Kwetsbaar
Er kunnen woorden gezegd. Zinnen geschreven.
Het is vrijdag 8 oktober, twintiguurtien. Wie niet weg is, is gezien.
Vanochtend fietste ik door een mistige stad. Het was fris, maar wel het soort fris dat een aangename dag voor je in petto heeft. Ik deed één hand in mijn zak tijdens het laatste stukje van die fietstocht. Ongeveer zo fris. Ik keek naar de lucht die lichtroze was gekleurd, de zon kwam net tevoorschijn. Er vormde zich een glimlach rond mijn mond. ‘Ohja, dat was ook zo’ – valt me ineens binnen. Ik was het weer eventjes vergeten. Niet zoals je het liefst zou willen weten.
‘Je zit jezelf in de weg’ spraken zij in koor. De tranen kwetsbaar uitgerold en een overvloed aan liefde ontvangen in een o zo zachte vorm. Het is zo nieuw, het voelt zo nieuw. Ik ken dit niet, dit is de weg. Ik voelde me zo klein, zoals ik zelden. En misschien zomaar stiekem fijn.
Shit. Hoe kan dat toch? Al is die vraag in principe irrelevant. Ik ben er nu. Zij zijn er nu. 'Streel maar zacht wat is verhard'.
De kwetsbaarheid brengt groei en ineens ging de telefoon. Onverwachts van glimlach aan het water; een gesprek met steelse blik, tot het monotoon vertellen en ‘dat moet je gewoon doen’. Onverwachts zoals een ov-fiets op een frisse donderdagavond rondom groen Driebergen. Onverwachts zoals mijn aller diepste verlangen naar de nacht.
Ik wil zo graag je essentie blootleggen. Omdat dat toch het enige is en alles is en zoveel van het niets.. Maar zo niets van dat alles. (Alles in het niets)
Fietsen in een zachte herfst, ik voel haar diep van binnen.
Ik wacht net niet op het groen, maar oranje is de herfst. Ik kan mijn wanten wel tevoorschijn toveren, denk ik er zomaar achteraan. En al fietsend denk ik aan begin december en waar ik dan en wat ik mag en hoe ik zal en wat dan nog. Ik word telkens weer positief verrast door mijn eigen verlangen naar de herfst en alles daarna.
Mijn haar kleurt langzaam mee en zij knipte het precies zoals ik zeggen zou in woorden als de lokken spreken konden en er woorden voor bestonden om toch precies het kader te creëren waar binnen ik oplicht en mijn vuur naar buiten stuur. Het klopt precies.
Gerelativeerd en wel staat het weekend voor de deur omdat iemand ooit bedacht dat de dagen met een Z wel voor zotte avonturen zouden kunnen zorgen. Zelfs zoals wanneer ze zwaar – zo zwaar tot zondag duren zouden. Zonder zenuwen en pijn, maar gewoon tot zondagmorgen zoals ze zouden moeten zijn.
Regels worden opgelegd, bedacht en zielloos tot uitvoering gebracht. Maar diezelfde regels kunnen aan de kant gezet, spontaan gezegd en soms helder binnenin verlegt tijdens een kwetsbare herfstnacht.
'Come in closer', natuurlijk.
Liefs,
Revers
Reacties
Een reactie posten