5 - Liefde, het einde
Het einde vanwaar je nieuw begint. Getekend als een cirkel op een wit vel papier, met potlood. Soms is de cirkel even doorbroken, maar zelfs als dat is, zal je hem met je ogen afmaken en zie je daar de cirkel, waarna je, na het slikken en de tranen weer opnieuw begint.
Het einde van de liefde, de verbinding, jullie ‘wij’, het verscheuren van je hart en de duizend vragen in je hoofd. Ik zie mezelf nog op de houtenvloer liggen voor de gaskachel, het was buiten net zo koud als binnen. Binnen in mijn lijf. En eigenlijk verdwijn je zelfs in freeze stand als het echt niet anders gaat. Het ging niet anders. Tranen die je tevergeefs in balans proberen te brengen, maar de tranen zijn niet opgewassen tegen het herhaaldelijk afspelen van het sprookje in je hoofd met een hartverscheurend einde of de weggegooide hoop. Woorden worden opgeschreven en weer weggeveegd. Daden worden afgeschreven of opnieuw beleefd. Dit is ook een rouwen en hoe kut het ook mag klinken, ik weet nu dat de tijd mijn allergrootste vriend is en dat als ik ooit nog zo diep beland, ik geduldig liggen blijven zal met de tijd en wijsheid samen hand in hand. Maar ik denk dat elke ervaring zorgt voor meer veerkracht en begrip. Dat de pijn door liefde gegeven ook een functie heeft. Al zegt dat in wezen niets over de pijn of het proces van tranen en verlies.
De dromen vond ik het moeilijkst, omdat het dan zo echt is en je er vervolgens van alles aan wilt hangen. De symboliek was sterk, van herhaaldelijk op precies diezelfde symbolische plek, tot het zien van het sterven van je liefde. En dan, schuld als grote drager, zonder mededogen, spijt verdraaid. Pas achteraf tot inzicht komend, jaren later. Vergeving voor jezelf, mag je in het jasje voor de ander gieten, maar vergeving voor jezelf. Om jezelf gezond te houden, misschien als les jezelf op de voorgrond houden. Ik ben ik en jij ben jij.. Misschien had het altijd zo moeten zijn, of blijven. Geen woorden van spijt of ‘als, maar, toen’, je ziet de grote lijnen nu, je kunt ze zelfs schetsen. Op dat witte papier, zonder te kijken. Maar vergeet niet kijken. Jij bent altijd hier.
-
Ik zou zo graag… In woorden willen vatten wat ik door een mobiel heen voel op een bewegend beeld daar in de omgekeerde wereld. Omgekeerd omdat het zo anders dan hier, maar eigenlijk precies zoals ik en ik voel het in mijn hart, in mijn hele zijn. Shit de pijn van het einde is onontkomelijk, meer dan een jaar terug alweer leerde ik via het Boeddhisme over de tijdelijkheid der dingen. En ik zei het je nog zo stoer... De tijdelijkheid der dingen, als ik dat zo zeggen mag. Ik weet het wel, ik snap het wel, maar FUCK het doet zo’n pijn. Zóveel liefde dat ik er in verdrinken wil en precies om die reden niet in blijven kan. Ze sprak het uit, heel licht en ik begreep het, de wijsheid van mijn moeder. Begrijpen geeft rust maar het voelen is ondraaglijk, gek ondraaglijk. Omdat je juist de positieve liefde voelt waarvan hij overstroomt en je zo graag zou willen maar je tranen je vertellen dat dat helemaal niet gaat. En dan zal je moeten loslaten en dat vergt een onmenselijke hoeveelheid kracht. Onmenselijk omdat het uit je ziel zal moeten komen. Ik laat je los uit liefde.
Of gebruik ik die woorden om het mooi te kunnen praten voor mezelf? De zelfkastijding lijkt mij in deze niet echt nodig (in wezen) en dus zal ik er voor moeten kiezen niet boos te worden op mezelf. Ik zal wel zelf los moeten laten. Grenzen creëren, dat soort dingen... Ik hou zoveel van je – wil ik zeggen, maar zonder bestaansrecht maken deze woorden wonden die steeds dieper worden. Hoe poëtisch dit ook klinkt en ik het hier mag verwoorden, de pijn blijft achter zonder creatieve vrijheid die ik op papier wel kan vinden als troost.
Het spijt me, in die zin, dat ik het niet ben.
Liefs,
Ginger
Reacties
Een reactie posten