Schrijven en de tijd die lijkt te vliegen, of ben ik het?

-

Te luisteren op alle podcast kanalen: Avonturen van een Ginger. Hier een linkje naar spotify:



Woensdagavond 2 september, na tien uur. Ik heb een stofzuiger in mijn hand en dan dwaal ik af.

De tijd. Als mijn eeuwige fascinatie. Terwijl ik ooit, niet eens zo heel lang terug nog typte dat ik er wel over uitgesproken was. Dat zei misschien meer over de connectie die er toen niet was en tevens over dat ik wellicht nog los leefde van zoiets als tijd.
Inmiddels is het tijd. (...)
Maar mijn hele wezen schreeuwt om woorden. Ik verlang er naar te schrijven, ik voel dat er veel gezegd wil worden. Ik wil schrijven met mijn nieuw pen (wauw wat schrijft hij lekker!! Dankjewel prachtig sterke vrouw) Terwijl ik eigenlijk nog aan het stofzuigen ben op een woensdagavond laat, hurk ik bij mijn schrijftafeltje en denk tevreden "ja dit is een schrijftafeltje. Dat is het."
Ik kijk naar buiten door het schuine dakraam. Het is al donker maar het voelt als licht. Het zal de maan wel zijn. Soms een beetje weerwolf.
Het tafeltje is van oma en het is perfect. Perfect op vier blokken hout voor hoogtij.
En ik verlaag mij.
Want inmiddels ben ik er bij gaan liggen. Op de grond. Op De houten vloer op mijn zolder die zo oud is dat ik splinters in mijn sok verzamel. Soms pijnlijk doorgedrongen in de huid van mijn grote teen. Vroeger had ik dat denk ik erg gevonden.

Niet per se de splinters. Of nouja. Dat kan ik je niet verzekeren. Het is mogelijk dat destijds er zoiets als 'JEZUS KUT, tering AU' op volgde. Maar ook dat weet ik niet zeker. Niets is immers zeker. 
Maar hier bedoel ik het feit dat de vloer oud is. Dat zou ik gênant hebben gevonden. Er drukte altijd een zware schaamte op me. Schaamte over wat dan ook. Noem maar iets. Pindakaas, bijvoorbeeld. We hadden een biologisch merk en niet een A-merk van een niet nader te noemen supermarkt met blauw logo of een andere winkel met rode letter of blauwe of groene of naja überhaupt letters. En dat was voor mij genoeg reden om me te schamen. Of eh, het aantal cadeaus met sinterklaas, de gedeelde auto met de buren, m’n neus, het ontbreken van frisdrank in de koelkast en eigenlijk alles betreft mijn ouders of de rest van mijn uiterlijk. Zo ongeveer mijn hele bestaan.
Een onschuldig lijkende thermosfles? Jahoor. Genoeg reden tot schaamte. Onderbroeken in het algemeen of onwillekeurig in het bijzonder? Ook. Plassen? Ja. Ja, luister tot en met mijn laatste relatie durfde ik haast niet te plassen!!! Huh. Maar hoe heb je dat drie jaar gedaan? Nou kijk, het moest zonder geluid. Dat is op zich niet heel logisch, I know. Schaamte is een gek iets.
Tegenwoordig schep ik haast op over al die dingen waar ik vroeger rood van werd. Mijn fantastische ouders, die vloer, mijn biologische opvoeding, het antroposofisch beleid, wollen sokken, chia zaad. Niet per se over dat ik nu wel durf te plassen, maar hoe dan ook. Ik heb schaamte al op veel onderdelen kunnen loslaten gelukkig.

Hee, maar hoi.
Hoe beleef jij tijd? Jij, dit dit nu luistert of leest in je eigen tijd. Daarover wil ik ook even zeggen hoe leuk ik dat vind, wie je ook bent. Bedankt, wat bijzonder en losstaand van dit heuglijke moment waarbij ik al liggend op mijn kamer vloer glunderend de stofzuiger negeer, wil ik zeggen: U bent fantastisch. Echt fantastisch.
Maar terug naar tijd, daar hadden we het over. Ik weet niet wie jij bent, waar je dit leest of luistert en hoe je vanmorgen bent opgestaan. Ik weet zelf nauwelijks wie het is die schrijft. Een vrouw van 26, inmiddels oncomfortabel liggend op die houtenvloer die zich afvraagt hoe jij dit op je eigen manier in je opneemt en opslaat met een eigen interpretatie. 

Ik ben mijn horloge kwijt, dat vind ik vooral jammer voor mijn filosofische verbinding met de tijd. Het had wel wat, dat zwarte Casio horloge om mijn linkerpols. Het had iets stoers, tevens ook iets elegants. Leven is leven hè?
Voor de chronologische tijd, zoiets als de kloktijd, vind ik het prima. Ik heb namelijk iets leuks ontdekt. Eens kijken of dat zich laat vangen in woorden (dat weet je nooit).

Het heeft te maken met het volgende: de ervaren tijd, de tijd als duur. (Oh ik heb meteen zin om Joke Hermsen er weer bij te pakken, op mijn blog zal ik een linkje plaatsen naar haar boeken/website, deze termen heb ik ook van haar. zie onderaan deze blog)

Stel, je zit op de fiets. Misschien zelfs nu als je dit luistert. Heb je haast? Lijkt de tijd te snel of sneller te gaan in je beleving en ben je bang dat je niet op tijd komt? Of zit je thuis en lijkt de tijd stil te staan of zich veel langzamer dan gebruikelijk te voltrekken. Het ervaren van tijd kan zo wezenlijk anders zijn. Wat is dat precies? Hoe kan die zo ver van de chronologische tijd af liggen? 

Ik heb op dit moment helemaal geen tijd. Maar kun je tijd wel hebben? Een rivier kun je ook niet hebben. Je kunt het wel ervaren. Of er in meevaren.

De rivier als analogie voor tijd. 
Ik zit er in, ik ben te laat, het gaat te snel, de tijd staat stil. 
Ik wil te veel, ik wil het zien... De tijd.
Het is koud of gloeiend heet. 
Ik smelt erin, betoverd door dimensies aan de oever. 
De rivier zo helder zonder begin of einde en het tikken van de klok. 
Ik gooi een steen, het water trekt zich van mij niets aan. 
De maan die zwijgt. De tijd verstrijkt. 
De rivier stroomt zorgeloos van mij vandaan. 
De tijd, ik voel het wel, ik heb het vast, door het los te laten gaan. Geef me één woord, ik smoor je stem. Ssst, luister. Tussen de regels van de tijd.

En het meevaren in de rivier is precies wat ik bedoel. De tijdsbeleving. Je zit op die fiets met haast. Dat had ik zelf geregeld onderweg naar werk. Ik denk tijdens het tandenpoetsen, opruimen, aankleden, lezen: "ik moet niet te laat komen". Vervolgens denk ik geheel volgens de Universe-theorie (google eens op de law of attraction, the secret en je komt er wel): oei, ik moet een positieve gedachte formuleren over wat ik wél wil. Het Universum kent niet niet. (think about it...) En dus zeg ik hardop of in mijn hoofd: "Ik kom op tijd". Voor het gemak en de volgbaarheid van het verhaal zal ik niet verder in gaan op de vraagtekens hierbij: WANT hoe kom je OP tijd??! Sta je dan op de rivier? Dat kan ook niet toch. Dit lijkt een waterdichte analogie, wow sick. Alles valt samen en mijn hartsvriendin citeert: Je kan 't niet alleen. De oneliners gaan lekker.

Dus ik zit op de fiets, of bijna op de fiets en het is 10 minuten later dan ik oorspronkelijk wilde vertrekken. 
In het verleden (de verleden tijd) zou ik de fietstocht als volgt hebben ervaren: HAAST. haast, ongemakkelijk hard fietsen, misschien gaan zweten, en dan ook vervolgens een paar minuten te laat aan komen en chagrijnig zijn en de hele fietstocht naar hebben ervaren. Allemaal in mijn hoofd.
Wat ik óók zou kunnen doen, al meerdere keren getest met grandioos succes: Mijzelf vertellen dat ik op tijd ga komen. Ik dank het Universum bij voorbaat (dit is een cruciale stap. Het spreekt vertrouwen uit) en ik fiets gematigd snel, maar wel beheersd en relaxed en vooral: vrolijk. Ik ben vrolijk, kijk eens wat om me heen en heb een prettige fietstocht. Ik check niet eens de tijd. Ik heb namelijk al gezegd dat ik op de juiste tijd aan zou komen. En warempel: jahoor. Inderdaad, Ik ben op tijd aangekomen. Terug naar de analogie: het voelt inderdaad als een wonder zoals op een rivier kunnen staan.
Alsof ik een gat in de tijd heb ontdekt. Door puur mijn perceptie van tijd te veranderen, mijn mindset aan te passen, heb ik een win-win situatie gecreeërd! Fantastisch! Bijna zo fantastisch als u.
Kijk, stel: ik kom alsnog te laat. Dan heb ik wel een fijne fietstocht gehad. Dat lijkt me nog altijd fijner dat de negatieve fietstocht met negatieve uitkomst. It's all in the mind. Isn't it?
De tijdsbeleving is in de twee verschillende methodes geheel anders. Welke kies jij?

Tijd voor een andere dimensie en dromen over idyllische rivieren. Heb ik je nog? Zit je ook in de mysterieuze film van de tijd, een avontuur uit mijn hoofd, maar nu afgespeeld in het jouwe. Of ben je verdwaald in de stroomversnelling van het eindige bestaan?
Echt, je moet me geloven als ik zeg: ik weet ook niet precies wat die laatste zin betekent. Maar het klopt wel, zoals het tikken van de tijd. (...) Dat voel ik, misschien voel je met me mee. Zoals ik met de maan.
Slaap lekker en welterusten. 

Sluit uw ogen en geniet. De tijd is er altijd, maar eigenlijk ook niet.

Liefs,
Ginger

(Oh sluit niet uw ogen als u fietst, knipperen mag. Knipogen soms)


-----------------------------------------------------------------------------------

BOEKEN DIE DE MOEITE WAARD ZIJN, koop ze bij uw lokale boekhandel!!



















Reacties

Een reactie posten