6 - Liefde, gelukkig in

Een tijdje schrijven over liefde is niet niks. Het is sowieso niet niks, als samenvatting voor het bestaan of een detail en letters op papier. Liefde is het hoogste enz etc. blablabla. We worden er mee doodgegooid via liedjes, tv-programma's en sprookjes. 

We groeien op met het idee dat het allemaal vanzelf hoort te gaan en dat er rozenblaadjes in je bed liggen en je een serenade wordt voorgedragen onder je balkon. Minstens. Het moet meeslepend zijn, hartstochtelijk, en van een leie dakje gaan (of een dakje van hip gerecycled materiaal). Je moet de hele tijd gelukkig zijn en anders slaat de twijfel toe en daar zeg je dan dingen over als: 'Ik weet het niet hoor.. Het is de laatste tijd wat minder...' Minder dan wat? Misschien minder dan het absolute hoogtepunt daar bovenop die berg? Als we heel even relativeren blijkt het misschien toch allemaal niet zo erg. Je wilt namelijk ook wel eens van die berg af het dal in en je zal zo nu en dan wel moeten. Beweging is onderdeel van het bestaan. Natuurlijk zijn er gradaties en is dit één kant van het verhaal. Soms gaat het echt niet meer (of minder). Bij het schrijven net zo goed als bij het lezen raad ik aan een genuanceerde bril op te zetten. Want als we (ik, jij) het één zeggen betekent dat nooit dat we het ander niet zeggen of dit andere afwijzen. Belangrijk detail, je zou het haast vergeten. Detail van levensbelang, waar wat mij betreft wat meer aandacht voor zou mogen komen en ook gaat komen. 

Het is wel jammer hè, dat we een beeld hebben gecreëerd van de relatie waarin pijn, verdriet en frictie niet mogen bestaan. Want we weten ook wel dat dat niet kan. Maar toch weten we het ook weer niet, omdat we niet geleerd hebben hoe we met de donkere kant van de liefde om moeten gaan. Die donkere kant van onszelf die middels je lief wordt getoond. Of een donkere kant van die ander waar jij in het begin ECHT NIET VOOR HAD GETEKEND!! 

Er wordt zoveel niet gezegd, het valt me steeds meer op. In de überhaupt. Maar het is overal waarneembaar. Mag er gesproken worden over de barsten of de onzekerheid? Is er ruimte voor jezelf en voor de ander. Ruimte die er vanzelfsprekend zou moeten zijn om jezelf in de wereld te zetten, naast die ander. Ik ben ik, jij bent jij. Zoals daarvoor, zoals daarna. Zoals het liefst ook tijdens. (De tijdelijkheid der dingen, zelfs dat is liefde. Of misschien juist dat is liefde)

In geluk zit liefde, toch? En in liefde zit geluk. Woorden schuiven makkelijk in elkaar maar wat ik nu echt zeggen wil weet ik niet zo goed. Maken we liefde te groot in die toch al zo gekke maatschappij? Of is het inderdaad het ding dat je moet willen nastreven? 

Hoe ouder je wordt, hoe meer je weet. 

Hoe meer je weet, hoe minder je weet.

Ja, volmondig.

Ik begrijp meer van de liefde, waardoor ik in vocabulaire minder begrijp en minder woorden nodig heb. Gelukkig is er liefde, overal. Gratis. En meer dan je voor mogelijk houdt.

Ik roep dus steeds van alles, maar heb juist zin om te luisteren. Hoe ervaar jij liefde? Ja, jij! Of jij, en jij ook. Hoe voelt het dan? En wat betekent gelukkig zijn in de liefde??

Misschien wordt het tijd dat we wat ruimte maken voor wat er ook niet leuk is, want als we daar familiair mee worden hoeven we niet meteen weg te rennen als het gebeurt en kunnen we door het verhaal en de vorm heen kijken naar de inhoud en wat er echt gezegd en gespeeld wil tussen jullie. 

Gouden luister tip:

You want it darker - Leonard Cohen

Liefs,

Ginger