Het woord

Het leven loopt zoals het loopt. Het heeft geen zin je te verzetten. Ik wil verwoorden wat ik voel, ik heb het woord ook nodig. Ik schrijf de woorden zonder doel, het kent zijn eigen waarheid.

Je gaf mijn woorden terug, ik slik ze te vaak in. Alles is geleerd en ik heb mezelf nodig. De woorden op papier handgeschreven in mijn boekje. De kaft vol met bladeren, de bladzijden vol gedachten. Het is een onderdeel van mij. Ik schrijf om te begrijpen. Jij bent een onderdeel van mij. Ik schrijf niet langer om te grijpen. Schrijven helpt reflecteren, relativeren, zijn. Ik wil het godverdomme allemaal leren. Het leven en hoe ik in elkaar zit. Want ik leer mezelf kennen en daarmee groei ik, hoe dan ook. 

Ik heb mezelf nodig, de stad drukt zich als een stempel in mijn huid. Ik voel het in mijn aderen, ik voel het in de woorden die zij fluistert in de nacht. Ik trek me terug en schreeuw van binnen. Ik maak onhoorbaar diep geluid. Zoals je onderwater schreeuwt in een zwembad of de zee, je stem gesmoord. Zo schreeuw ik nu van binnen, het geluid is weggevallen. Ik loop mijn rondje, zie de wolken. Ik denk gedachten, zie je ogen. De tijd trekt zich maar weinig aan, ik heb het mezelf aangedaan. Maar ook dit ben ik, ik recht mijn rug en wandel. Nog even zo dichtbij, ik wil erin verdwijnen. 

Ik wil rennen, schoppen, slaan. We zijn ons eigen grootste vijand, ik wil soms mezelf verslaan.

Woorden worden uitgesproken, weggewuifd en meegenomen. Ik wil dat jij me ziet, maar zie ik mezelf wel? Wie ben ik om steeds te wijzen, wie ben ik om steeds te schijnen? We zoeken allemaal.

In emotie wacht een deur, ik sta er al een tijdje voor. Ik weet niet precies hoe die open gaat, maar ik wil echt alles voelen. Dit ben ik, ik zal mezelf laten zien. Ik zal toch echt wel moeten. Voelen, vallen, opstaan en in eerlijkheid leren door te gaan. Die deur die gaat wel open, ik pak de klink al vast. Alleen mijn eigen zoektocht is mijn spel. Ik mag weer aan de slag, het is goed zo. Excelleren in leren. Tijd is kostbaar, goed onthouden. Er is zo veel moois, zo veel moois te ontdekken in jezelf.

Ik heb ruimte nodig om erin te dansen en mezelf te laten zien. Elk mens heeft die ruimte nodig, elk mens heeft een intrinsieke nieuwsgierigheid nodig. Ik doe ook maar mijn best. Ik ben ik en jij bent jij, in iedere ontmoeting. Ohja, ik zie het en het is prachtig. Mezelf laten zien. Ik kan alleen mezelf zijn, ik hoef het niet te worden. Ik was het al, in toekomst en verleden. Ik hoef enkel samen te vallen met het nu en te zijn, niet eens te worden. Ik ben er al. Jij was er al. Ik kan alleen mezelf zijn, je hebt het mij geleerd.

Het leven neemt je mee, je speelt het energetisch spel der flow. Ik kijk het van je af, ik neem het leven mee. Je kunt de ander niet verwijten niet jezelf te kunnen zijn. Soms zit het in de magie van een spiegel of de reflectie van het water. Het inzicht volgt later. Dankjewel, vol liefde. Ik wil mezelf laten zien, beetje zoeken, beetje kijken. Leren in mijn licht te staan.  

De diepte van ons zijn is de diepte van de blauwdruk. Een energetische verbinding blijft altijd. Alles is tenslotte energie. Ik voel het niet zo goed, mijn hoofd is wazig, mijn hart is moe. Ze klopt zo hard, maar het wordt niet gehoord; ik zeg het niet. Misschien heb ik jou wel nooit gezien. De tijd tikt door. Het zegt genoeg, soms is de uitdrukking in deze realiteit niet uit te spelen. Het zijn de woorden die de rust doen wederkeren. Tot mijn enkels in het water, ik ben sterker nu en later. Voor de ander, maar vooral voor mezelf. Ik ben ook van goud. Ik heb het goed onthouden, jij hebt het mij geleerd. 

Het woord schept nieuw vertrouwen. In de stilte, onverstoord.

Liefs,

Revers