Herfst

Herfst. Het is aan alle kanten herfst. De wind waait en de bladeren aan de bomen verkleuren. Hobby's worden opgepakt, uitgevoerd, uit de kast gehaald en herontdekt. De hobby. Een ontspannende activiteit die regelmatig wordt uitgevoerd in de vrije tijd. Hmm. Ontspanning. Terwijl het soms betekent dat de spanning oploopt... Maar hoe dan ook. Herfst. Voel jij het ook?

Zoiets als toen en nu en loslaten. Nostalgisch gevoel met een vleugje vergane glorie van de tijd. De klei op de weg hier, en de mist in mijn hoofd daar. Van de duisternis in de nacht, tot de zon op mijn gezicht.
Nog even en het jaar is om, dat ene jaar, weetjewel. Niet een voor in de gebruikelijke boeken, zoals men wel eens zegt over een avond, festival of feestje, maar toch zal het wel de boeken in gaan. Ja toch. Zo van: weetje nog, dat jaar, 2020. En: de wereld op z'n kop. Ik stond ook weer op mijn kop. In handstand, zo nu en dan en soms in gedachten, dromen, en onnodig overdreven stressmomenten voor bijvoorbeeld mijn instroomtoetsen voor de master Klinische Psychologie. Opeens leerde ik paniekaanvallen, niet alleen als theorie, ik kreeg gratis een vleugje praktijk. Wat een enorme klap is dat voor je lichaam, zeg. En ik zeg vleugje, want dat was het. Maar alleen al daarmee voelde ik hoe veel dat van je lichaam vraagt. Zo veel stress. De baseline van stress ligt tegenwoordig volgens mij in ieder mens eigenlijk net een TIKKELTJE te hoog. Understatement. In een podcast hoor ik over burn-outklachten en 1 op de 6 (mensen). Het dringt tot mij door terwijl ik de was op hang. Weten we nog hoe we moeten ontspannen? Eenmaal thuis na een lange dag werken (of nog steeds thuis in dit geval) het volgende: te moe om nog iets te ondernemen en dus de tv, mobiel of ander makkelijk vermaak. Of zo hard werken dat eenmaal vrijdag of weekend er heel hard los gaan tegenover komt te staan. Eigenlijk was dat dit jaar wel een beetje van de baan. Worden we gedwongen even stil te staan? En zo ja, wat doet dat met je? Doodeng, als dat nieuw voor je is. Of misschien de grootste opluchting met een verlangen wat eindelijk gehoord krijgt. Extreem hard werken om vervolgens extreem te feesten zoals ik zelf ook geregeld deed. Het is natuurlijk ook een balans. Niets mis mee. Maar misschien bedoel ik hier vooral de rust om weer bij jezelf te komen, in contact met de stilte. En de aanraking van je vingers op je huid. Vertraging en reflectie. 

Pas toen ik rust nam na mijn reis kwam ik weer toe aan creativiteit, ontspannen, voelen en lachen. Er ontstond een evenwicht en voor het eerst een thuis. Een thuis in mijzelf.

Niets waardevoller dan wat ik dit jaar heb geleerd. Natuurlijk voortbordurend op wat ik een kwart eeuw met mij meedraag plus zoiets als vorige levens, de energie en een oude ziel. Is dat een van de lessen van dit jaar en de gekke wereld op dit moment?
Maar ook niets is pijnlijker dan dit jaar voor diegene die hun dierbaren verliezen en hun onderneming moeten sluiten, of hun dromen moeten pauzeren. Hoe is het voor de ander? We zien zoveel niet aan de buitenkant. De angst bijvoorbeeld, waarvan ik hem zo graag en te gemakkelijk weg wil wuiven. Maar ik weet toch ook als geen ander dat 'niet bang zijn' niet echt de manier is om iemands angst weg te nemen. Of zeggen 'toon je kwetsbaarheid' als oplossing voor gesloten muren, eenzaamheid en de diepgewortelde angst voor afwijzing. En hoe vaak gaat het eigenlijk juist niet om de oplossing, maar puur om het delen? 

"Ga dan pas wat zeggen, als dat wat je wil zeggen, mooier dan de stilte is"

Deze woorden worden gesproken en ik weet dat ze precies voor mij werden gesproken en voor ieder die dit leest of luistert waarbij het resoneert. Opeens een besef hoe mooi de stilte is, denkend aan een ochtend waarop verse sneeuw is gevallen of een donkere nacht met een heldere sterrenhemel en de maan.

Nu gaan we weer die stilte in. Coronagolf twee. Niemand kiest ervoor en geforceerd naar binnen was niet precies wat je had gevraagd. Maar nu is het. En wat nu? Het is herfst, dat mag nog wel doorgaan. Gelukkig. De letters op papier als troost en wandelen voor de gezondheid. Vergeet de wortels niet, de vitamine C en vitamine D. Het daglicht geeft ons ook veel vitamine D, dus bij een wandeling twee vliegen in één klap. Of misschien nog wel veel meer, wat doet wandelen voor jou? Is dit dan zo'n moment, om eens te vertragen?  Elkaar aan te kijken, een bladzijde om te slaan en te richten op waar je op dit moment wél invloed op hebt. Zoals je glimlach in de spiegel, het begroeten van de wolken en je gezondheid, mentaal en fysiek. 

Misschien. Misschien zie je voor het eerst de herfst, de pijn van een ander of de kans om jezelf opnieuw te ontdekken. En misschien wil je juist niets zien, dan doe je toch gewoon stiekem heel even je ogen dicht?  

Liefs,

Ginger