Grenzen, de mijne of de jouwe?

Grenzen. Laten we het over grenzen hebben. Of ik dan. Over de jouwe?

Ik wilde alles op een rijtje, maar chaos voert de boventoon. Grenzen, prioriteiten, reactiviteit en impulsiviteit. Ik gooi zomaar een paar woorden, die een verband zouden kunnen hebben. Als jij het goed vindt.

Ik resoneer met mijn eigen scriptieonderwerp. Het gaat over hechtingsstrategieën en hulpzoekgedrag. Maar hallo, weet je wel hoe moeilijk hulp vragen is?! In mijn scriptie gaat het om partners en relatieproblematiek, maar een partner heb ik niet haha (Dit is overigens een andere dataset dan waar ik nu data voor moet verzamelen). Ik voldoe wel aan de criteria 'problemen met hechting' en 'hulp vragen' (of dat dus juist niet), verrek. En toevallig gaat het eerder onderzoek wel over de manier waarop je gehecht bent en wat voor invloed dat heeft op of je hulp zal zoeken bij problemen.
Nou, hallo.
Ik vind hulp zoeken het aller moeilijkste wat er is. Haha, was het maar een grap. Daarin heb ik opeens grenzen opgelegd aan mezelf, terwijl op andere momenten ik volledig zonder opereer. Zelfreflectie. En het leven als de arena. 

Hoe zit het met grenzen van anderen? Sommige lijken het zo goed te kunnen, of is er misschien een stukje grenzeloos gedrag in ieder dat voor mij verborgen is? Want ik schreef ook eens over verslaving en dat heeft ook iedereen. Je kan gewoon kiezen en soms een verslaving inruilen voor de ander. Of er nog eentje bij bestellen, het is tenslotte bijna kerst. Is dat ook zo met grenzen, dat ze er zijn bij iedereen? Maar bij de één bijvoorbeeld op voeding en de ander op zelfrespect en bij weer een ander vooral grenzen op vertrouwen? 
Met sommige grenzen gaat het best aardig. Als ik ergens geen zin in heb, dan doe ik het niet. Dat lukt wel. Maar andersom, als ik ergens wel zin in heb, maar ik het niet zou moeten doen... Komt die grenzeloosheid door de vrije opvoeding en antroposofie? Daar heb ik op feestjes wel eens gesprekken over gevoerd en ik dacht toch een beetje zo van eh 'ja', maar misschien is het een excuus voor mijn impulsieve karakter.

Wie zal het zeggen.

Hoe leer je grenzen? Iets met een motivatie denk ik, een intrinsieke motivatie of een doel. Ik lees over prioriteiten en leef bewust wat onbekwaam. Het leven is leren, zeg ik misschien iets te vaak tegen mezelf met alle gevolgen van dien. In de jeugdjaren waren er helemaal geen grenzen, dat waren nog eens tijden. Van uit het raam klimmen om uit te gaan, tot schuimparty’s op blote voeten in een club in Blanes. Van een pak wijn op de fiets, tot black outs van Jack Daniels tijdens weer een avondje Gevel. Dansen tot in de vroege morgen en jezelf zonder schaamte (lees veel alcohol) met kleding en al in een zwembad gooien. Nostalgische gevoelens en ik denk terug aan die fantastische tijd. Wat ben ik de liefste vriendinnen dankbaar, voor alle lol en avonturen. En ook voor het uithouden  van en omgaan met mijn grenzeloos gedrag.

Grenzen leer ik wel hoor, langzaam. Maar ik zou ook wel willen leren om net zo snel deze 500 woorden te typen voor mijn scriptie als dat ik nu mijn gedachten laat verdwalen in de wereld van begrenzing. Maar het verleggen van de grens zal ik toch zelf moeten doen. Hier komt nog wel een vervolg op, een keer. Want mateloos leven en de grens kunnen vervagen, daar valt vast wel iets over te zeggen.

Welterusten of goedemorgen.

Wist je dat slapen echt heel leuk is?

 

Groetjes,

Ginger