Tussen wal en schip

Ik ben op een eiland. Ik eet een wortel in de duinen en praat over een ander ‘eiland’, de ingewikkelde kwesties van iets dat wij nog niet zijn en de zee en zoveel knopen.

“Het is eigenlijk maar vijf kilometer, vanaf hier” zegt ze een paar uur later, terwijl we over een slingerend weggetje rijden. Tony ligt op schoot en ik luister naar haar stem. Ik zie het dagcafé nog op de valreep en krijg ook een imitatie van een ontmoeting, inclusief gelaatsscherm. We lachen en de auto slingert even. Ook ik vraag me nu af hoe het is om je tanden in een honingraat te zetten, denk ik tien minuten later als ik de boot op loop. Ik doe mijn oortjes in en zet dat ene liedje op.
    Vervoersmiddelen zijn fantastisch, lekker onderweg zijn. Een boot is voor mij niet alledaags, net als een uitje en ik glunder. Via een podcast over voetbal (geen idee, maar echt fantastisch) luister ik opeens naar 'De Parade' van Eefje. Het is prachtig. Ik vergeet even waar ik ben. Vermoeid en voldaan kijk ik naar het water en de boot komt in beweging. Ik ga verder met wat ik van de week schreef in mijn digitale notitieblok:

Dat er dan woorden zijn en de liefde in jezelf. Dat de nacht je meeneemt en je zachtjes tegen je matras aandrukt, daar waar het veilig is. In de afwezigheid van de gedachtestroom een uitgestrekte ruimte. Een leegte die zo allesomvattend is dat je even vergeet dat er ook iets anders is, of zou moeten zijn.
    De stilte die je zo hard zoekt, en die er daar zo prachtig is, maar diep in slaap moeilijk transformeerbaar tot onderdeel van dag. Mysterie van de nacht. De hunkering naar slaap en misschien stiekem heel even verdwijnen. Het is goed daar en rustig en je mag er zelfs zwemmen, of vliegen voor mijn part. Universum o zo mooi en de uren en de dagen en de tijden, ja zoiets.

En nu dan even niets. 

Maar je kunt het niet echt grijpen.. Misschien maakt het zelfs blind. Voor wat er nu al is, een ongrijpbaar verlangen. Het is het zoeken naar het evenwicht en slaap als lang verlangde pauze.
    Maar slaap is meer, slapen is LEVEN. Favoriete hobby. Dat je na een lange dag zo in je handen wrijft en denkt: ja, straks mag ik weer!! Wat een feestje. Een cadeautje, gratis en zacht en ook eigenlijk wel gezellig. En warm. En soms misschien samen, maar vooral met dekens enzovoorts.

Ik loop de boot af, het vaste land op.
Ik heb naar de horizon getuurd en mijn hart laten verwarmen door de ontmoeting en de liefde tussen vriendschap, duin en zand. Soms vergeet ik zomaar: het zit al in je hart, je zoekt alleen op de verkeerde plek.
    Weer op een ander moment schreeuw ik in mijn hoofd: Nou alles leuk en aardig. MAAR WAT ZIT DAAR DAN? In dat hart???! En hoezo is het zo moeilijk en ook niet per se eenvoudig maar een soort van gecompliceerd??!
    Nouja, nu weet ik het weer en gelukkig is er de nacht die op mij wacht. Het was volle maan gisteren: weerwolf praktijken en gesprekken tot een tijdstip dat ik zelden haal maar gisteren met gemak. Het licht was oranje in een woonkamer vol sfeer en twee hele mooie mensen. Ik aanschouwde en begreep.

Het boek met alle antwoorden vertelt mij wat ik ergens die van binnen voel en dus grijns ik bevestigend en laat ik het los.

‘Daar kun je zeker van zijn’

Liefs,
Ginger