap de metro in. Op Zuid lever ik nog wat groetjes af en kijk mijn ogen uit: mijn voormalige tweede thuis ziet er zo anders uit! Alles is tijdelijk, zo is het ook, het is nog steeds een plek vol herinneringen.
Dan is het tijd om te gaan. Het is weer mooi geweest, ik bedank de stad in stilte, die grijns gaat niet meer van mijn gezicht. Ik doe mijn mondkapje op, stap de content de metro in en verdwijn weer even.

Liefs,
Ginger