Verkansie.

Amsterdam vrijdagochtend 17 maart 2023, één over elf.

Hoe ik hier precies ben beland kan ik je niet vertellen. Het ging zo van het internet, naar Facebook, naar profielen van bekenden en ineens ben ik aan het schrijven. Het lijkt een eeuwigheid geleden, het huidige jaartal telt +2 sinds die laatste tekst. Eigenlijk schrijf ik niet echt meer en zeker niet voor het internet. En terwijl ik dit overdenk, voelt het heerlijk om weer te typen in deze digitale omgeving.

Verdwalen in de taal, met zinnen die soms rijmen en voorzetsel die ik steeds vaker door elkaar haal. Hoe lekker is het, om even los te zijn van hoe het hoort en iets te lezen wat niet nuttig is of hoeft te zijn? Zoals je op vakantie kan verdwalen ergens in een pittoresk dorpje in de warme middagzon wandelend door van die rustige straatjes, omdat de siësta net is begonnen.. Ik weet niet echt waar ik naar toe ga op het digitaal papier en dat is precies waar ik naar toe wil. Er is nog zo veel te ontdekken in het kleine van het kleinste zoals het woordje 'ja' dat zachtjes in je oor wordt gefluisterd door die ene leuke vriendin. En de zon die door je gordijnen op een vriendelijke toon doet mededelen dat het wel weer eens tijd is voor een ongedwongen wandeling. Wederom vooral zonder doel.

Het is niet eenvoudig, moet ik toegeven, om mee te bewegen zonder doel en zonder  plan. Mijn hoofd - en daarmee bedoel ik die gedachtestroom gedachten - draagt mij op om na te denken over wat ik dan aan ga doen bij een wandeling door het park, om na te denken welke route ik het beste kan nemen en of ik dan ook een boodschappen tas of boek mee moet omdat naja de zon schijnt en dan kan ik daar zitten lezen en ook nog iets productiefs doen en die winkel met die dure lekkere biologische producten die zit dan een soort van op de rou... Ik heb geen zin meer. Gelukkig heb ik nog steeds mijn Elza-jurk in mijn berging en doet zo'n Disney liedje wel precies wat het moet doen: blijven hangen en herhalen: let it fucking go. De zon schijnt - ohja; meer niet.

Op vakantie gaat het wel makkelijker hè, beetje planning-loos de dag beginnen, in mijn vakantie hoef ik namelijk niet productief te zijn van mezelf. We hebben het overigens niet over lui zijn - maar over ruimte creëren voor mogelijkheden. En zo belandde ik en hij in Frankrijk zomaar 'ergens' bij een rivier. Daar kon ik naambordjes borduren, idyllisch een boek lezen en ontbijten met de zorgvuldig gezette koffie en een powerontbijtje voor twee. Of bij een graanveld belanden om wederom, en route, te ontbijten met muziek en de eenvoud van turen over het Franse landschap.

Ik wil ook het gevoel wat ik aan die rivier had in het dagdagelijkse, die vrijheid is toch niet te veel gevraagd? Wie bepaalt dat eigenlijk, wanneer het klopt hoe je de dagen hebt ingedeeld? Ik wil dat best graag zelf bepalen. (En ik ben geloof ik ook de persoon die dat nu een beetje saboteert door die gedachten)

Zin in wat meer ruimte om te verdwalen in de dagen, te verwonderen in tijd. Niet niks doen, nee: ik denk dat een mens niet is gemaakt om niets te doen. Dat er intrinsiek heel veel wil gebeuren. Maar het is een beweging van binnenuit in plaats van andersom. Door volgens mij gewoon maar een beetje te zijn op sommige (momenten in de) dagen, te genieten van dat wat er al is en daarin te vertragen.

Het vakantiegevoel thuis, in het weekend en zélfs door de week: dat klinkt fantastisch, ontspannen en best wel verleidelijk toch? Hoe ziet die ideale vakantie eruit? En als we dan eens de plek, de materie en bezienswaardigheden wegdenken: wat zit erachter, wat blijft er over? Voor mij is het dan de rust, de ruimte om te doen wat ik wil in een mooie, gratis, omgeving: de natuur. En ook heust wel eens een chique restaurant: maar daar dan overdreven van genieten.

Zin in vakantie. En dan nergens anders dan waar ik nu ben, maar gewoon hier, nu het vakantiegevoel en ook nog over een uur of twee na een wandeling. Het level 'vakantiegevoel tijdens werk' is voor gevorderden, eerst maar eens dit.

Le temps est bon - Bon Entendeur, Isabelle Pierre

Liefs,

Revers